Undercover girlfriend •1

15 ~ Was er dan iets tussen ons?

Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en keek recht in zijn donkerblauwe ogen.

"Ik werk voor MI6."

Flora

Zijn reactie was voorspelbaar.

Eerst keek hij me verbijsterd aan, vervolgens deinsde hij een paar stappen naar achteren, om tenslotte beschuldigend naar me te staren.

Maxim deed geen moeite om de ijzige stilte te verbreken. Ik bleef staan waar ik stond en begon zachtjes te praten.

"Ik heb nooit echt een keuze gehad. Als ik het niet deed, had ik niets meer."

"Je hebt altijd een keuze."

Zijn antwoord irriteerde me.

"Jij bent opgegroeid als de zoon van een miljonair, dus welke keuzes heb je ooit moeten maken? De keuze tussen een Porsche of een BMW?"

"Jua, soms. Maar meestal is het de keuze tussen een blondine of een brunette."

Ik rolde met mijn ogen en keek vanuit mijn ooghoeken naar zijn grijns. Het was geen typische Maxim-grijns, maar het was beter dan zijn somber gezicht.

Hij zag dat ik hem bestudeerde en sloeg zijn armen over elkaar.

"Maar waarvoor wou je me spreken? Om te vertellen dat je alle informatie dat ik je ooit heb toevertrouwd hebt doorgespeeld?"

Bijtend op mijn lip staarde ik naar een punt over zijn schouder. Toen ik thuis zat met mijn laptop voor me, klonk mijn plannetje een stuk beter dan nu ik voor hem stond. Maar als ik echt wou weten hoe het tussen ons zat, kon ik niet anders dan het vragen.

"Oke, het is eigenlijk best gênant om te vragen, maar is er nog iets tussen ons?"

Heel even werd zijn blik spottend.

"Was er dan iets tussen ons? Aangezien je alles in scène had gezet voor die missie..."

Ik antwoordde niet, maar keek hem enkel aan.

Toen hij niets zei, draaide ik me om.

Maxim

Met hangende schouders liep ze van me weg. Het liefst wou ik haar achterna lopen en omhelzen, maar iets verlamde al mijn ledematen.

Toen ze uit het zicht was, vervloekte ik mezelf. Op weg naar huis probeerde ik mezelf wijs te maken dat het zo beter was.

Al voordat ik de voordeur had kunnen openen, vloog die vanzelf open. Tot mijn irritatie merkte ik Iris op.

Ik wist dat ik vroeger verslingerd was geweest op types zoals haar, maar sinds ik Flora had leren kennen, was dat veranderd.

"Blijf uit Flora's buurt, ze is niet te vertrouwen."

Ik antwoordde niet. Alsof ze dat nog tegen mij moest zeggen. Ze vatte mijn stilzwijgen op als een bevestiging en duwde me kordaat richting de zetel. Gewillig liet ik haar doen. Iris wreef voorzichtig over mijn shirt en keek me tussen haar wimpers door aan.

"Ik vind al die auto's wel stoer. Wil jij later ook een job waarmee je dat kan verdienen? Zoals je vader?"

Haar lippen gleden hongerig over de mijne. Plots voelde ik me slecht. Haar mond was verkeerd. Haar wilde ik niet voelen. Ik duwde haar van me af en stond recht.

Haar ogen keken me niet-begrijpend aan.

"Deed ik iets verkeerd?"

Zonder mijn tijd aan haar te verspillen liep ik naar mijn kamer.

Ik zakte in mijn bureaustoel en tokkelde ritmisch op mijn toetsenbord. Eigenlijk had ik geen flauw idee waarom Iris hier nog rondliep. Maar diep vanbinnen wist ik dat het Benny's schuld was. Ik realiseerde me plots dat ik precies zijn slaafje was. Zoals toen hij had gezegd dat Iris er stukken beter uitzag dan Flora. Meteen was ik op haar afgestapt om me te bewijzen, terwijl ik haar eigenlijk maar niets vond.

Flora maakte me gek. Gefrustreerd las ik ons gesprek na. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en klikte ik haar profiel aan.

Meteen zag ik een heleboel foto's waar ze breed lachend opstond. Ze waren al van een paar maanden geleden.

Ik voelde een inwendige steek en staarde naar haar gezicht. Haar lach zag er anders uit dan ik me herinnerde. Meer gedwongen. Ook haar lachkuiltjes ontbraken.

Mijn ogen scanden haar vrienden. Niemand van hen kwam me bekend voor. Op de volgende foto zag ik een deel van hun groepje rond een tafeltje hangen. Op de achtergrond was er niet veel speciaals. Mijn cursor bewoog zich al naar de volgende foto, maar in mijn ooghoek merkte ik plots iets kleins op. Halverwege de beweging verstijfde ik. Terwijl ik me naar het scherm toe boog, groeide mijn afschuw.

Op de achtergrond herkende ik Benny. Zijn ogen waren strak op Flora gericht, die nietsvermoedend in de lens keek.