Undercover girlfriend •1

32 ~ Misschien gaan we wel naar Smurfenland

Veel meer dan gemompel tussen de bewapende mannen hoorde ik niet meer. En toen vloog de kofferdeur open met een luide knal. 

Flora

Ik verstrakte en wachtte gespannen af. Als ze ons nu ontdekten, was al onze moeite voor niets. Ik hoopte vurig dat Iris zichzelf goed bedekt had en hoorde geritsel. Met een luide klap plofte een zwaar voorwerp in de koffer, vlak naast mijn been. Iets daarna ging de deur dicht. 

Ik ademde diep in en hoorde de passagiersdeur toeslaan. De jeep schudde even heen en weer. Een paar tellen later hoorde ik de motor luid brullen en werd ik naar voren gekatapulteerd. 

"Naar waar gaan we?" Iris' stem klonk gedempt.  

"Hoe moet ik dat nu weten? Misschien gaan we wel naar Smurfenland." Ik rolde met mijn ogen en probeerde niet geïrriteerd te zijn.

"Bestaat dat dan?"

Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Haar stem klonk verbijsterd, alsof ze het echt meende. Ik haalde enkel mijn schouders op, voelde iets scherps prikken in mijn schouder en besefte dat Iris het toch niet zag.

Opeens hoorde ik de remmen krijsen en namen de wielen een scherpe bocht. Alle rommel die in de laadruimte lag, schoven naar links. Ik zoefde ook de andere kant op en hoorde een onderdrukte vloek. 

"Sjezus, jij weegt veel!" 

"Volgens mij ben ik kleiner en dunner dan jou." Ik hoorde dat ze protesterend tegensputterde, maar kroop snel opnieuw naar mijn eigen plekje. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat we snel zouden aankomen op de eindbestemming, want het misselijke gevoel in mijn buik herinnerde me er aan dat ik snel wagenziek werd. In de verte hoorde ik Iris tegen me praten, maar ik negeerde het en focuste me op mijn ademhaling. Ik mocht hier gewoon niet over mijn nek gaan, dankzij Iris zou iedereen het meteen te weten komen. Het grootste gevaar was dat die twee mannen dan zouden weten dat er iemand in hun koffer had gezeten.

Ik bande het uit mijn gedachten en zocht wanhopig naar een ander onderwerp om over te piekeren. Het enige dat ik kon bedenken was Maxim. Inwendig slaakte ik een diepe zucht. Deze missie had ook niet veel positiefs met me gedaan.

Hoe zou het met hem zijn? Hopelijk waren we nu op weg naar hem...

De auto stopte bruusk. Ik voelde de adrenaline door me heen stromen toen ik besefte dat die twee mannen de koffer konden openen terwijl ik er duidelijk zichtbaar in lag. Ik tastte om me heen en voelde een dun naaldachtig stokje dat ik vastgreep en naar me toe probeerde te trekken. Een paar tellen later hoorde ik Iris woedend brullen. 

"Flora, jij stomme t... blijf van mijn schoen af!"

____

Stil opende ik de kofferdeur. Ik stak mijn hoofd naar buiten en gluurde snel om me heen, maar in het donker kon ik amper iets onderscheiden. Voordat ik besefte wat er gebeurde, zag ik alles om me heen tollen en smakte ik tegen het asfalt aan.

"Oeps, sorry." Zelfs zonder dat ik haar gezichtsuitdrukking kon zien, wist ik al dat het niet gemeend was. 

Mopperend kroop ik recht, waarna ik doelloos een paar stappen naar voren zette. Mijn ogen wendden langzaam aan het donker, waardoor ik in de verte het silhouet van een gebouw zag. Links van me zag ik iets glinsteren, aan de rand ervan zag ik allerlei rare stengels. 

Ik sloop verder naar het gebouw toe. Plots hoorde ik een schelle gil, gevolgd door een luide plons. Met een ruk draaide ik me om. Een monsterachtig wezen rees omhoog uit het water en spartelde naar de rand, gepaard met veel geplons. Voordat ik er iets aan kon doen, klapte ik dubbel van het lachen. Iris brieste woedend en beende me voorbij met reusachtige stappen. 

Ze stopte voor een deur dat op een kiertje stond. Ik bestudeerde haar rug en schoot opnieuw in de lach bij het zien van het eendenkroos op haar schouder. Ze draaide zich om en stuurde een bliksemende blik naar me. Het enige wat ik deed was terugkijken met een brede lach. Misschien zag het er eng uit, want Iris duwde meteen de deur open en werd opgeslokt door de duisternis.

Het geluid van brekend glas zorgde voor de rilling die over mijn rug liep. Ik sprong naar achter en zag een gebroken vaas op de grond liggen. Trillend knielde ik en schoof ik de scherven in een hoek, hopend dat niemand het zou opmerken.

Intussen was ik Iris kwijtgeraakt. Ik spitste mijn oren, maar hoorde haar nergens meer. Vertwijfeld bleef ik stilstaan, totdat ik een besluit nam. Misschien was het wel goed dat we opgesplitst waren, op die manier konden we dubbel zoveel ontdekken. En was ze uit mijn buurt.

Op mijn tenen sloop ik verder. Plots zag ik door een raam dat er buiten een auto arriveerde. De koplampen schenen recht binnen in de kamer waar ik stond, en even was ik bang dat ik gezien was. Nadat ik bekomen was van de schrik, liep ik met een luid bonkend hart verder. Mijn voet bleef onverwacht haperen aan een of ander lint dat op de grond lag, en met zwiepende armen probeerde ik mijn evenwicht te bewaren. Misschien was ik zelfs nog onhandiger dan Iris.

Ik slikte en legde mijn hand op de deurklink van een andere deur. De klink piepte zachtjes. Nerveus beet ik op mijn lip, twijfelend als ik het zou wagen om hem helemaal te openen. Na even te twijfelen ging ik ervoor. Met een ruk trok ik de deur open. Ik stormde vliegensvlug naar voren, maar voelde tot mijn schrik dat ik tegen iemand liep. Mijn gezicht knalde tegen een stevige borstkas aan, maar voordat ik de gil kon loslaten die opgesloten zat in mijn keel, voelde ik dat iemand zijn hand op mijn mond duwde.