Undercover girlfriend •1

19 ~ Ik denk dat ik verdwaald ben.

Ergens had ik het gevoel dat ik bekeken werd. Plots schoot de witte kat weg, de struiken in.

Als verlamd bleef ik staan. De kat was sowieso niet voor niets weggeschoten.

Maar toen zag ik in het licht van de koplamp een schaduw over me vallen.

Flora

Als verlamd bleef ik staan, niet meer in staat om weg te lopen. Het enige wat ik deed, was vurig hopen dat ik een bewaker was tegengekomen, en niet Maxim of Benny.

Ik zette me schrap en draaide me langzaam om. Gelukkig was Fortuna me goedgezind.

Nouja, het kon slechter, vond ik.

Een jonge bewaker stond besluiteloos achter me. Zijn ogen schoten alle richtingen uit en bleven vervolgens een paar seconden op me rusten. Stiekem vond ik het wel lachwekkend. Het was vast zo'n onervaren, net beginnende bewaker die nog nooit een crisismoment had beleefd. Behalve nu, dan.

Hij bleef me aarzelend aankijken en geamuseerd keek ik terug. Was het niet de bedoeling dat hij op me zou afspringen, me tegen de grond zou duwen en daarna zou vast knevelen? Goodie dat klonk slecht..

Ik grinnikte om mijn eigen gedachten en liep op mijn gemakje weg. Na een paar stappen keek ik over mijn schouder.

"Hé, hier blijven!"

Ik hoorde zijn stem de hoogte inschieten en grijnsde breed. Was het de bedoeling dat ik nu braafjes zou doen wat hij zei? Maar als ik wegliep kon hij de anderen waarschuwen.. En de kans was dan reusachtig groot dat Maxim Iris wel zou geloven. Grinnikend draaide ik me om. Ik keerde op mijn stappen terug en stak mijn hand naar hem uit.

"Hallow, ik ben Iris. Zou jij me misschien kunnen helpen? Ik denk dat ik verdwaald ben."

Heel even vroeg ik me af als hij wel kon spreken, want hij bleef me aangapen met wijd open mond. Ik voelde me bijna beledigd. Zag ik er dan zo slecht uit vandaag?

"Uhm, kan je me helpen?" probeerde ik nogmaals.

"Ik herken jou!" riep hij plots uit.

Ik schrok van het volume en deinsde een paar passen naar achter. Voor zover ik wist was de herkenning niet wederzijds..

"Jij bent die persoon die de baas zoekt!"

Met grote ogen staarde hij me verbijsterd aan, alsof ik plots in een roze smurf was veranderd.

Zonder erop te reageren vloog ik op hem af. Het verbaasde me hoe weinig weerstand hij bood.

Was hij wel een bewaker?

Na de klap op zijn hoofd vertrok hij meteen naar dromenland. Geamuseerd bleef ik mijn hoofd schudden. Als Iris het een beetje snugger aanpakte, zou ze ook wel snel kunnen ontsnappen, aangezien de bewaking hier niet echt denderend was.

Ik tilde hem op en liep wankelend naar de toegangspoort, die gesloten was. Teleurgesteld liet ik de bewaker op de grond vallen. Hoe moest ik hem nu kwijtspelen?

Als hij hier bleef, was ik eraan.

Mijn brein werkte op volle toeren en plots kreeg ik een oplossing. Het enige dat ik voorlopig kon doen, was me vrijwillig laten gevangen nemen.

Ik kon me nog net verzoenen met dat idee.

Maxim zou me toch wel sparen?

Of dat hoopte ik toch.

Op de sympathie van Mr Lockwood kon ik vast niet meer rekenen na onze laatste ontmoeting..

Vastbesloten liep ik naar de brandladder, die in de buurt van Maxims raam eindigde. Trede per trede liep ik naar boven. Halverwege hield ik een pauze en gluurde ik over de leuning naar het landschap.

Alles zag er donker, vredig uit. Hier en daar hoorde ik een uil oehoe'en.

Ik vernauwde mijn ogen en zag een paar bewakers rond marcheren over de asfaltwegen, die tussen het groen en de grasveldjes aangelegd waren. Traag draaide ik me om en vervolgde ik mijn klimtocht die me dichter naar Maxim moest brengen.

Lichamelijk toch.

Zijn raam stond op een kiertje. Een tevreden glimlach verscheen op mijn gezicht. Nog even en ik zou zijn reactie weten. Met mijn voet duwde ik het venster open, zodat ik zijn kamer kon betreden.

Binnen was het een varkensstal.

Ik had nog maar net mijn voet neergeplant in een zachte hoop kleren, of ik schoot er al onderuit. Met een harde knal belande ik tegen zijn bureaustoel, dat op zijn beurt ervandoor begon te rollen. Ik sloot mijn eigen en bereidde mezelf mentaal al voor op de confrontatie met een woedende, half slapende Maxim Lockwood die wakker schrok door een vliegende bureaustoel.

In plaats van Maxims geroep dat ik verwachtte, hoorde ik het geluid van brekend glas. Een paar fotokaders lagen gebroken op de grond.

Ik sloop er naartoe en zag hoe de personen op de foto's me breedlachend aankeken vanonder het versplinterde glas. De foto die meteen mijn aandacht trok, was er een waar een jonge Maxim met een ietwat oudere vrouw opstonden. Allebei waren ze op de foto afgedrukt met een eeuwig durende glimlach.

Ik draaide me om naar Maxims bed en zag hoe hij mompelend in zijn slaap woelde. Een gevoel dat ik nog maar zelden gevoeld had, overviel me. Ik kon het niet laten en streek met mijn vingertoppen over zijn gezicht. Zijn gezichtsuitdrukking werd iets zachter en gerustgesteld sloop ik weg, naar de kamer van zijn moeder.

Op mijn hoede sloop ik door de gangen. Bij elke stap dat ik zette, vreesde ik voor bewakers. Bij elk gekraak van de houten vloer, was ik bang voor Mr Lockwood, die elk ogenblik kon opduiken.

Gelukkig bereikte ik zonder problemen de leefruimte dat ik zocht. Ik deed de deur open en werd meteen opnieuw overvallen door de gezelligheid dat de kamer uitstraalde. Nadat ik de kasten geopend had en de inhoud oppervlakkig had opgenomen, bekeek ik de voorwerpen grondiger. Stapels boeken vergeelde boeken verschenen in mijn gezichtsveld. Met mijn vinger wreef ik het stof ervan, om de titel te kunnen lezen. Mijn eerste indruk was dat het allemaal romans waren.

Ik duwde ze aan de kant en opende de juwelendoos dat ik zag. Er lag bijna niets in, alleen een medaillon met een foto. Ik wist ook wel dat het mijn zaken niet waren, maar toch kon ik het niet laten om het te openen.

Een klein fotootje, waarop een lachende man was afgebeeld, deed me onbewust verstijven. Ik wist niet waar dat gevoel vandaan kwam, maar de gedachte dat ik hem kende, overheerste al mijn andere gevoelens en gedachten.

Als een hersenloos spook bleef ik ernaar staren.

En plots besefte ik het.

De man op de foto was mijn vader.

Mijn vader die ik nooit meer had gezien na die ene mislukte missie met mijn moeder.