Bir Tek Ben Anlarım 🍂🍂

Sen Beni Anladın 🍂

-ZEYNO-

İnsanlar bazen en beklemedikleri yerden kırılıyordu, en beklemedikleri yerden yüreklerine bir yumruk yemişçesine nefesleri kesiliyordu. Ben ağlamazdım, ağlamayı zayıflık gördüğüm için ağlamanın bir şeyleri düzeltmeyeceğini bildiğim için. Ama Vefa öldüğün de sadece onun uğruna ağlamışken bugün kendim için ağlamıştım. Hayal kırıklarım bir cam parçası misali gözlerimden süzülüp gözlerimi kanata kanata yanaklarıma süzüldü sanki, insan düşmanından yediği kurşunla sendelemiyor da sevdiği, değer verdiği birilerinden yediği bir bıçak darbesiyle bile ölebiliyor.

Bir tarafım ağladığım için kızdı kendime diğer tarafım canımın ne kadar yandığını haykırdı o tarafa. Hangisi daha acıydı bilmiyorum ailemin boşanmış olması mı yoksa bunu bilmiyor olmak mı ya da daha da kötüsü bunu fark edemeyecek kadar aptal olmak mı? Kendimi evden attım atmasına ama nereye gideceğimi bilmiyordum. Şuan bu dünya da kimse beni anlamaz gibi geliyordu. Sonun da bende gideceğim yönü düşünmeyi bıraktım. Ayaklarım beni bilinmezliğe doğru getirdiğin de kendimi sahilde buldum. Ağlamaktan nefret ediyor ama ağlamamı durduramıyordum. Ta ki bir ses beni bu döngüden kurtarana kadar..

''Zeyno?'' dedi Çağrı endişe dolu sesiyle. Ya gerçekten çok iyi rol yapıyordu ya da gerçekten endişeliydi. Kimin umurundaydı? Bir Çağrı eksikti moduyla hızla gözyaşlarımı silerek arkamı döndüm '' İyi misin?''

''Mükemmelim!'' dedim abartılı bir alayla '' Oradan bakılınca öyle mi gözüküyor?''

''Buradan bakılınca.. sadece ağlayan bir kızsın gibi gözüküyor?'' dedi omuzlarını düşürürken '' Anlatmak.. ister misin?'' dedi çekinerek. Tek istediğim Çağrı seni denize dökmekti ama..

''Hayır Çağrı anlatmak istemem! Biz arkadaş değiliz—''

''Bu yüzden daha rahat anlatabilirsin zaten. Bak Zeyno en başta aramız.. kötü başladı, tüm grup olarak kabul ediyorum. Ama artık bu düşmanlığa devam etmeye gerek yok, ben tamamen kötü biri değilim. Vefa'nın.. Hazal'a saldırdığını zannediyordum, tepki vermeseydim daha mı iyiydi? Ülke de bunca kadına şiddet, taciz varken susan adamlar gibi sussaydım daha mı iyiydi? Benim tek hatam Hazal'a inanmak oldu. Sonrası da.. bir çocuğun korkuları diyebilirsin. Ama şimdi anlatmak istersen dinlerim..''

Sustum. Cevap vermedim. Onu kovmak istiyordum. Ona ve onun grubuna güvenemeyeceğimizi biliyordum. Özellikle son olanlardan sonra ama birine anlatmam gerekiyordu, içimde ki.. sızlayıp duran yarayı anlatmam gerekiyordu. Hem.. Çağrı'nın da ailesi ayrılmıştı belki beni bir tek o anlardı..

''Bizimkiler boşanmış!'' dedim dan diye. Çağrı şaşkınlıkla ' e yani' dercesine bakarken benim ise gözlerimden yaşlar yeniden süzülüyordu '' Bana söylememişler! Bunca zaman, bunca yıl.. benden saklamışlar! Ben mutlu bir ailem var sanarken—'' ben konuştukça konuştum içimi döktükçe döktüm Çağrı'da gerçekten beni dinledi.

''Ee biraz abartmıyor musun?'' dedi sonun da anlatmam bitince. Ben ise öfkenin yeniden bedenimi ele geçirmeye başladığını hissediyordum sanki.

''Ya sen anlamıyor musun? Ayrılmışlar ve bana söylememişler diyorum!''

''Bana söylediler de ne oldu sanki?'' dedi omuzlarını düşürüp gülümsemeye çalışırken '' Aileler zannediyor ki onlar ayrıldığın da sadece çocuklar üzülür, bizim yaşımızdakiler bunu anlayışla karşılar. Bende öyle zannettim, boşanırlarsa boşansınlar kocaman adam oldum dedim. Ama sonra.. annem gitti, ben babamla kaldım. Ve her şey daha da zorlaştı. Aynı anda ikisini de sevemedim, eve girdiğim de ikisini aynı anda göremedim. İkisiyle aynı anda yemek yiyemedim..'' şimdi içini döken, acısını belli eden Çağrı iken dinleyen taraf bendim '' Yani.. bilmek de bir şey değiştirmiyor o yüzden çok ta dert etmemek lazım bu hayatı..'' dedi göz kırparak.