Sun and Storm

Page Thirty-one

Page Thirty-one.
——————————
"Hindi pa rin po siya natutulog, ate. Hinahanap ka po."
I sighed. Kausap ko ngayon si Sabel dahil tinawagan ako para sabihing hindi pa natutulog si Stormi dahil hinihintay ako. Kailangan ko nang umuwi. Hindi ko pa naman dala kotse ko ngayon. I need to go inside again para sabihin kay Ma'am Agnes na kailangan ko nang umuwi at magpapahatid ako or kay Randall na lang kaya? Ugh.
"Okay. I'm coming home. pakibantayan na lang si Stormi at pakisabi na pauwi na ako."
"Sige po, Ate. Ingat ka po."
"Okay."
I ended the call. It's past 10pm na. Naglakad ako pabalik ng venue. Pagkapasok ko halos hindi ako makahinga dahil sa dami ng tao. Nagsisimula na ang sayawan at paramg halos lahat ng tao dito ay lasing na. I saw Randall talking to a woman pero hindi ako makalapit dahil siksikan. Urgh! Ayoko na. Muli akong lumabas to breathe dahil pakiramdam ko mamamatay ako doon sa loob. Napatingin ako sa phone ko at nagdadalawang isip kung tatawagan ko ba si Randall o si Ma'am Agnes para sabihing magpapahatid ako or not? I'm sure they're still having fun there. It's still early to go home para sa mga katulad nilang single at walang naghihintay na anak. I'll just take a cab. I'll just text Randall and Ma'am Agnes na umuwi na ako because Stormi is waiting for me.
Naglakad na ako palabas at nag-book na rin sa grab. I'm just waiting for it when a black limo parked in front of me. Nag-roll down ang car windo and I saw Storm. Wow!. Big time. Nice car, Buds! Well, ganyan ang sasabihin ko five years ago ang eksena. Hindi ko siya pinansin. Baka may hinihintay at dito lang mismo sakin tumigil dahil gusto niya magyabang? Tss. Hindi ko pa nakakalimutan ang pag-snob niya sakin kanina as if I don't exist. Lumabas siya sa kaniyang kotse at naglakad palapit sakin. He opened the front seat door at saka niya ako hinarap.
"Hop-in. I'll take you to your home."
Malamig ang tono ng salita niya. Mas nairita ako dahil tunog inuutusan ako.
"No thanks. I already booked a grab. hinihintay ko na lang."
"How many minutes before the grab arrived?"
Ni-check ko. Thirty minutes pa. Matagal pero ayos lang.
"Thirty minutes."
I answered coldly.
"And you're gonna stand there for thirty minutes instead of accepting my offer so you could sleep and take some rest, early?"
I sighed.
"I'm fine. Just leave."
Tumaas ang kilay niya at mas lumapit siya sakin.
"Get in the car before I drag you inside, woman."
"I don't need your help or concern, Storm."
"So you still knew me?"
I rolled my eyes at hindi ako kumibo. Nanatili ako sa kinatatayuan ko at sa ibang direksyon tumingin. I pretended na wala na siya sa harap ko.
"Sunny. Get in the car."
Urgh! I just can't resist his offer. My phone vibrated and it's Sabel. Sinagot ko ang tawag niya.
"Hello?"
Nakatingin lang sakin si Storm as if waiting for me.
"Ate umiiyak na po si Storm-"
"Mommy! When are you coming home? Please come home!"
"Yes Baby. I'm on my way. Wait for me."
Malambing kong sagot. I ended the call. Kung kailangan kong makarating ng maaga sa bahay, sige. Tatanggapin ko na ang offer ni Storm.
"Get in. Someone's waiting for you."
He said coldly. Tumikhim ako at agad na pumasok sa kotse niyang napaka-gwapo at kasing gwapo niya. In no time we're hitting the road at walang nagsasalita saming dalawa. He just asked me kanina kung saan niya ako ihahatid at sinabi ko naman ang address. Papasok na kami ng Villa nang tumikhim siya kaya napalingon ako sa kaniya. I saw him staring at me.
"How are you?"
He asked. He's not in a cold tone anymore.
"I'm fine. Doing great."
I anwsered while looking outside the car window. Ang bango ng kotse ni Storm. Hindi mo iisipin na lalaki ang may-ari dahil sobrang linis din.
"You do modeling now? That's new and impossible?"
"Because it doesn't suits me, ba?"
Pagbabara ko sa kaniya.
"No. It's impossible for Sunny to do modeling. She hates spotlight, as I can still remember."
"People changed."
And it's true. People changed. Katulad niya, he changed a lot. From his looks up to the way he talked. Urgh.
"You're right. People changed. What block is your house?"
"Turn right there and stop at the third house you'll see. Blk 27, Cornelia St."
Sagot ko sa kaniya. Sinunod niya naman ang sinabi ko at tumigil nga sa mismong bahay ko. Inalis ko ang seatbelt and I looked at him. Nahuli ko siyang nakatingin pa rin sa akin.
"That's your house?"
He asked. Tumango ako.
"It's huge. Does your Baby bought it for you?"
Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. Nang mapagtanto kung saan niya nakuha ang Baby na tinutukoy niya gusto kong matawa. Naisio niyang Lalaki ko o di kaya Sugar Daddy si Stormi. Siraulo.
"I don't need my baby just to buy my own house, Storm."
Tumango tango siya.
"Thank you for the ride, Storm. I really mean it."
Seryoso kong sabi sa kaniya. He sighed.
"Go. Your BABY is waiting for you."
Ngumisi ako sa sinabi niya at akma na sana akong lalabas sa kotse niya nang hawakan niya ako sa aking palapulsuhan kaya hindi ako kaagad nakalabas.
"What?"
Irita kong sabi sa kaniya. Binitawan niya ako sa pagkakahawak. He bite his lips.
"Tell your Baby not to wait for you when it's already late. He should come for you. That's a real man should do."
He smirked. Hindi ko na napigilan ang tawa ko. Kumunot ang noo niya dahil sa pagtawa ko.
"Whatever, Storm. Bye."
Hindi ko na siya hinintay na makapagsalita pa at lumabas na ako sa kotse niya at isinara ito. Hindi pa rin siya umaalis hanggang sa makapasok ako ng gate ng bahay. Napailing akl habang may ngiti sa mga labi ko. Is he jealous?! Gosh! If he only knew na anak naming dalawa ang naghihintay sakin ngayon. Speaking of, Kinakabahan ako kanina habang papunta kami dito dahil minsan ay lumalabas si Stormi para hintayin akong umuwi. Mabuti na lang talaga wala siya sa labas ngayon. Baka pinagsabihan ni Sabel that it's already late kaya sa loob ng bahay na lang ako hintayin. As I enter the house, bumungad sakin si Stormi na nakasuot ng pantulog at nakaupo sa dulo ng hagdan, nakapalumbaba habang sa pinto nakatingin. Nang makita niya ako ay agad siyang ngumiti that made my heart melt. She ran to me while her hands are wide open. I hugged her at kinarga ko kaagad. Bumibigat na si Stormi habang tumatagal ah.
"Did you miss Mommy?"
"Sobra po. You're always late, Mommy!"
I hugged her tight.
"I'm sorry, baby. Mommy is working eh."
Ibinaba ko siya. Nakatingala siya sakin kaya naupo ako para magpantay kami. Nakatingin lang sakin si Sabel with worried eyes.
"Mommy, aren't your money enought to feed me? That's why you're working late almost everyday?"
Hinaplos ko ang buhok niya at saka umiling.
"Mommy needs to work not just to feed you but to gave everything that you need until you're big enough to take care of yourself."
She pouted her lips.
"My Daddy should help you in taking care of me, Mommy! Where is Daddy, Mommy?"
Hindi ako nakasagot. Nagulat ako sa lumabas na mga salita ni Stormi. Halos maramdaman ko ang panginginig ng buo kong katawan. Napatingin ako kay Sabel na agad namang lumapit samin. Hinawakan niya sa magkabilang balikat ang anak ko.
"Stormi? Let's go to bed na. Mommy will just take some rest tapos matutulog na rin."
"Mommy.. Bakit wala po akong Daddy just like the other kids?"
Nararamdaman kong malapit ng tumulo ang luha ko pero pinigilan ko. Hinaplos ko ang maliliit na kamay ni Stormi.
"We'll talked about it, tomorrow okay? Sleep now, Stormi."
Nagdadalawang isip man, walang magawa si Stormi kundi ang sumunod sakin. Napaupo ako sa sofa. I feel like I was hitted by my own stone. Stormi.. Hinatid ako ng Daddy mo kanina. He's almost twenty five meters away from you. I'm sorry, Anak. I'm really sorry.
****