Son Evlilik Bükücü/2

♲SEB/10☣

Satırlarda buluşalım;)) 💛

《Son Evlilik Bükücü》

Bu bir şakaysa komik değildi,şaka değilse zaten durum vahim.

"Senin burada ne işin var?"

"Seninle konuşmaya geldim."

Yüzümde dakikalardır değişmeyen şaşkın ifademle, "Ne?" Diye sordum. "Nasıl ya, sen mi?"

Dalga geçer gibi bir gülüş sergiledi. Ona olan nefretimi görüyor ve biliyordu. Belki de onu küçümsediğimi düşünüyordu.

Galiba, zaten öyleydi.

"Ben anlaşabileceğimizi düşünüyorum. Birbirimizi tanımadığımız için biraz önyargılı davranıyoruz bence."

"Kusura bakmayın," diyerek araya girdim sözlerinden hemen sonra. Az önce şaşkınlıktan olsa gerek resmiyeti bi kenara bırakmıştım. "Size ne yaptığımı bilmiyorum ama belli ki bi derdiniz var. Söyleyin, konuşalım. Bir daha da benimle dalga geçmeyin hele de böyle bir konuda!"

Söylediklerimle iç çekerek gözlerini yukarı kaldırdı ve bir kaç saniye buradan koparak bir şeyler düşündü. Yüz ifadesi bunu gösteriyordu. Ardından bana döndü.

"Bir derdim yok. Sadece ilk adımı yanlış attım. Seninle düzgün bir şekilde en başından tanışmak istiyorum."

Bu muydu? Emin değildim. Bir adım asla bu kadar yanlış atılamazdı! Bakışlarımı görünce, "Sadece deneyeceğiz. Bu çok zor olmasa gerek." Dedi çok basit bir şeyden bahseder gibi.

Onun için bu basit bir şeydi öyleyse. Evlilik gibi hayatî bir kararı basit gören biriyle denemeye asla değmezdi. Ki deneyecek olsam bile bu kişi Muâz olmamalıydı. Bilmiyorum... onda yanlış bir şeyler vardı. Ondan kaçmamı isteyen bir his.

"Evlilik sizin gibilerin deneme tahtası olabilecek bir müessese değil. Kendinize başka bir oyun bulun."

"Senaryo güzel," dedi gülümseyerek. "Bence denemeye değer."

Ayağa kalktım. Basbayağı dalga geçiyor, oynuyordu benimle işte! Şüpheye düşmem bile hataydı.

"Alın o senaryoyu başka biriyle oynayın öyleyse!"

Efna da benimle birlikte ayaklanırken Muâz, "Sadece bizim için yazıldı." Diye kısık sesle konuştu. Birdenbire neşeli hâlinden sıyrılıp ciddiyete bindirdi işi. Sanki bu bir sırdı ve herkes duymamalıydı. Öyle konuşuyordu ki etkisi altına giriyordunuz. Yine de durmadım ve arkama da bakmadım. Dönüp bakarsam yenilmekten korktum.

Dönüp bakarsam oyununa gelmekten korktum. Bile bile kanmaktan.

"Ahsen, dur bekle!"

Efna bana yetişip yanımda yürüyene kadar yavaşladım. Ardından senkronize adımlarla koridorları geçtik.

"Çok garipti." Diye fısıldadı.

"Benimle oynuyor." Dedim. "Bildiğimi bilerek hem de!" Tam bir şeytan.

Bu kelimeyi herhangi birine söylemek bile bana yakışmazdı ama bu kadar duyarsızlık bu kadar sinsilik de de pes dedirtiyordu. Sinsi olmasının sebebiyse seni yalanlarıyla bile etkisi altına alabilmesiydi. Biliyordun ama yine de ona doğru çekiliyordun.

°°°

Aradan geçen iki hafta da dağılan kafamı yeni yeni topluyordum. Muâz gelmiş, dağıtmış ve gitmiş. Haberi bile olmadan.