Undercover girlfriend •1

35 ~ Het einde nabij

Een man verscheen uit de schaduwen en liep dreigend naar ons toe. Een muts schermde zijn gezicht af, maar naast me hapte Maxim geschokt naar adem.

"Benny?"

Flora

Ondanks de muts zag ik de grimmige grijns rond zijn gezicht. Een huivering trok over mijn rug. Ging mijn broer echt om met dit soort mensen?

"Ey Maxim, leuk om je nog eens te zien."

Naast me voelde ik Maxim trillen. Ik snapte de situatie zelf amper. Hoe kwam Benny nu plots hier? Hij was toch goed bevriend met Maxim?

"Wàs bevriend, bedoel je."

Oeps. Ik voelde mijn wangen brandden toen ik besefte dat ik het luidop had gezegd en zocht steun bij Maxim, maar die staarde enkel met een vreemde mengeling van gevoelens naar Benny. Zowel woede als verbijstering, gemengd met een vleugje gekwetstheid, zag ik voorbij flitsen.

"Of eigenlijk niet meer bevriend."

"Waarom ben je hier?" vroeg Maxim ijzig. 

Ik vond het knap dat hij erin slaagde om deze toon aan te slaan terwijl  hij duidelijk laaiend was. Benny haalde enkel nonchalant zijn schouders en grijnsde daarna breed.

"Ik werd goed betaald om informatie los te peuteren via jou en dan door te spelen, dus waarom niet? Volgens mij vonden ze het wel vermakelijk dat de zoon van een bijna-gifmenger en fraudeur rommelde met een undercoveragente die hen moest aangeven."

Ik kon een grinnik niet inhouden en besefte dat ik niet de enige was die er een puinhoop van had gemaakt, blijkbaar zat Maxim in hetzelfde schuitje.

"Dus je werd goed betaald om wat onzinnige details over Maxim te vertellen?"

Benny trok een rimpel in zijn neus en keek me minachtend aan.

"Ik heb hen meer verteld dan al de rest samen. Van wie denk je dat ze te weten kwam over het laboratorium? Of over jouw achtergrond, Flora?"

Voordat ik bekomen was van Benny's verraad, zag ik een vage schim naast me richting Benny vliegen. Ik greep om me heen in de hoop om hem tegen te kunnen houden, maar Benny was ook verrast. Hij liet zich overdonderd vloeren door Maxim en deed zielige pogingen om de regen van vuisten te ontwijken, maar Maxim was niet te stoppen. Vergezeld met elke slag die hij uitdeelde, ontsnapte er een vloek uit zijn mond. Ik wou ingrijpen en hem bij Benny vandaan halen, maar iets weerhield me daarvan. Misschien was het leedvermaak om te zien hoe Maxim zijn ex-beste vriend bont en blauw sloeg, of spijkerde angst me ter plekke vast aan de vloer, maar ik dacht dat het een soort blijdschap was. Oké, het klinkt gek en raar, maar dit kleine gebaar - en pijnlijke voor Benny -, toonde aan dat Maxim misschien toch in staat was om alles achter zich te laten. In mijn nachtmerries had hij elke keer opnieuw partij gekozen voor Benny en de rest van zijn verachtelijke vrienden, terwijl zij me voor zijn neus in het nauw dreven. Ik was wel nog maar zeventien en hij twee jaar ouder, maar was het dan zo raar om aan de toekomst de denken?

De toekomst. Misschien was het een goed idee om hier eerst veilig te ontkomen voordat ik weg droomde over cliché toestanden. Hoewel, zo cliché was mijn verhaal als MI6 agente toch niet? Voor zover ik wist kon niet iedereen hetzelfde vertellen.

Ik glimlachte vaag en trok Maxim weg van Benny. Hij lag bewusteloos op de grond, zijn armen en benen gespreid in een onaangename houding. Maxim leek plots te beseffen dat ik alles had gezien en draaide zich bliksemsnel naar me om. Maar voordat hij iets kon zeggen, sprong ik zonder na te denken om zijn hals. Hij staarde me verbijsterd aan, maar deed geen enkele poging om zich te bevrijden uit mijn wurgende omhelzing.

"Misschien moeten we verder."

Hij knikte instemmend en liep achteloos over Benny heen. Ik verstarde plots en greep in een reflex zijn arm beet, maar hij hoorde niets en vroeg veel te luid: "Is er soms iets?"

Ik voelde de adrenaline opnieuw door mijn lijf pompen en sleurde hem mee naar de dichtstbijzijnde deur, maar iemand anders deed die voor ons open. Verstijfd van angst deinde ik naar achter, maar Maxims lichaam hield me tegen.

"Wow, ik had niet verwacht dat jullie hier nog vrij rondliepen", zei Iris met een gespeelde verbazing. "Ik heb zonet iedereen die onguur overkwam in een klein kamertje gepropt, terwijl jullie zaten te flikflooien? En dan beweer jij, Flora, dat je beter bent in je werk dan ik."

Met een neerbuigend lachje knipperde ze. Haar blik bleef toen hangen op Maxim.

"Nog steeds van mening dat Flora beter is?"

Zonder op antwoord te wachten haalde ze haar mobieltje boven en lichtte ze MI6 in, waarna Iris met opgeheven hoofd door de voordeur naar buiten stapte. Ik keek een tel ongelovig van Maxim naar de open deur, maar liet me opgelucht door Maxim naar buiten slepen, eindelijk verlost van de onzekerheid. Het werd tijd om alles opnieuw te starten.

__________

Ik wil eventjes zeggen dat dit boek bijna voltooid is, en bij het einde van een boek krijg ik altijd een soort block om er nog aan verder te schrijven, bij dit boek dus ook -.-

Intussen staat Candyland opnieuw online, die is dankzij Camp NaNoWriMo in 2 weekjes voltooid. Nu schrijf ik vooral aan Hoogtepunt:

Carly Ferguson, een uitdagende vrouw met een eigen kledingwinkel en een geheim.

Ze kan geesten en hun verleden zien.

****

David Cole, een vijfentwintigjarige verpleger die ook een paar dingen verborgen houdt.

Hij kan zowel dromen als geesten manipuleren.

Maar wat als hij ontdekt dat de vrouw die hem interesseert, gechanteerd wordt door haar gestorven vriend?