The last time I spoke with Sean was a few weeks ago. But his words continue to ring in my ears. Yun nga ba ang closure na hinahanap ko? I can't seem to process the words he said to me.
Later in the three, I'll be leaving the country. Babalik na ako sa Korea. My two months leave will end in three days. Kanina habang tinutulungan ako ni mommy sa pag iimpake ay narinig ko ang mahinang pagsinghot niya. Alam kong nalulungkot siya sa pag-alis ko. Next month, I am targeting to open a bakeshop for mommy. We already found a place near at our house. Sobra ang stress na pinagdadaanan niya ngayon dahil sa trabaho niya.
Damang-dama ko rin ang lungkot sa mga mata ni daddy. The atmosphere here at house feels so sad. I don't want to leave either, but for now , I don't have a choice.
Halos apat na oras nalang bago ang flight ko. I'm almost ready, but my heart feels so heavy. Sobrang hirap ang umalis, away from the people you love.
Maya-maya pa ay lumapit si Manang Rosa sa akin. I am currently in a kitchen, preparing our lunch. I insisted to prepare the foods for them before I finally say goodbye. I am cooking my favorite adobo.
"Ija, may bisita ka" she said.
"Sino po manang?" I asked while finishing chopping the chicken parts.
"Samantha?" sagot ni manang Rosa.
Natigilan ako sa narinig.
"Po?" ulit na tanong ko.
Anong ginagawa ni Samantha dito? Why is she visiting me?
"Samantha raw ang ngalan niya, ija. Pinapasok ko na. Naghihintay na siya sa living room" sagot ni manang.
"Sige po manang, salamat. Paki asikaso nalang po ang niluluto ko". I said as I pass the knife that I am holding to her saka naghugas ng kamay.
Agad na tumayo si Samantha sa kinauupuang sofa when she saw me approaching. She was wearing a red blouse paired with trouser and a black sandals. She looks so formal but still appealing to the eye.
"Hi, Kianna" nakangiting bati niya sa akin. Gumanti ako ng ngiti saka muling inalok siya ng mauupuan.
"Maupo ka, Sam" I said in a soft voice.
"Thank you" she said saka muling naupo. Maya-maya pa ay inabot niya sa akin ang paper bag na bitbit niya. I'm confused. Nagulat ako.
"A-ano to?" naguguluhang tanong ko habang hindi alam kung tatanggapin ko ba o hindi.
She smiled. "That's your clothes"
"Ha?"
"Remember? Naiwan mo ang damit mo sa condo"
"Ahhh". Agad kong inabot ang paper bag at nahihiyang napakamot sa noo ko. "Sorry, nag-abala ka pa. Sana di mo na sinauli. Sana tinapon mo nalang" I said.
"I can't. That's yours, and I can't do that" she responded.
"Sandali " I said. Bigla akong napatayo sa kinauupuan. "Just wait here, may kukunin lang ako" Sabi ko saka mabilis na nagtungo sa kwarto ko. Bigla kong naalala na sa akin pa pala ang oversized shirt na suot ko ng umalis ako sa condo unit nila. Nalabhan na iyon at nailagay ko sa closet ko. Marahan kong kinuha iyon sa pinaglagyan ko at nilagay din sa paper bag. Pagbalik ko sa living room ay inabot ko iyon kay Samantha. Nakaupo pa rin siya pero pansin ko ang pagiging hindi kalmado niya at ang kung anong lungkot na sumisilay sa mga mata niya, pero hindi ko na masyadong pinansin iyon.
"Here" I said habang inaabot sa kanya ang bag.
I saw her brows furrowed. "What's that?" she asked.
"That's Sean's shirt. Please give that back to him " I answered.
BINABASA MO ANG
Still You
RomansaFinance manager Kianna Gaiyel works for a well-known jewelry business in South Korea. Growing up, she only focused on her studies and her desire to recover all of her family's assets, particularly their property, which had been removed from the bank...
