Undercover girlfriend •1

27 ~ Blijf uit Maxims buurt.

Ik stopte een paar honderd meter van hun domein. Toen ik mijn sleuteltje uit het contact trok, hoorde ik de fluisterstem opnieuw.

"Doe Mr. Lockwood de groeten."

Flora

Mijn eerste reactie was om meteen terug rechtsomkeer te maken, maar had ik daarvoor dan al die moeite gedaan? Ik zwaaide mijn benen naar buiten en liep in het pikdonker naar hun toegangspoort. Meteen viel het me op dat er iets niet klopte. Het was er veel te stil. Alle lichten die 's nachts aanstonden, waren gedoofd. Het stevig uitziende hekken stond op een brede kier, en nergens zag ik bewakers. Wantrouwend liep ik voetje per voetje naar het hekken toe. Ik was me ervan bewust dat het een list kon zijn, maar als het echt een toneeltje was, hadden ze er veel moeite voor gedaan. Teveel moeite zelfs om het er nog geloofwaardig te laten uitzien.

Geruisloos glipte ik naar binnen. Het viel me op dat de orde die er normaal heerste, volkomen zoek was. In het gras zag ik een petje liggen. Iets verder lag er een revolver. Pas toen ik overal kleine spulletjes op de grond zag liggen, begon ik te vermoeden dat er iets niet klopte. Waarom zou je anders dure voorwerpen achterlaten? En waar was de bewaking naartoe?

Het eerste dat in me opkwam, was dat ik nu de tijd had om uit te zoeken wat er in het laboratorium was, het labo achter de garage. Vastberaden om mijn tijd ten volle te benutten, spurtte ik ernaar toe. De brede poort doemde voor me op. Net toen ik bedacht dat ik de sleutels niet had, zag ik dat ook die poort open stond.

Kippenvel verscheen op mijn armen. Er was hier serieus iets niet pluis. Behoedzaam sloop ik naar binnen. Eenmaal binnen in het grote gebouw hoorde ik niets. Enkel mijn eigen voetstappen echoden luid in de garage. Ik keek om me heen en merkte op dat er een paar auto's verdwenen waren. Met gefronste wenkbrauwen liep ik verder naar de ruimte waar de ondergrondse gang zich bevond. Ergens verwonderde het me niet dat het luik al open lag en ik de toegang tot het laboratorium had. Alert sloop ik naar beneden. Wat kon er hier eigenlijk gebeurd zijn? Waren de Lockwoods halsoverkop vertrokken, of waren ze misschien beroofd? En waar waren ze dan naartoe?

Voor mijn ogen verscheen er een beeld van Maxim, die hulpeloos gekneveld op de grond lag. Verwoed schudde ik met mijn hoofd. Zo'n dingen konden er niet gebeuren in het streng bewaakte domein van de miljonair Lockwood. Toch was ik er niet gerust in.

Ik nam het volledige labo in me op, maar zag nergens iets speciaals liggen. Alles zag er nog uit zoals de vorige keer dat ik hier kwam, vermomd als bewaker. Dat was op de avond toen Iris opgesloten werd.

Iris.

Voor het eerst in een lange tijd dacht ik terug aan haar. Ik was zo bezig geweest met mijn eigen problemen, dat ik niet eens meer had stilgestaan bij het feit dat zei ergens opgesloten zat.

Ik pijnigde mijn hersenen en herinnerde me nog vaag dat ze hier in een klein kamertje geduwd werd. Zou ze hier dan nog zijn, of zou ze ook verdwenen zijn zoals iedereen hier?

Ik repte me naar de andere kant van het laboratorium en trok met al mijn kracht aan de deurklink. Met een enorme vaart schoot ik naar achter. Ik knalde tegen een witte tafel aan en trok een pijnlijk gezicht. Toen ik door de deuropening gluurde, zag ik haar bewusteloos op de grond liggen. Hoewel ik haar nooit gemogen had, was ik toch blij dat ze er nog was. Een ander voordeel voor mij was dat ik haar niet meer hoefde te zoeken.

Voorzichtig schudde ik aan haar schouder. Net voordat ik besloten had dat het hopeloos was, bewoog ze kermend. Geduldig bleef ik naast haar zitten. Het duurde even voordat ze in staat was om recht te zitten, maar toen ze haar ogen opende en mij zag, kneep ze vijandig haar ogen samen.

Haar misprijzende blik irriteerde me. Als ik de moeite niet had gedaan om in het midden van de nacht helemaal naar hier te komen, had zij hier nog steeds bewusteloos gezeten. Ik keurde haar geen blik meer waardig en voelde mijn wenkbrauwen boos naar beneden duiken. Terwijl ik wegliep om de kasten en andere voorwerpen te bekijken, hoorde ik haar schuifelende voetstappen achter me.

"Blijf uit Maxims buurt."

Vervaarlijk kalm staarde ze me aan. Meteen zette ik mijn stekels op. Was het zo moeilijk om snel en kort 'bedankt' te zeggen tegen degene die je zonet gered had van een eenzame dood? Zonder na te denken floepte mijn weerwoord van tussen mijn lippen.

"Volgens mij wilt hij juist niet meer in jouw buurt komen, aangezien je opgesloten werd enzo.."

Voldaan zag ik hoe een donkerrode blos op haar wangen sloop. Het duurde even voordat ze haar tong teruggevonden had, maar in plaats daarvan kwam ze naar me toe gelopen. Vlak voor me hield ze stil. Ik merkte dat ze bijna een hoofd groter was dan mij en knarste gefrustreerd met mijn tanden. Daar ging mijn poging om geïntimideerd over te komen.

"Hij heeft de verkeerde opgesloten. Als hij weet wat jij allemaal doet, vermoord hij je meteen."

Iris zei het met zoveel overtuiging dat ik haar bijna geloofde. Maar toch wist ik beter. Maxim wist al dat ik voor MI6 werkte. Hij was ook al te weten gekomen wat ik over zijn vader wou weten, dus waarmee zou zij mij dan kunnen chanteren?

Ik draaide haar mijn rug toe en graaide met mijn hand in de lade van een houten kast. Er lagen een stapeltje netjes geordende bladzijden in. Ik voelde mijn hart wild kloppen en besefte dat ik nu misschien hetgeen in mijn handen vast had waar ik al maanden naar opzoek was.

Bovenaan zag ik een paar rekeningen liggen. Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in toen ik het bedrag las. Nergens op het blad stond wat hij gekocht had, maar het had meer gekost dan mijn klein huisje waard was. Ik draaide de pak om en bekeek het laatste blad. Een heleboel chemische formules sprongen in het beeld. Snel bestudeerde ik ze. Het zei me niets. Met haast keek ik naar het voorlaatste blad. Daarop zag ik een langwerpige fles afgebeeld. Mijn nieuwsgierigheid groeide in een sneltempo. Terwijl ik de tekst doornam, groeide mijn afschuw.

Was Mr. Lockwood echt van plan een groot deel van de bevolking te vergiftigen?