Carrying Mr. Billionaire Mafia's Child [COMPLETED]

Chapter 37

Yukizia Veronica.

"MOVE here beside me," Hinila ako ni Tristan papalapit sa kaniya, habang binubuhay ang makina ng sasakyan.

"W-wait, ang mga kasama—"

"Think yourself before others, damn it! Hurry up, wear a seatbelt and cover yourself!" Inis na sabi sa akin ni Tristan at ibinato sa backseat ang helmet na ipinatong niya kanina.

Nagmamadaling lumipat ako sa katabi niya at nanginginig na sinuot ko ang seatbelt.

*Bang* *Bang* *Bang*

"Ahhh!!" I scream ng nakarinig ako ng putok ng baril at tumatama iyon sa Van na sinasakyan namin ni Tristan.

"Yuko!—Fuck! Fuck! Fuck!" Rinig kong mura ni Tristan habang minamadali na makaalis ang Van na sinasakyan namin.

Oh my god! Sinunuod ko naman ang utos ni Tristan yumuko ako at tinakpan ko ang tenga ko dahil hindi ko na kayang makarinig ng putok ng baril para akong mababaliw sa takot na nararamdaman ko, ayaw ko na, ano bang nangyayari bakit nila ako gustong makuha? Anong kailangan nila sa akin? Ayaw ko na!

"Tama na please..." I murmured as my tears flow down on my cheek, ayaw ko pang mamatay, ayaw kong maiwan ang mga anak ko ng maaga, ayaw ko silang matulad sa akin na lumaki na walang magulang. Ayaw kong maramdaman nila ang pangungulila na naramdaman ko ng bata pa ako, ayaw kong sa iba nila maramdaman ang pagmamahal na dapat sa akin nila nararamdaman.

"Fuck! Fuck!" Napaangat ako ng tingin kay Tristan ng marinig ko siyang sunod-sunod na napamura at huminto ang Vam na sinasakyan namin.

"A-anong nanyari?" Tanong ko at pinunasan ko ang sarili kong luha. Nagkatinginan kami ni Tristan bago siya lumingon sa likuran kaya napatingin rin ako sa tiningnan niya.

"I freaking don't know." Malamig na tugon ni Tristan sa akin at bumaba ng sasakyan. Inilibot ko ang paningin ko para alamin kong na saan kami wala akong makitang bahay, wala man lang mahihingian ng tulong, nasa gitna kami ng kakahuyan halos mga puno lang ang nakikita ko. Na saan na ba kami?

"Damn it!" Rinig kong mura ni Tristan at nakita kong sinipa niya ang gulong ng sasakyan don't tell me flat ang tire? Oh god! Paano na kami ngayon? Tinangal ko ang seatbelt na suot ko para makababa na.

"This is a freaking unlucky day,—come on Yukizia!" Binuksan ni Tristan ang passenger side ng sasakyan at kaagad naman akong bumaba, nakita ko ngang flat ang dalawang gulong ng Van.

"N-na saan na ba tayo?" Patingin-tingin ako sa paligid nagbabasakaling may makita akong bahay o kaya naman mahihingian ng tulong.

"I know this place but fuck! We're so far in the fucking hometown, if we will walk go to the hometown they might weavable us, I can't shoot them cause I don't have any bullet," Hinihingal na sabi sa akin ni Tristan.

Kung ganu'n, saan na kami pupunta? Makakatakas pa kaya kami sa kanila? Oh my god! Magdidilim na ayaw kong maabutan ng gabi rito, kailangan kong umuwi sa mga anak ko. Hinahanap na nila ako at paniguradong mag-aalala sila sa akin.

"S-saan na tayo pupunta nandidiyan na sila?" Kinakabahan kong tanong kay Tristan ng marinig ko ang papalapit na sasakyan sa amin.

"Fuck!" Mura ni niya at nagpalingga-lingga siya sa paligid na para bang may hinahanap. Nakita kong nakatingin siya sa sangga ng puno na nakalaylay sa daanan. Kinabahan ako ng sobra ng makita kong papalapit na sa amin ang sasakyan na humahabol sa amin.

*Bang* *Bang*

"Ahh!" I scream and I cover my ears
Binabaril nila kami habang papalapit sila sa amin.

"Yuko!" Sigaw sa akin niya at hinila patago sa hood ng Van na sinasakyan namin kanina. Wala na bang katapusan ang puntukan na 'to?

Isiniksik ko ang mukha ko sa dibdib ni Tristan dahil hindi ko na kaya ang kabang nararamdaman ko hindi ko naman sinasadya na sa dibdib niya magtago siya naman itong humila sa akin at nasubsob ako sa kaniya. Mahigpit akong napahawak sa jacket na suot niya. Pakiramdam ko sa kaniya ako kumukuha ng lakas para maging matapang.