Mucize Doktor (Türkçe olarak) - FerBel, AlNaz, AcDem, EyDor

Mucize Doktor - Bölüm 72 - Hikayenin devamı

Ertesi sabah iki kardeş kalktılar ve ikisi de çok sakindiler. Eylül, Eda'yı ve sorunları neredeyse tamamen unutmuştu ve Ferman buna çok sevinmişti.

- "Fermaaaan..." - Eylül kahvaltıya oturduklarında ihtiyatla başladı.

- "Ohaa, o küçük kedicik gözlerini geldi... Neden şimdi ne sorarsan sor, evet demek zorunda olduğumu hissediyorum..."

- "Bunu yapma! Daha bir şey söylemedim bile!"

- "Söylemedin ama bana öyle bakıyorsun, yani bana bir şey sormak istediğine eminim ve öyle bakarsan asla hayır diyemem..." - Ferman bir gülücük.

- "Öyleyse önce soracağım... Çooook... Bugün ameliyatın var mı?" - diye sordu Eylül, en tatlı bakışını takınarak.

- "Anlıyorum... Bir gün daha kalacaksın, değil mi?"

- "Evet, çok. Burası çok iyi..."

- "Tamam bugün ameliyatım yok ama Belize'yi arayacağım ve evde her şey yolunda, giderse kalacağız. Olur mu?"

- "Evet!!! Git ara!!" - dedi Eylül sevinçle.

Ferman bir telefon görüşmesi yapmaya gitti ve birkaç dakika sonra geri döndü.

- "Kalabiliriz Küçük! :)"

- "Çok güzel! Hadi biraz yürüyüşe çıkalım... Ve hazır gelmişken Beliz'e ne olduğunu anlat bana..."

- "Ne kadar kurnaz bir çocuksun... Oyun da bununla ilgiliydi, değil mi? :)"

- "Ah Ferman, benim hakkımda ne düşünüyorsun? Tabii ki hayır, sadece kardeşimi çok seviyorum ve onunla birlikte olmak istiyorum."

- "Tamam... Hadi gidelim de sana bir hikaye anlatayım :)"

Yola çıktıklarında Ferman hikayeyi anlatmaya devam etti.

***

Beliz ve Ferman, hastaneden el ele tutuşarak Ferman'ın dairesine yürüdüler ama kimsenin onları görmediğinden emin oldular.

Birkaç dakika sonra oraya varırlar ve Ferman, Beliz'i kendisine davet eder. Daireye girdiler.

- "Hm... Bir şeyler içmek ister misin?" Ferman biraz şaşkın sordu.

- "Evet su, teşekkürler... :)"

- "Tamam, otur, hemen getiriyorum." - dedi Ferman.

Beliz, bu arada çok güzel döşenmiş, en yeni ve en havalı mobilyalarla döşenmiş oturma odasına girdi. Duvarlarda tablolar, bir sürü kitap ve odada iki tahta sandalye vardı. Beliz bir tanesine oturdu. Ferman geri geldi, suyu koydu ve yanına oturdu. Otururken nazikçe Beliz'in elini tuttu.

- "Söyle bana, bu biraz garip...?" - diye sordu Ferman, sessizliği bozarak.

- "Um... Biraz..."

- "Çünkü çok utanıyorum... Çünkü sen benim patronumsun ve hastanede ne derler bilmiyorum... Ama aşktan tamamen aklımdan çıkmış durumdayım..." - dedi Ferman ve Beliz'in elini okşadı.

- "Anlıyorum, ben de aynı durumdayım. Bugün Adil benimle 20 dakika yaklaşan ameliyatlardan ve maddi konulardan bahsetti ama yemin ederim tek kelime hatırlamıyorum... - dedi Beliz ve onlar ikisi de güldü - Ama biz tam olarak neyiz... Yani, hala söylemedin..."

- "Ne...?"

- "Çatıda tek söylediğin "Ben de seni" oldu... Peki ya ben? :)"

- "Beliz... Seni seviyorum Beliz Boysal. Her şeyden çok. :)" - Ferman gülümseyerek Beliz'e yaklaştı ve nazikçe öptü.