KARAHAN (Düzenleniyor)

24.Karahan "Baskın"

Gözlerimizin konuştuğu o saniyeleri ve bütün bu olanları unutmak adına gözlerimi kapadım.

Hala aklımın bir köşesinde yerine otutturamadığım nedenlerim var iken bu gözlere bakmaya devam edemezdim.

Yorgundum..

ve artık omuzlarımda ki yükü kaldıramıyordum.

Ne yapmaya çalışıyordu veya gerçekten ne istiyordu ?

beni seviyormuydu ?

Hayır seven insan böyle davranmazdı.

Davranamazdı !

Aklım karmakarışıktı.. Sibelle arasındaki bu saçma Durumu aklım ve mantığım artık kaldıramıyordu.

Derin soluk aldım. titreyen göz kapaklarımı tekrar araladım. Karşımda beni çözmeye uğraşan bakışlara tekrar aldanmamak adına tebessüm ettiğimde, yanağımda olan elinden uzaklaştım. yüzünde beliren şaşkınlığı umursamadan aramızda belli bir mesafe bırakarak Bakışlarımı başka bir yöne çevirdim.

"Sende git !" dedim.

Aramızdaki atmosferi bir anda dağıtan bu sözcükler Karahanın yüzünde kısa bir afallama yarattı.

anlamaya çalışan gözlerle yüzümü incelemesine tepkisiz bir şekilde bakmaya devam edince,

"Eğer bu evden şimdi sende gitmezsen, Ben giderim !" dedim. Ardıma Döndüm.

ve aynı anda kolumu kavrayan elle birlikte bir anda geri çevrildim.

"Dokunma bana !" diye haykırırcasına bağırdım. kolumu kavrayan parmaklardan uzaklaşarak işaret parmağımı gögsüne bastırarak ittire ittire üzerine gitmeye başladım.

"Bir daha.."

"bana.."

"Sakın.."

"Dokunma!" diye

üzerine bastıra bastıra vurguladığım her bir kelimede, üzerine üzerine giderken aynı şekilde onun geri adımlar atmasına neden oldu.

Durdum.

isyan eden bakışlarıma sinirli bir şekilde bakan Karahana korkusuzca bakmaya devam ettim. evet artık isyan ediyordum. bu kısa süre içersinde yaşadığım bütün olaylara isyanım vardı.

Yeter artık !

Benimle daha fazla oyun oynamasına izin veremeyecektim.

gözleri donuk bir hal aldı. kaşlarını çatarak sakinliğini korumaya çalıştı.

"Neden geri geldin ki ! Ben sensiz daha mutluyum ! Ben sensiz nefes alabiliyorum ! Ben sensiz yaşadığımı hissediyorum ! Ben sen olmayınca.." dedim sustum. kalbimden geçen cümleler aklımla savaş içersinde gibi kelimelerin tam tersini söylüyordu.

kalbim ise ' Ben sensiz çok mutsuzum.. Ben sensiz nefes alamıyorum.. Ben sensiz yaşadığımı hissetmiyorum.. Ben sen olmayınca ölecek gibi hissediyorum..' diye kalbim ağzımda sanki her an bu kelimeler dudaklarımdan dökülecek gibi hissediyordum.

"Hayatıma girdiğin gibi git Karahan.. Eğer sen gitmezsen ve benimde gitmeme de izin vermezsen.. Ne babam umrumda olur nede bu hayat.."

yüzü korkunç derece kasıldı. "Sen nedediğinin farkındamısın !" diye bağırdı.

" Evet farkındayım Lanet olsun ! Sen hayatıma girdiğinden beri Yaşamak içimden gelmiyor ! Ne sanıyorsun bir tek senin mi hayatın mahvoldu ! ya benim, Benim hayatım zindana döndü.!" diye boğazımdan kopan hıçkırıkla yüzümü yere eğdim.