Son Evlilik Bükücü/2

♡SEB/sonsuz♡

Bölüm kimden sizce jwjjsjs

Hayat, yaşadığımız bir şey değildi benim için. Hayat yaşayamadıklarımızdı. Hayat yalan dolandı. Bizi kandırır bazen sahte mutluluklar verirdi ve bu asla çok uzun sürmezdi. Ama bir şeyi iyi biliyordum. Hayat alırdı. Bu bir imtihandı. Aldıklarını da misliyle vermeyi iyi bilirdi. Tek şartla. Sınavı geçmek.

Ben sınavı geçmiş miydim?

Bunun hakkında bir fikrim yoktu.

Ama benim sınavımdan kimin geçtiği barizdi. Gözlerimden akan yaşları silmekle uğraşmadım.

Elimin üzerine koyduğu elinin ve elimin altında ki karnının sıcaklığı ile sarmalanmıştım. Yutkundum.

Elimi almış ve karnına koymuştu. İçinde bebeğimizin olduğu karnına.

Yaralarıma dikkat ederek yan tarafıma döndüm. Kalbime doğru. Sevgilime doğru.

Başından beri duyuyordum onları. Etrafımda attıkları her adımı, tüm duygularını. Onları görüyordum. Sadece istememiştim.

Korkmuştum. Ahsen beni istemeyecek, arkadaşlarım bana acıyacak diye. Kimsenin acıyan bakışlarına ihtiyacım yoktu.

Bu yüzden korkularım ile yüzleşmem gerekiyordu. Karım beni gerçekten her halimle kabul edecek miydi? Diğerlerinin tavırları nasıl olacaktı bana karşı? Bir zavallıymışım gibi mi? Yoksa onlar için aynı Muâz olarak mı kalacaktım?

Aynı Muâz olarak kalmak istiyordum. Ama bir kişi bile bana azıcık yaklaşınca irkildiğimde eski Muâz kadar cesur olmadığımı fark ettim.

Ama halledecektim. Her zaman halletmiştim. Formül ne kadar dibe çakılırsan o kadar yükseğe çıkarsındı.

Yine Muâz olacaktım.

Ruhum ya da bedenim ne yara almış olursa olsun ailem benim yanımda durmuştu. Kendimden utanmıştım. Ama onlar bunun ne kadar saçma olduğunu bana göstermişlerdi.

Hem de hiç dile getirmeden. Benim için ne kadar üzüldüklerini biliyordum. Benim onlara geri dönmemi eski Muâz olmamı bekliyorlardı. Kaybettiğim aklımı, ruhumu ve kalbimi geri almamı bekliyorlardı.

Ben de onlara bunu verecektim. Hem de Muâz Vuslat usulü ile.

Aklıma gelen fikirle dudaklarım yukarı kıvrılırken eğilip Ahsen'in yanağına özlem dolu dudaklarımı değdirdim. Sonra engelleyemediğim tebessümüm ile birlikte eğildim. Elimi yavaşça çekerken onun eli de yatağa düştü.

Uzanıp önce elinin üstünü öptüm.

Sonra bebeğime bir öpücük verdim. Senin ve annenin varlığı sayesinde iyileşiyorum velet.

Baban geri döndü, miniğim. Annene ve sana.

Varlığını dün gece öğrendim. Hem de bir aşk itirafı ile birlikte. Hayatımın en özel anıydı biliyor musun? Bunun benim için önemini bir gün anlatırım sana. Anlayacak yaşa geldiğin zaman tabi. Ahsen beni seviyor, bana aşık. Her şeye rağmen. Ve bir bebeğimiz var. Henüz ananın karnında olsan da varsın işte.

Yavaşça ayağa kalkıp Ahsen uyanmadan odadan çıktım. Dün gece eve saat dörde doğru gelmişler ve İkrime'yi bırakıp gitmişlerdi. Gece gece hep beraber ne yapmışlardı tahmin etmek zor değildi. Onlarla ne yapacağımı bilmiyordum. Yapmayın diyecek olsam bile dinlemeyeceklerini biliyordum.
Bu konuda onlara bir şey söylemeyecektim. Zaten bu konuyu düşünmek de istemiyordum. Tek isteğim hayatımın o günlerini silmek ve öyle devam etmekti. Yoksa mutlu olamayacaktım. Bu yüzden ben de gerekeni yapıp doğruluyorum. Yine dimdik duracağım.