Undercover girlfriend •1

26 ~ Doe Mr Lockwood de groeten

Ik greep mijn mobieltje om MI6 te verwittigen, toen ik zag dat Maxim een sms'je had gestuurd.

'Benny vermoedt dat je voor een geheime dienst werkt. Bekijk je laatst geposte foto op Facebook maar. Die foto waar jullie samen op staan.'

Flora

Ik trok het dekbed over mijn schouders en staarde met wijd open ogen naar het plafond. De foto waar Benny op de achtergrond stond, en me strak in het oog hield, bleef maar op mijn netvlies gebrand. Het had nog een paar uren geduurd voordat ik mezelf ervan overtuigd had dat MI6 op de hoogte moest gebracht worden, en al die tijd ertussen had ik gespendeerd aan mezelf wijsmaken dat Benny me nu niets kon doen.

Maar nu ik helemaal alleen in het donker ineengedoken lag in mijn bed, begon ik eraan te twijfelen.

Had Benny me al meerdere keren gestalkt zonder dat ik het wist, zoals op dat feestje?

Wist hij dat ik voor MI6 werkte?

Had hij geweten dat hij degene was die ik zocht?

Ik kneep mijn ogen dicht en trok mijn dekbed iets hoger. Het enige dat ik hoorde, was een geruis in mijn oren. In de verte klonk er gelach. Plots schoot een vraag door mijn hoofd, die me deed opveren.

Probeerde Maxim me wel degelijk te helpen, of speelde hij juist alles door naar Benny?

Ik sprong uit mijn bed en liep naar het raam. Buiten was het pikdonker. De donkere stilte stelde me gerust, ik was hier alleen. Maar plots hoorde ik gekraak. Mijn blik schoot richting de struiken die zich een paar meter onder me bevonden. Was er daar misschien iemand die me in het oog hield? Hield een van zijn handlangers misschien de wacht voor mijn deur?

Ik dook naar de grond en sloeg wanhopig mijn handen voor mijn gezicht. Zo kon het niet meer verder, ik werd hier gewoon gek. Het leek alsof ik overal Benny zag opduiken, alsof hij de enigste persoon was die nog op aarde rondliep.

Vastbesloten graaide ik een paar kledingstukken uit de kast, die ik in een recordtempo aantrok. Mijn haar dat rommelig bijeengebonden was, bleef haperen aan mij trui. Ik zuchtte gefrustreerd en trok in een beweging het elastiek eruit, dat ik ergens op de grond wierp.

Ik trok de deur open en wierp een blik achter me. Binnen zag ik de wazige contouren van mijn meubeltjes, die in het duister gehuld waren. Zachtjes trok ik de voordeur achter me dicht.

Ik wou nu meteen weg bij MI6. En daarvoor zou Maxim moeten meewerken.

En als hij het niet deed...

Ik slikte en liep naar mijn auto. Hij stond een straatje verder geparkeerd, helemaal opeen geplakt tussen de andere voertuigen.

Ik rommelde in mijn handtas en voelde paniek opborrelen toen mijn sleutels verdwenen bleken te zijn. Na een paar minuten hersenloos te grabbelen in mijn tas, besefte ik dat de sleutels als in het slot van mijn Volkswagen zaten. Ik sperde mijn ogen open en hurkte voor het portier neer, alsof het een zeldzaam dier was dat ik van naderbij moest bekijken.

Op het deur zelf zag ik niets speciaals. Ietwat wantrouwend stapte ik in mijn auto. Het geronk van de motor doorbrak de nachtelijke stilte. Ik smeet mijn handtas op de passagierszetel, en hoorde een blad ritselen. Toen ik me opzij boog, zag ik een gevouwen cursusblad liggen.

Binnenin mijn hoofd voelde ik iets bonken. Mijn handen trilden toen ze naar het blad reikten.

Vind je het erg als ik in je auto geneusd heb?

Ik las het zinnetje een paar keer opnieuw. Daarna bekeek ik het handschrift, maar veel kon ik er niet uit afleiden. Het enige dat ik kon bedenken, was dat het een jongensachtig handschrift was.

Ik keek om me heen en merkte plots een gele Post-It op, die tegen mijn voorruit plakte.

Ik balde mijn vuist en trok in een beweging het blaadje ervan, waarop maar één woord stond.

Succes

Ik voelde aan dat het sarcastisch bedoeld was. Waarschijnlijk zat dat ene woordje dat altijd goed bedoeld was, meer haat en venijn dan je je kon inbeelden.

Ik gooide de papiertjes op de achterbank manoeuvreerde van tussen de andere auto's uit. Mijn auto kroop tergend traag van tussen de andere. De stilte die om me heen hing, werkte op mijn zenuwen. Trillend stak ik mijn radio aan. Meteen vulde Martin Garrix mijn auto met zijn snelle beats. Ik trok mijn schouders op en bewoog onwennig in mijn zetel mee op het ritme.

Onwillekeurig huiverde ik. Plots snapte ik niets van mezelf. Normaal gezien ontspande ik volledig op dat liedje, en kreeg ik het gevoel dat ik een hele berg chocolade naar binnen had gespeeld, maar voor deze nacht telde dat blijkbaar niet.

Opnieuw onderdrukte ik een huivering. In de stilte van de nacht klonk Animals juist onheilsspellend, in plaats van energiegevend.

"Je hebt best nog een goede muzieksmaak."

Verbijsterd veerde ik omhoog in mijn stoel. Werd ik nu echt helemaal gek, of had er wel degelijk een krakerige stem door mijn auto geklonken?

"Je bent toch niet bang?"

Zachtjes, bijna fluisterend zweefde het geluid door mijn wagen. Ik schoot in paniek en drukte in een beweging het gaspedaal helemaal naar beneden. Terwijl mijn auto wegschoot, hoorde ik luid gekras buiten. Doodsbang wierp ik een blik in mijn achteruitkijkspiegel, bang dat er aan beide kanten van mijn auto twee zwaarbewapende mannen stonden.

Maar ik zag niets. Het enige dat ik zag, was een lange schreef over de grijze auto waar mijn wagen naast geparkeerd had gestaan. Toen ik op het punt stond om opgelucht adem te halen, vingen mijn oren geruis op. Vliegensvlug draaide ik me om naar de achterbank, maar een seconde later hoorde ik hetzelfde geluid rechts van me. Voordat ik naar rechts kon kijken, hoorde ik een schrille pieptoon recht boven me. Ik kneep mijn ogen dicht en sloeg mijn armen om me heen. Alle moed en vastberadenheid die ik daarnet had, was ik in een klap verloren.

Toen ik na een tijdje niets meer hoorde, keek ik voorzichtig boven me. Aan het plafond hing een klein knopje. Ik trok het ervan en zag dat het een mini-luidspreker was.

Plots drong het tot me door dat ik al minutenlang stilstond, midden op de weg. Ik had mezelf nog niet helemaal in de hand, en reed traag naar de kant. Daar aangekomen dook ik meteen naar de achterbank, om alle kleine voorwerpjes dat ik zag te verwijderen. Het verwonderde me niet dat ik enkele kleine camera's vond.

Na een half uurtje was ik redelijk tevreden over mijn werk. Al de spulletjes waarmee ik getraceerd kon worden, had ik in het lange gras gegooid. De rest lag in mijn koffer, misschien kwam het later nog van pas.

Met nieuwe energie kroop ik terug achter het stuur. Vastberaden zocht ik Animals op in mijn gsm. Ik was niet van plan de leuke momentjes door hem te laten verknallen. Maar van zodra ik de eerste beats hoorde, dacht ik terug aan wat er daarnet was gebeurd. Rillend keek ik naar mijn klok. Het was midden in de nacht, dus hoe zou Maxim reageren als ik plots voor zijn deur stond?

Zou ik hem wel zien?

Misschien kreeg ik de kans niet, aangezien ik blijkbaar al een Wanted was geworden daar, zoals Maxim zo fijntjes meedeelde.

Ik stopte een paar honderd meter van hun domein. Toen ik mijn sleuteltje uit het contact trok, hoorde ik de fluisterstem opnieuw.

"Doe Mr. Lockwood de groeten."

_____________________________________________________________________________

Volgens mij is dit het langste hoofdstuk dat ik ooit heb geschreven in dit boek xD

En nog een vraagje voor jullie: Toegevoegde foto's of video's in een hoofdstuk, bekijken jullie dat of wordt dat gewoon genegeerd, zoals de meeste a/n 's? :p

En voor degene die examens hebben; Veel succes!!