Belki de en zor olan şey işlediğim cinayeti annemin üzerine atmaktı benim için. O istemişti suçu ona atmamı ancak bu günahımın bedelini çekecek olan kişi olmasını değiştirmiyordu. Cinayeti işlerken duygusuzdum, tıpkı annem yaptı derken ki gibi..
Hes...
Alıntılardan haberdar olmak istiyorsanız hesabımı takip edebilirsiniz.
İnstagram: misi_deny
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'ÖZLEM'
İnsanlar hata yapardı. Bazı şeylerin telafisi varken bazıları ise affedilemezderecedeye ulaşır, insanı çıkmaza sokardı. Hata yapmıştım, affedilmeyecek ve büyük bir hata...
Her ne kadar kötü biri olursa olsun birini öldürmek kadar berbat bir durum olamazdı. Ellerimi kana bulamadan önce kendimi kaybetmiştim. O bıçağı nasıl aldığımı bile doğru düzgünhatırlamıyordum. Böyle mi olmalıydı, diye soruyordum kendime hep. Belki de başka bir yolunu bulabilirdim. O sırada yine annemi kurtarmak için polisi arayabilir ve sonrasında o adamdan boşanması için ikna etmeye çalışabilirdim. Sahi kaç kez yapmıştım bunu? Kaç kez denemiştim?
Sayısızca...
Her zaman anneme demiştim vazgeç, diye ancak beni umursamamıştı. Dinleme, seni ilgilendirmiyor demişti her seferinde. Nasıl ilgilendirmezdi? O benim annemdi. İnsan göz göre göre buna nasıl izin verebilirdi ki? Demir Zarat acımasızca babamın tek bir saç teline dahi kıyamadığı annemi saçlarından sürükleyerek döverken içim acıyordu. Buna göz yummak o kadar mı basit geliyordu anneme?
İç çektim. Gediz bir haftadır yoktu. Amerika'ya gitmişti işleri için. Bunu da Murat'tan öğrenmiştim. Akşamları bu koca villada tek başıma olduğumu bilmek tüylerimi ürpertiyordu. Emre abi ve Tuğba'yı erken gönderiyordum. Kendi yediklerimitoplayamayacak kadar aciz değildim. Hem vakit geçiyordu bu sayede.
Kahvemden bir yudum daha aldım. Dışarıda yağan yağmurun sesi huzur vermek yerine ürpermeme neden oluyordu. Ses olsun diye televizyonu açtım. Haber kanallarından birinde durdum. Kucağıma bıraktığım kitabı kapatırken kapı çaldı. Dışarıdaki korumalardan biri olmalıydı. Ayağa kalkıp kapıya yöneldiğimde çıplak ayaklarımın yanından geçen robot süpürgeyi ayağımla ittim. "Ötede oyna."
Tekrar çalan kapıyı açtığımda Uğur'un yanında dikilen arkadaşımı gördüm. "Beril?"
"Ben geldim!" diye cıvıldadı.
"Görebiliyorum." mırıldanmamla Uğur bana baktı.
"Kader Hanım biliyorsunuz ki Kartal Bey misafir ağırlarken oldukça titiz. İsterseniz kış bahçesine geçin."
