The Catch II Kim TaeHyung II (+18) (The Player #2)

#Chapter Eighteen

TaeHyung

Do licha.

Czy to żałosne, że gdy tylko widzę, jak ona wchodzi do lobby hotelowego, każda cząstka mnie dostaje kopa? Moje serce. Mój członek. Nawet pieprzony oddech.

Spódniczka i kowbojki tylko potęgują te wszystkie fantazje, jakie na jej temat snułem. Fantazje, które odtwarzam bez końca od chwili wyjazdu.

To było długie dziesięć dni. Dziesięć dni wypełnionych euforią z powrotu do gry w szczytowej formie i przygnębieniem wynikającym ze spania w pustym łóżku.

Rozgląda się i poprawia torbę na ramieniu. Mija ją facet i odwraca się za nią, że spojrzeć jeszcze raz.

Spadaj, baranie. Ona jest moja.

Biorę telefon i piszę:

Hej, Kiciu, spójrz w prawo. Jestem w boksie z tyłu knajpy.

Uśmiecha się szeroko, gdy odbiera wiadomość, i rusza w stronę szykownego baru. Przez kilka sekund jej wzrok przyzwyczaja się do przyciemnionego światła, ale gdy tylko mnie dostrzega, rusza w moją stronę z tym swoim nieśmiałym uśmiechem na ustach.

Patrzę na jej kołyszące się biodra. Kształtne nogi. Podskakujące piersi. Każda cząstka mnie żąda, bym natychmiast wstał i nie marnując czasu wykorzystał to wszystko, ale do licha, jednocześnie chcę się nią rozkoszować.

-Czy to miejsce jest wolne? -pyta, taksując mnie spojrzeniem, które przeczy jej nieśmiałemu uśmiechowi.

Tak chcesz to rozegrać? Nie ma sprawy, Kiciu.

-To zależy. Chcesz je zająć? -Ja też przebiegam wzrokiem jej ciało, a mój członek sztywnieje na myśl o tym, jak uzależniające jest to, co kryje się pod jej ubiorem.

Przechyla głowę na bok i przygląda mi się przez moment. Szare oczy przekazują mi znacznie więcej niż usta.

-To zależy od tego, o czym myślisz.

Mój śmiech jest rubaszny, lecz napięty.

-Och, myślę o wielu rzeczach, kotku, ale jestem człowiekiem czynu. Wolę robić różne rzeczy zamiast o nich rozmawiać.

-A jakiego rodzaju rzeczy... lubisz robić? -pyta niemal bezgłośnie. Jej sutki napierają na materiał bluzki.

-Dlaczego nie siądziesz, żeby się przekonać?

Spogląda na miejsce obok mnie, które poklepuję dłonią, po czym wraca spojrzeniem do mnie.

-Tato nauczył mnie, żebym nigdy nie rozmawiała z nieznajomymi.

Chichoczę i nie odrywając od niej wzroku, unoszę szklaneczkę brandy do ust.

-A mój zawsze mi powtarzał, jak ważne jest zawieranie nowych znajomości.

Na moment wychodzi z roli -uśmiecha się szerzej i potrząsa głową -po czym wyciąga dłoń i kontynuuje tę szaradę.

-Kicia. Miło mi ciebie poznać.

-TaeHyung. Uwierz mi, Kiciu, że cała przyjemność po mojej stronie.

Siada do boksu obok mnie i przyglądamy się sobie przez kilka sekund, wyrażając wzrokiem to, o co błagają ciała.

-Cześć -odzywa się w końcu.

-Cześć.

-Co sprowadza cię do miasta?