Narkotik || Yarı Texting (+18)

Vingt sept

Diğer bölümün uzunluk rekorunu bu bölümle kırmış olduk

Hemde bu kadar kısaa süredeee

Narkotik tarihinin yeni ennn uzun bölümüne hege arkdşlr.

Bölümde bombe olaylar olacakk hem bunum hemde kısa sürede bölüm gelmesinin şerefine bol yorum bekliyorum

Ve dikkat edin! Çünkü medya sizi ele geçirebilir!

Ahh cesurum aşığım aşık

Öpüldünüzz

İyi okumalar:*

....

Gözlerimden akan yaşlar ve titreyen ellerim. Ne yapacağını bilemeyen bir ben.

Bileğine bastırdığım parmağımda hissettiğim nabzıyla içime bir rahatlık gelirken yinede tepkisiz kalışı telaşımı sürdürüyordu.

"Cesur. Cesur ne olur ses ver bir şey söyle!"

Bir kez daha omuzlarından sarstım onu. Başı yasladığı duvardan ayrılıp geri çarptı.

Yaptığım şeyle dudaklarımı ısırdım. Kafasının çarpmasıyla mırıldanıp gözlerini araladı hafifçe.

"Ay özür dilerim. Cesur! İyi misin bana bak!"

Hafifçe açılan gözlerini sanki kontrol edemiyordu. Göz bebekleri dönüp duruyordu.

"Rüya? Sen misin?"

Mırıltısını duydum. Omuzlarına koyduğum ellerimden birini çektim. Oturduğu yerde hareketsizce duran elini tuttum.

"Benim, buradayım."

Ağladığım için çatlayan sesimle konuştum. Telaştan ne yapacağımı şaşırmış bir şekilde diğer elimide omuzundan çekip cebime dokundum.

Telefonum yanımdaydı!

Hatırladığım detayla hemen telefonumu çıkardım. "Şimdi ambulansı arayacağım tamam mı! İyi olacaksın! Beni duyuyorsun değil mi?"

Bilinci ne tam kapalı ne de tam olarak açıktı. Ancak sözlerimi bitirdiğim an gözleri büyüdü. Başını deli gibi iki yana sallamaya başladı.

"Hayır! Hayır! Hayır!"

"Ne! Ne oluyor?"

Neden sayıkladığını anlamazken endişeyle başını tuttum. Çünkü iki yana sallarken kafasını duvara çarpıp çarpıp duruyordu.

"Ambulans olmaz! Hastane olmaz! Behice olmaz!"

Ağlayarak bağırdım. "Ne yapmalıyım o zaman? Söyle bana ne olur!"

Ancak bana bir cevap vermedi sürekli aynı şeyleri sayıklayıp duruyordu.

Behice olmaz.

Behice olmaz!

"Hastaneye gidersek öğrenir! Olmaz!"

İlk kez farklı şeyler söyleyip aynı şeyi ima etti. Ne yapmam gerektiğini bilemez halde bir elimle yüzüme yapışan saçlarımı çekiştirdim. Korkuyordum. Deli gibi korkuyordum çünkü o iyi değildi.

O sıra bir aydınlanma mı geldi bilemem ancak aklıma düşen ismin bana yardım edebileceğini düşündüm. Boşta ki elimi kullanarak hızla telefon rehberime girdim. Aradığım numarayı saniyeler içersinde bulup telefonu kulağıma yerleştirdim. İkinci çalışta açmasına rağmen sanki saatlerce bana cevap vermemiş gibi bir sabırsızlıkla bekliyordum.

"Alo? Rüya?"

Sesini duyar duymaz endişenin bana verdiği hızla konuştum.

"Baran! Her ne yapıyorsan bırak çünkü şu anda yardımına ihtiyacımız var!"