Son Evlilik Bükücü/2

♲SEB/38☣

Bol yorum min fadlikk♡♡

Sizi seviyorum❤️

Kendinize güzel bakın.

"Sevgilim..." diyerek kızı öptü. "Seninle delirebilirim."

Bir anda kendilerini yatak odasında buldular. Gecenin karanlığı örtü olup onları sarmalarken sabaha kadar kopamadılar birbirlerinden.

Saat dört olduğunda Ahsen'i uyandırmadan yataktan çıktı Muâz.

Alt katta ki banyoya girip duş aldı. Gusül abdesti de aldıktan sonra üstünü giyinip namazını kıldı.

Aslında son defa Ahsen ile beraber sabah namazı kılmak isterdi ama vakti yoktu.

Laboratuvarına indi yine. Evlenmeden önce Ahsen için yaptığı ucunda parfüm şişesi bulunan kolyeyi alıp boynuna taktı. Giderken yanımda senden bir şeyler götürüyorum. Sana da bir şeyler bıraktığım gibi Sevgilim.

Günlüklerini çıkardı. Üzerine yazması gereken şeyleri hızlıca yazdı. Sesini kaydettiği cihazı da yanına alarak yukarıya çıktı.

Kütüphanede herkes için ayrı ayrı kaydetti. Hepsini yalnız dinleyebilmeleri için ayrı flashlara yükledi. Herkesle tek tek vedalaştı. Geri dönebilirmiydi bilmiyordu. Belirsiz bir yola çıkarken arkasındakileri aklında sorularla ve söylenmemiş sözlerin pişmanlığıyla bırakmak istemedi.

"Son olarak," dedi sesi boğuk bir hal alırken. "Her zaman benim Sevgilim olarak kalacaksın. Sadece benim Sevgilim."
Boğazına oturan yumruyu geçirebilmek için biraz durdu.
İşi bittiğinde flashları defterlerle beraber salonda ki masanın üzerine koydu. En güvenilir yer orasıydı.

Çıkacaktı. Gidecekti. Yapacağı tek şey Ahsen'i son defa görmekti.

Odasına çıktı. Karısı yorgun bir halde uyuyordu. Uyansın, giderken onu görsün istemedi.

Yatağa yaklaşıp bir dizini yatağa yasladı ve Ahsen'e doğru eğildi. İlk önce boynuna değdi burnu. Hissedilmeyecek bir öpücükten sonra yanağına çıktı. Dudaklarından sonra son vedasını yaparak bileğini tutup çevirdi.

"Derler ki," diyerek burnunu kızın bileğinin biraz üstüne sürttü. Öpüp üstünden kalktı.
"Her insanın kendine özgü bir kokusu vardır Sevgilim. Ve o kokuyu en çok bilekten duyumsayabiliriz."

Gözleri dolarken, "Bir de koku hafızası diye bir şey var biliyor musun? Bir insan ölse ve tüm hatıralarımız bir bir hafızadan silinse bile onun kokusunu unutmazmışız. O kokuyu duyduğunda unuttuğun hatıraları bile hatırlayabilirmişsin yani."

Yataktan biraz uzaklaştı. Gitmek istemiyordu.

"Umarım bu gece sana ömrünün sonuna yetecek kadar hatıra bırakabilmişimdir. Kokum saçlarından hiç ayrılmasın, boynuna sinsin Sevgilim."

Yutkunurken hareket eden adem elması ne kadar zorlandığını kanıtlar nitelikteydi. Dolu gözlerini kapatıp açarak sildi ve odadan ayrıldı. Evinden ayrıldı. Arabasını ve motorunu geride bıraktı. Kapının önünde onu bekleyen arabaya bindi. Yiğit ona bakıp önüne dönerken o Yiğit'e dönmedi bile.

"Böyle olsun istemezdim." diyerek anahtarı çevirdi Yiğit.

"Biliyorum." diyerek son defa evine baktı Muâz. "Eyvallah."

Araba hareket etti. Hızla önce mahalleden sonra ilçeden ve şehirden ayrıldı.

Sınıra gidiyorlardı.

°°°

Gözleri yorgun bir sabaha açılırken elini yatağın yan tarafına attı. Muâz yoktu. Aniden içinde ki salak travmatik korkuyla kalktı. Hayır, sakin olmalıydı.