SPARKLES | PJM | FF [COMPLETED]

24 🥂

" හෙලෝ ජිමින් "

" අමීලි... ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?"

" අපාට්මන්ට් එකේ. වැඩට යන්න බෑනෙ තාම"

" අත රිදෙනවද?"

"කලින් තරම් නෑ. ඒක නෙවෙයි මම කොන්සට් එක බැලුවා ඔක්කොම... ඔයා නියමයි, මට එන්න තිබුනනම් කියලා හිතුනා..."

" හ්ම්... "

" ඔයාට මහන්සිද?"

" නෑ... අපිට break එකක් ලැබෙනවා."

" ඒ කියන්නෙ ඔයා මෙහෙ එනවද?"

" තාම හිතුවෙ නෑ.."
ඒ වචන ඇහෙද්දිම අමීලි හිතුවා කවදා හරි වේවි කියලා බය වුණ, ඒත් නිර්භීතව මූණ දෙන්න හිටිය දවස හිතුවටත් වඩා කලින් තමන්ගෙ දොරකඩටම ඇවිත් කියලා.

" ඔයාට ඇත්තටම විවේකයක් ඕනෙ. ඔයා බූසාන් යනවද?"

" තාම හිතුවෙ නෑ..."

" ජිමින්... කමක් නෑ... හිතේ තියෙන දේ මට කියන්න. කියලා ඔයා සතුටින් යන්න."

" මට මේ හැමදේම දරාගන්න අමාරුයි අමීලි. මට ඔයාවත් ඕනෙ, මගෙ career එකත් ඕනෙ, මගේ යාලුවන්වත් ඕනෙ. ඒත් ඔයාට ඕනෙම වෙලාවෙ ළඟ ඉන්න බැරි වුණ එක ගැන මට දුකයි. ඊළඟ පාර ඊටත් වඩා දෙයක් වුණත් මට එන්න බැරිවේවි. එහෙම කෙනෙක්ගෙන් ඔයාට වැඩක් නෑ අමීලි."

" ඔයා එහෙම කිව්වට මම එහෙම කිව්වෙ නෑනෙ. ඒත් ඔයාට ඇත්තටම බැලන්ස් කරගන්න අමාරුයි නම් මම ඔයාට බල කරන්නෙ නෑ. "

" මට ටික දවසක් දෙන්න අමීලි. මට ඔයාගෙ වටින කාලය නාස්ති කරන්න බැහැ."

" මම බලාගෙන ඉන්නවා ඔයා ආය ඒවි කියලා. ඒත් එන්න බැහැ කියලා හිතුනොත්..... " අමීලිට ඉතුරු ටික කියන්න බැරි වුණා. එයාගෙ පාලනයෙන් තොරවම අමීලිට ඇඬුන නිසා.

" බලන්න මම ඔයාව අඬවනවා නේද?" ජිමින් එහෙම කිව්වෙ කඳුළු බේරෙද්දි. ඒත් අමීලිට ඇහෙන්න අඬන්නෙ නෑ කියලා ජිමින් තරයේම හිතාගෙන හිටියා.

" එහෙම නෑ ජිමින්. මට දුකයි, ඒත් මම ඔයාට වෛර කරන්නෙ නෑ. ස්තූතියි මගෙ ජීවිතේට ආවට. ඇවිත් යන්න හරි. "
අමීලි ඉකි බිඳ බිඳම වචන ගැටගැහුවා.

" හැමදේම හරියයි අමීලි. මට ටිකක් කල්දෙන්න. මම තියනවා එහෙනම්. මම එන්න කලින් ඔයා ජීවත් වුණා වගේම ඉන්න කියන්න මට බැහැ. මම දන්නවා ඒක කරන්න බැහැ කියලා. ඒත් ඔයා ඔයාට ආදරේ වෙන්න."