SPARKLES | PJM | FF [COMPLETED]

29 🥂

" අපිට මීට වඩා දෙයක් මෙහේ කරන්න බැහැ."

" ඒ කියන්නෙ ඩොක්ටර් ?"

" ඔයගෙ ලෙඩාගෙ කනෙන් ඇති වුණ අසාමාන්‍ය හඬ අපි ගොඩක් දුරට පාලනය කළා. ඒ තත්ත්වය එක්ක එයාට සාමාන්‍යය ජීවිතයක් ගෙනියන විදිය ගැන පුහුණු කළා."

" එතකොට ඒ හඬ සම්පූර්ණයෙන් නැතිවෙන්නෙ නැද්ද?"

" පසුබිමින් එන හඬක් සමහර විට ජීවිත කාලය පුරාම තියෙන්න පුලුවන් "

" මට කියන්න, ඇත්තටම මේකට වෙන කරන්න කිසිම දෙයක් නැද්ද?"

" අපේ මට්ටමෙන් නම් නැහැ."

" වෙන රටක, USA වලවත් නැද්ද?"

" එහේ අලුතින් කරන පර්‍යේෂණ මට්ටමේ තියෙන ප්‍රතිකාර කීපයක් ගැන අපි හොයලා බැලුවා. "

" ඉතින් මම එයාව එහේ එක්ක යන්නම්"

" ඒත් අපි දන්නෙ නෑ ඒවයේ අතුරු ආබාධ"

" ඒ කියන්නෙ?"

" ඒ දෙන අලුත් බෙහෙත්වලින් ලෙඩේ හොඳ වුණත් වෙනත් ප්‍රශ්න ඇති වෙන්න පුලුවන් "
.
.
.
.
ජිමින් ආයෙත් අපාට්මන්ට් එකට ගියේ හිතේ ප්‍රශ්න දාහක් පුරවගෙන. අමීලිට දැන් මුලින් හිටියට වඩා ගොඩක් දුරට සුවයක් තියෙන බව ජිමින්ට දැනුනා.

Ear plugs ඉවත් කරලා අමාරුවෙන් දරාගෙන ජිමින් කියන දේවල් අහගෙන ඉන්න අමීලි හැමවෙලාවෙම උත්සහ කරන බව එයාට තේරුණා. ඒත් ඇත්තටම ඒක අමීලිට වේදනාවක්.

ඒ එක්කම ආව කෝල් එක නිසා ජිමින්ගෙ දැහැන බිඳුනා.

" හෙට පාන්දර පහට ප්‍රැක්ටිස් reschedule කරලා. " හොබී එහෙම කිව්වෙ හදිසියේ කාලය රාමු වෙනස් වීමත් එක්ක ජිමින්ට අනෙක් වැඩ යොදාගන්න අපහසු නිසා.

" මම පාන්දර අමීලි ව බලන්න යන්න හිටියේ."

" දවල් බ්‍රේක් එකේදි යමු, මාත් එන්නම්"
.
.
.
.

" ඔයාගෙ තීරණය එයාට කියනවද?"
හොබී එහෙම ඇහුවේ අමීලිගෙ රූම් එකට යන්න ලිෆ්ට් එකට නගින අතරෙ.

" ඔව්, මම එයාට කරදරයක් වෙන්න ඉඩ තියන්නෙ නෑ."

" ඒත් ඔයා හිතනවද එයා ඒකට කැමති වෙයි කියලා?"