Yakamoz nasıl oluşur bilir misiniz?
Denizde yolunu kaybetmiş, yalnız kalmış ve ışık saçan canlıların bir araya gelmesiyle, onların birbirlerine dokunmasıyla oluşur.
Bu da bizim bir araya gelme, birbirimizin hayatına dokunma hikâyemizdi.
Bu, beş kişi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30. BÖLÜM "HAYALLER VE GERÇEKLER"
İnsan gerçekten de hayatının nasıl ilerleyeceğini bilmiyormuş. Birkaç ay öncesine kadar hayatım hep tekdüze ilerleyecek zannederdim. Sabah uyan, kahvaltı yap, okula git, başını dersten asla kaldırma, kimseyle konuşma, eve dön, ders çalışmaya devam et, akşam yemeğe ye, yine ders çalış ve uyu. Hayatım hep bu düzende gidiyordu.
Farklı olan tek şey arada bir annemin düzenlediği resitallere katılıp piyano çalmak oluyordu. Bunu, hiçbir zaman büyük bir zevkle yapmamıştım. Hatta ben hiçbir zaman piyano çalmayı sevmemiştim. Annem seviyor, istiyor diye onu mutlu etmek için bunu yapıyordum. Zaten başka şansım da yoktu, o bunun benim için iyi olacağını söylemişti ve ben de yapmıştım.
Şimdi ise hayatım birkaç ay öncekinden çok farklıydı. Annem değil, babam yanımdaydı ve ben hiç olmadığım kadar hiç hissetmediğim kadar mutlu hissediyordum. Yalnız değildim, arkadaşlarım vardı. Fakat bunlar olumlu ilerlemelerdi, olumsuz ilerlemeler daha çoktu.
İsmini bilmediğim, lakap bile takamayacak kadar uzak olan ve notlarla var olan biri vardı hayatımda birkaç ay önce. Sonra o bir şekilde mesajlarla girmişti hayatıma. Kendisine hitap ettiği gibi ben de ona Gizemli Bey diye hitap etmeye başlamıştım. Başta güzel hissettirmişti ama sonra karışık hissetmeye başlamıştım ve karışık hisler zamanla korkuya bürünmüştü, ondan korkmaya başlamıştım. Fakat buna rağmen nereden geldiğini bilmediğim cesaretimle onunla konuşmaya, iletişim hâlinde olmaya devam etmiştim ve bu bir şekilde korkularımı geçirmiş, o yeniden beni mutlu etmeye başlamıştı. Sonra da onun hayatımı kurtaran, o günden sonra bir şekilde hayatıma giren çocuk olduğunu öğrenmiştim.
Tüm bunlar olurken arkadaşlarımla daha yakın olmuştum, onlar hayatımın bir parçası olmuştu bu kısacık zaman içerisinde. Şimdi sanki onlar olmazsa hiçbir şeyin anlamı kalmayacakmış gibi hissediyorum. Biliyorum, öyle olmayacak ama öyle hissediyorum.
Tüm bunların yanı sıra korkunç şeyler de olmuştu. Spor salonunda bana saldıran adam gibi. Aklımdan bir türlü çıkmıyor, korkusu içimden hiç yok olmuyordu. Sesi sürekli zihnimde, görüntüsü gözlerimin önündeydi. Unutmaya, yok saymaya çalışıyordum ama başarılı olamıyordum. Uyanıkken yapabilirsem uyurken yapamıyordum ve kabuslarım oluyordu. Sanırım o yakalanana ve gözlerimin önünde polisler tarafından alıkoyulana kadar da bu böyle devam edecekti. Fakat maalesef ki bunun düşüncesi bile beni korkutuyordu.
