KRAL VE HIRSIZ |Omegaverse

-7-

(Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayalım.)

      Her şeyin biteceğine inanan biri var içimde ama o ne kadar iyi biliyor tam emin değilim. Başımı kaldırıp etrafıma baktığımda yaşadığım bu dünyadaki düzene her seferinde lanetler okudum. Omega olduğumu söylediler ve geri çekilip ne yapacağımı izlediler. Başımı kaldırmaktan çekindim çünkü bana aşağılarcasına baktılar. 

       Omega olmak bu kadar kötü bir şey mi? O zaman neden Tanrı Omegaları da yarattı? Anlayamadım. Soruma cevap vermek yerine sadece yüzüme baktılar.  Omuz silktiler. Cevabı vermediler bana ve beni kendi değerlerimi bulmam için zorladılar. Onların değerleri benimsenecek gibi değildi. Kendi değerlerimi buldum ve onlara tutundum.

      Şimdi değerlerimi, prensiplerimi aşan bir şey yapıyordum ama yolumda devam edebilmek için birkaç değişikliğin gerektiğini söylüyordum kendime. Gerekli miydi? Bilmiyorum. Sanırım bende diğer insanlar gibi artık kolay yolu seçmek istiyorum. Her zaman Alfalar, Omegaları mı kullanacaklar? Hayır, bu sefer ben onu kullanacağım. 

"Frank, hazır mısın?" 

      Annemin kapının arkasından gelen sesini duyduğumda üzerimdeki takıma son kez baktım. İlk defa takım giymiyordum ama ilk defa evlilik gibi bir nedenden dolayı takım giyiyordum.

"Hazırım," dedim. Odanın kapısı açıldı ve annem içeriye girdi. Üzerinde çok şık mor bir elbise vardı. Yıllara meydan okuyan cildi ile oldukça genç gözüküyordu. "Ne dersin bu gece bana bir kardeş gelir mi?" dediğimde annemin yanakları kızardı. Koluma hafifçe vurdu.

"Kırk yaşımı bitirmek üzereyim Frank. Ne kardeşi? Evan zaten yetiyor da artıyor," dedi ve sırıttı. "Belki bir torun gelir ha?"

"Belki," dedim ve yeniden aynaya doğru döndüm. Annem yanıma geldi ve aynadaki yansımamıza baktı. Aynadaki yansımalarımız göz göze geldi. "İyi olacak mısın Frank?" dedi. Sesindeki korkuyu anlamamak için aptal olmak gerekirdi.

"Seni korkutan ne anne?"

"Rex Wilhelmina daha önce de evlenmişti ama eşini ve çocuğunu doğumda kaybetti. Korkuyorum Frank. Onların Kimyaları çok tehlikeli."

"İyi olacağım anne. Beni biliyorsun. Bir ayı kadar güçlüyümdür." Annem güldü. "Biliyorum," dedi. Odanın kapısı tekrar aralandığında ikimizde kapıya doğru döndük. Büyük abim Miles gelmişti. Onun üzerinde simsiyah bir takım vardı.

"En azından beyaz gömlek giyebilirdin abi," dediğimde omuz silkti ve kapıyı arkasından kapattı. "O herif en sevdiğim kardeşimi alacak. Nasıl beyaz giyinebilirim ki?" dediğinde güldüm. Annem de hafif bir kahkaha attı.

"Herkes hazır mı?" dedi annem.

"Evet. Tüm hazırlıkla tamamlandı. Biliyor musunuz Cara bu güne özel elbise giydi," dedi ve kahkaha attı. En büyük ablam Cara tıpkı babam gibiydi. Kadın Alfalar da elbise giyerdi ama babam ve ablam asla elbise giymezlerdi. Bugüne özel elbise giyiyor oluşu beni şaşırtmıştı.

"Haklı," dedi annem. "Sonunda Irving Ailesinin çocuklarından biri evleniyor. Sonunda!" 

"Sanki burada abime gönderme yapıyorsun anne?" dediğimde abim öksürmeye başladı. Sonra da omuzlarını dikleştirdi. "Her zaman dediğim gibi anne. Bana küçük bir sürü kurmamı sağlayacak kadar çocuk verebilecek bir Omega bul. Evleneyim." 

       Abim ne kadar benim yanımda olsa da aslında benim değerlerimi benimseyen biri değildi. Çocukluğunda ona aşılanmış değerleri hala benimsiyordu. O da bir Omraganın sadece ona çocuk verebilecek bir eş olması gerektiğini düşünüyordu.