Undercover girlfriend •1

29 ~ Je was erbij, opgesloten in een klein hokje

"What the hell? Hoe komt dàt daar?!"

Verbijsterd zag ik een foto van mezelf staan op Maxim bureau, in een met roosjes versierd kader.

Flora

Volkomen sprakeloos staarde ik ernaar. De foto zelf herkende ik niet, maar in het fotokader herkende ik ook niets van Maxims stijl. Was het dan wel van hem?

Het schoot me plots te binnen dat Iris nog niet vertrokken was. Toen ik mijn mond opende om haar nog een aanmoediging te geven, sprak ze me zelf toe.

"Ik blijf hier. Jammer genoeg bij jou. Maxim heeft niets met zijn pa's zaakjes te maken, en dat wil ik bewijzen. Nog iets anders dat ik ga bewijzen, is dat ik degene ben dat hij ziet staan."

Nadat ze uitgesproken was, liep ze verwaand mijn kamer uit.

Ik besefte dat mijn mond een halve meter open hing en klapte hem snel toe. Terwijl ik haar achterna liep, hoorde ik Iris' scherpe hakken de vloer martelen. Ik bedacht dat mijn dag helemaal compleet zou zijn als Iris ergens zou vastzitten met haar hak. Geen haar op mijn hoofd die er dan aan zou denken om haar te helpen.

Toen ze me in het vizier kreeg, werd haar mond een dunne streep. Ik bedacht plots dat zij misschien de leiding wou over mijn missie en voelde een woedende vuurbal door me heen razen. Vliegensvlug ratelde ik mijn volledige plan uit.

"Zoals je al gezien hebt, is er hier ingebroken en waren de daders waarschijnlijk op zoek naar iets belangrijks. Mijn vermoeden is dat de Lockwoods en hun personeel oftewel gevlucht zijn, oftewel ontvoerd werden. Het kan ook..."

"Als jij nu even je mond houdt, kan ik mijn verhaal vertellen. Ik was er tenslotte bij, en dat kan jij niet zeggen", onderbrak Iris me nijdig.

Ik klemde mijn kiezen op elkaar en bekeek de geïrriteerde frons op haar gezicht. Fijn. Ik was blijkbaar niet de enige die zich stoorde aan onze tijdelijke overeenkomst.

"Ja, dat klopt. Je was erbij, opgesloten in een vervallen hokje."

"Maar het punt is dat ik tenminste dingen heb gehoord, terwijl dat jij ergens ver weg lag te zwijmelen over Maxim, de Maxim die jou nooit zal zien staan."

Met moeite verbeet ik mijn woede. Iris glimlachte liefjes naar me en vervolgde.

"Het volledige verhaal hoef ik niet te vertellen omdat ik door jouw valsheid opgesloten werd, maar dagenlang was de deur op slot, tenzij er voedsel gebracht werd. Ik heb geen idee hoe laat het toen was, maar plots schrok ik wakker uit mijn slaap door een heleboel geroep. Aan de andere kant van de deur brulde een zware mannenstem dat ze de formule moesten vinden. Een paar minuten later voegde een jongere stem erbij dat de Lockwoods in de bestelwagen lagen, samen met het laboratoriumpersoneel. Het keukenpersoneel en de andere bediendes hebben ze vrijuit gelaten."

Sceptisch trok ik mijn wenkbrauw op.

"En toen ik eraan kwam was jouw deur heel toevallig geopend, maar hadden ze jou niet gezien?"

Tot mijn verbazing knikte ze.

"Inderdaad. Iemand opende de deur en belichtte het kamertje met een zaklamp, maar op een of andere manier hebben ze mij niet ontdekt. En iets daarna kwam jij er dus aan."