Bir Tek Ben Anlarım 🍂🍂

VEFA (1×30×3)

1x30x3

🍂🍂

-AYLAR ÖNCESİ-

-Vefa ölmeden bir gün öncesi-

-VEFA-

Okul birincisi olmanın en kötü tarafı sanırım her şeye senin koşuyor olmandı. Aynı şimdi de Rehberlik Hocasının yanına gidip görüşmeleri için oluşturduğu takvimi almak gibi. Sanki benden başkası yapamazdı. Ama okulumuzun en önemli sırlarından biri de rehberlik hocasıyla görüşenlerin isimlerini saklamasıydı. Yani bu takvime bakan kişi kimlerin gittiğini öğrenecekti. Sanırım bu yüzden ben gidiyordum. Çünkü listeye bakmayacak tek kişiydim. Tam odanın olduğu tarafa dönecektim ki duyduğum sesler ile duraksadım. Normalde insanları dinlemek adetim değildi ama nedense içimden bir ses dinlememi söylüyordu.

''İpek hoca haklı mı Ege?'' diye sordu bir kız. Sesin sahibini tanıyor gibiydim ama çıkaramıyordum.

''Bilmem İrem sen söyle haklı mı?'' dedi Ege alayla '' Gerçekten blumia hastası mısın mesela?'' sesinde ki tonu sevmemiştim. Hani bir şeyin gerçek olduğunu bilirsiniz ama bilmezlikten gelirsiniz onun gibi. Aslında İrem'in hastalığına inanıyordu ama inanmıyormuş gibi davranıyordu.

''Evet..'' dedi İrem denilen kız ciddiyetle '' Hastayım. Ve bundan utanmıyorum. Herkesin hayatla başa çıkma taktikleri farklı ama sen de hastasın bence..''

''Üff İrem uğraşamayacağım senle..'' kafamı hafif duvardan uzatarak ikiliyi izlemeye başladım. Saklanmamam gerektiğini biliyordum ama.. bir şey beni orada tutuyordu sanki.

''Ege öfke problemin olması neden bu kadar korkutuyor seni?'' dedi İrem Ege'yi kolundan tutup durdururken '' Tamam yani bu hastalık yüzünden insanları öldürebilirsin ama sonuçta hastası-''

''Ben hasta falan değilim!'' dedi Ege sertçe kolunu çekerken '' Ama sen bir daha bundan bahsedersen ya da birine söylersen işte o zaman keyfi olarak hastalanırım ve senin o pembiş suratını dağıtırım..'' dedi gülerek. Ama gülmesi bile sesinde ki soğukluğu ciddiyeti yok edememişti. İrem'de bunu fark etmiş olmalıydı ki korkuyla bir adım geriledi '' Akıllı kızsın şimdi izninle sınıfa döneceğim..'' dedi bir anda arkasını dönerken. Ben ise yanlışlıkla yanımda ki çöp kutusuna çarpınca Ege öfkeli gözlerini benim tarafıma çevirdi ''Vefa?!'' dedi dişlerini sıkarak.

Ege'den korkmazdım hiç korkmamıştım. Benimle diğer kolej bebeleri uğraşırdı hep bazen ara sıra Berk ve Çağrı'da laflarıyla takılırlardı ama fiziksel hiçbir zararları olmamıştı. Ege ile hiçbir olayım olmamıştı. Fakat.. şimdi bana öyle bir tonda bakıyordu ki erkeklik gururumu siktir edip koşarak gitmek istiyordum. Ege ellerini yumruk yapıp gözlerini kısarken bakışlarını İrem'e çevirdi.

''Toz ol!'' dedi net bir sesle. İpek koşarak yanımızdan ayrılırken ben ise gülümsemeye çalıştım. Tam ağzımı açacaktım ki Ege hızla beni yakamdan tutup duvara yapıştırdı.

''Ege ne yapıyor-''

''Bana bak burs bebesi!'' dedi gözlerini gözlerime dikerken. Gözleri simsiyahtı sanki. Göz bebeği yoktu sadece boşluk vardı. İçine başka bir şey girmiş gibi bakıyordu bana. Sanki.. bir katildi. Sanki bir cellattı. Sanki bir şeytandı. '' Sana bu zamana kadar hiç zararım dokunmadı-''