| Töre kitabıdır. |
| Yetişkin içerik barındırır. |
"Bazen dayanmaktır sevmek,
Hayat nereden vurursa vursun ayakta durabilmek...
Bazen yaşamaktır sevmek,
Soluksuz ciğer gibi sevgisiz kalbin duracağını bilmek
Bazen ağırdır sevmek,
Sevdiğine layık ola...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- Keyifli okumalar dilerim. -
Kulaklarıma dolan melodi ile göz kapaklarımı zorlukla açmıştım. Yatakta oturur pozisyona geldiğimde, komodinin üstünde durmadan çalan telefonumu kimin aradığına bakmak için elime aldım.
Kurt bakışlım
Telefonu açarak kulağıma götürdüm.
"Abi?" dedim, sorar gibi.
"Sen hala uyuyormusun Yasmin?"
Konuşmama fırsat vermeden tekrar konuşmaya başladı.
"Saat kaç olmuş? Hemen kalk o ilaçlarını iç." diyen, abim ile derin bir nefes alarak konuşmaya devam etmesine izin vermeden ben konuştum.
"Abicim..." dedim, naif bir sesle, "merak etme alıyorum ben ilaçlarımı." dedim, daha fazla endişe etmemesi için çünkü dört gündür durmadan her ilaç saatimde arıyor ve içmem gerektiğini hatırlatıyordu. Bugün de aynı günü yaşıyorduk.
"İyi, öğlen bir daha ararım bak." diyen, Tahir abim ile yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamadım.
"Çok seviyorum seni, unutma olur mu? Hiç bırakma beni.." devam etmeme izin vermeden konuşmaya başladı.
"Kızım ne duygusal konuştun sende, biliyorsun bize ters." dedi, ciddi bir ses ile, onun bu hali kıkırdamama neden olmuştu.
"Gülme Yasmin ciddiyim ben!"dedi, Tahir abim.
" Tamam tamam neyse, kalkayımda ilaçlarımı alayım ben. "
Abimle kısaca vedalaşrıktan sonra telefonu kapatmıştım. Elimdeki telefonu komodinin üstüne koyarak ayağa kalacaktım ki yatağın sol tarafında duran tepsi gözüme çarptı.
Kahvaltı ile donatılmış tepside ek olarak ilaçlarımda vardı.
Hazar'a hiç benzemeyen kardeşleri ile bu geçen dört günde daha çok kaynaşmıştım.
Botan ve Berzan ikizlerinin kavgaları ve atılmaları hep güldürüyordu bizi. Bu yataktan çıkmadığım bütün günlerde yanımda olmuş. Beni hiç yanlız bırakmamışlardı.
