SPARKLES | PJM | FF [COMPLETED]

13 🥂

දවසින් දවස... ගෙවිලා ගිහින් මාසයක් ම ගත වුණා. ඒත් ජිමින් හිතුව විදියට එයාට ප්‍රංශයට යන්න වෙලාවක් හදා ගන්න බැරි වුණා.

කොයිතරම් වැඩ තිබුණත් දවසකට මැසේජ් දෙකක් තුනක් හරි හුවමාරු කරගන්න කොහෙන් හරි වෙලාවක් හොයාගන්න පුලුවන් වුණා.

Lucas ව මුණගැහුණේ නැතත් අමීලිට ඒ ගැන හිතේ දුකක් තිබුණා... ඒ අහිමි වීමේ දුකටත් වඩා නිසි වෙලාවට වෙන් නොවීමේ දුකක්... සමහර හැඟීම් සහ හමුවීම් තේරුම් ගන්න අමාරුයි , ඒ වගේමයි බැඳීම්... දෙන්නෙක් අතරෙ සිද්ධ වෙන බැඳීම් කාලයක් පවතින්න ගොඩක් දේවල් බලපානවා, Lucas ගේ බාහිර ස්වරූපය ඇත්තටම හිතට වදින, ඕනෙ කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්න හිතෙන ස්වරූපයක් වුණත්, අමීලිට කියාගන්න බැරි මොකද්දෝ හිස් බවක් ඒ ලස්සන ඇතුලේ හැංගිලා තිබුණා.

එතකොට fantôme, එයා කවදාවත් ලබන්න බැරි කෙනෙක්... තමන් වැඩ කරන vineyard එකේ අයිතිකාරයා , එකම එකපාරක් මුණ ගැහුණත් ඒ මූණ මොනවගේද කියලාවත් අමීලිට මතක නෑ. ඒත් එයා කියලා එවන වචන... ඒ වචන අමීලිට විස්තර කරන්න බැරි තරම් ලස්සන, හිත හදන වචන... මාස කිහිපයක් කෙටි පණිවිඩ එව්වත් එකම දවසක්වත් කතා කරන්න එයා මූලික නොවුණේ ඇත්තටම ඒ fantôme නිසා වෙන්න ඇති කියලා අමීලි හිතුවා.
.
.
.
.
"How is work?"

"Good, how about you?"

"Busy, but good"

තවත් සතුටු හිතෙන ආරංචියක්, fantômeට කියන්න තියෙනවා කියලා අමීලිට මතක් වුණේ ඒ වෙලාවේ....

"Guess what...."

"What?"

"මම පැරිස් යනවා"

"කවදද?"

"ලබන සතියේ... Montmartre Grape Harvest Festival එකට..."
ඒ පැරීසියෙ ඔක්තෝබර් මුල තියෙන festival එකක්.

"ඕ.... නිවාඩු ලැබුණද?"

"ඔව්, මම දවස් තුනක් නිවාඩු දැම්මා"

"සතුටුයි ඔයා ගැන, ඔය විදියටම ජීවිතේ විඳින්න... සතුටින් "

"ඔක්තොම්බර්... මම ආසම මාසයක්" අමීලි එහෙම කියලා යැව්වේ දෙපාරක් හිතන්නේ නැතුව...

" ඇයි ඒ?"

" ඒ මාසේ තමයි මම ගොඩක්ම ආදරේ කරන කෙනා ඉපදුනේ... ඒත් එයාවනම් මට කවදාවත් මගේ කරගන්න බැරි වෙයි."