28 🥂

113 30 35
                                    

මේ දකින්නේ මොකද්ද කියලාවත් ජිමින්ට හිතාගන්න අමාරු වුණා...

අමීලි ඇඳ ළඟ වාඩි වෙලා කන්දෙක වහගෙන අඬනවා. ජිමින් කියන දේ ඇහෙන්නෙත් නෑ වගේ...

" ජිමින්... මට සද්දයක් ඇහෙනවා, ඒක හරිම වේදනාකාරී... මගෙ ඔලුවම රිදෙනවා... මට දරාගන්න බෑ, අනේ මේක නවත්තන්න..."

දෙකට නැවිලා, ඔලුව පහලට දාගෙන අත් දෙකෙන් කන් දෙක වහගෙන අමීලි කෑ ගහලා අඬනවා.

මෙහෙම දෙයක් ජීවිතේට දැකලා නැති ජිමින් කරන්නෙ මොකද්ද කියලා හිතාගන්න බැරිව අසරණ වුණා.

" අනේ මේක නවතින්නේ නෑ. ඔයා කියන ඒවා මට ඇහෙන්නේ නෑ... මොකද්ද මේ වෙන්නේ.... මාව හොස්පිටල් එක්ක යන්න"

අමීලි එහෙම කියද්දි තමයි ජිමින්ටත් දැන් කරන්න තියෙන්නේ ඒක බව මතක් වුණේ.

හදිසියට company එකෙන් වාහන arrange කරන්න වෙලාවක් නැති නිසාම ජිමින් හදිසි අනතුරු ගිලන් රථයක් ගෙන්නගෙන් අමීලිව එක්කගෙන රෝහලට යන්න ජිමින්ට සිද්ධ වුණා. ඒ යන අතරෙ manager ව දැනුවත් කරන්නත්, ජිමින් අමතක කළේ නැහැ.

රෝහලට යන මුළු ගමන පුරාම අමීලි කළේ කන්දෙක වහගෙන ඇඬුව එක. ජිමින් කියන කිසිම දෙයක් අමීලිට ඇහුනෙ නෑ.
.
.
.
.
.
.
" ජිමිනා, අපිට අද එන්න විදියක් නෑ. හෙට උදේම නම්ජුන් හ්‍යුන්ග් එක්ක මම එනවා."

" කමක් නෑ, ඔම්මයි, අප්පයි ආවා."

" මොකද්ද වුණේ එකපාරටම ?"

" තාම ටෙස්ට් ඔක්කොම ඉවර නෑ"

" මෙහෙම ලෙඩක් අහලත් නෑ කලින්, බලමු අපිට මොකක් හරි කරන්න පුලුවන් වේවි"

" ටේහ්‍යුන්ගී මම යනවා, අමීලිගෙ ඩොක්ටර් ආවා"

" අරාසෝ, හෙට අපි එනවා. බය වෙන්න එපා. හැමදේම හරියයි."

ජිමින් එහෙම කියලා, අමීලිව බලන ඩොක්ටර් ඉන්න කාමරයට ඇතුළු වුණා.

" අමීලිට හොඳ වෙනවා නේද ඩොක්ටර් ?"

" මට ඒක මේ වෙලාවේ හරියටම කියන්න අමාරුයි , මේක කොවිඩ් ආසාදනය එක්ක එන අතුරුඵලයක්. මේ වගේ කේසස් දැනට වාර්තා වෙලා තියෙන්නෙ විස්සකටත් අඩුවෙන්."

SPARKLES | PJM | FF [COMPLETED]Où les histoires vivent. Découvrez maintenant