DOLANDIRICI! -Texting-

4.9

Hellö, sekiz gündür yokmuşum aq pscnwkcbsnfnwej

Bayram temizliği ancak bitti, yarın Bakırköy yolcusuyum bölüm atamazsam beni hastaneye kapatmışlardır gpenfwkcbwjsn

Ve evet şaka gibi temizlik bitti, bir an kısır döngüye girdim sandım..

Medyada ki video benim kanalımdan abone olursanız Emir gibi bir arkadaşınız olur umarım <33

Ben hep bir şey diyeceğim bölüm başında sürekli unutuyorum anasını yaa

💸

Ellerim acıyla ve kanla dolu.

Ellerimde annesiz bir bebek tutuyorum.

Annesiz...

Özür dilerim Mavim.

Hastane koridorları hep korkutucu gelmiştir bana. Sende bu yüzden ağlıyorsun değil mi?

Gözlerimde ki yaşları silemedim, ellerim doluydu.

"Asya! Asya, iyi misin kardeşim?" Sarsılan vücudum beni kendine getirdi. Emir'in endişeli bakışlarıyla karşılaştım. Onu buraya ben çağırmadım.

"Asya, seni aradığımda başkası açtı, yaşlı bir kadın. Burada olduğunu söyledi. Ne oldu, bu bebek nereden çıktı?" Bana emanet etti.

Öldü. Birisi daha öldü.

Emir'in çalan telefonu hastane koridorlarında yankılanırken Mavim'e sarıldım. Küçük eli parmağımı sararken yüzümde ki hüzün yerini ufak bir tebessüme götürdü.

"Onu buldum... Şu an yanımda... Bilmiyorum ne olmuş, kucağında yeni doğmuş bir bebekle ağlıyor... Tamam telefonu ona veriyorum... Asya, Furkan seninle konuşmak istiyor." Kimseye haber vermemiştim. Gerçi telefonum ve çantam nerede onu bile bilmiyorum.

"Alo? Kıtam, beni duyuyor musun?" Şu an sana sarılmaya ihtiyacım var.

"Öldü..."

"Kim, kim öldü? Kıtam endişeleniyorum. Kim öldü?"

"Aysu öldü. Bebeğini bana emanet etti. Onu kimseye veremem. Çok küçük, ona zarar verirler. Aysu öldü. O da çok küçüktü. Babam gibi birisi daha kollarımda öldü Furkan. Herkes neden ölüyor? Lütfen sende ölme. Annemde ölmesin. Emir'de ölmesin. Kimse ölmesin." Yoksa dayanamam. Ruhum bunu kaldırmaz.

"Kimse ölmeyecek. Sana söz veriyorum kıtam. Yanına geliyorum. Sil gözyaşlarını." Mavim'in ıslak gözlerini kim silecek o zaman. Lütfen çabuk gel kalbimi dolandıran adam.

"Çabuk gel." Ben ikinci defa ne yapacağımı bilmiyorum.

Daha bugün tanıdığım genç bir kadının bana emanet ettiği çocuğunu tutuyorum elimde. Onu kimseye vermememi söyledi.

"Asya, bak hemşire bekliyor. Bebeği almaları gerekiyor." Aysu bebeğini ailesine vermememi söyledi. Fakat ona nasıl bakacağım? Ailesinden alamam, ailesine veremem.

"Ne yapacaksınız bebeğe?" Yıkayıp giydirecekler Asya, başka ne yapabilirler?

"Yeni doğan bebeklere yaptıkları şeyi yapacaklar Asya. Hadi bebeği verelim." Derin bir nefes alıp Mavim'i hemşireye verdim. Üzerimde ki garip hissiyat ruhuma takılmış, dinginleşmiyor bir türlü.

Mavim'in gitmesini seyrederken yanıma oturan Emir'in sarılışına karşılık verdim. Yorulmuş, korkmuş ve boş hissediyorum. Enerjik ve oynak halimden eser yok değil mi? Bence o Asya çok bile dayandı yıllarca. Sahte gülümsemeler ona göre değil.