𝙴𝚜𝚊𝚛𝚎𝚝 𓆩ᥫ᭡𓆪

𝟛𝟙 𝔹𝕠̈𝕝𝕦̈𝕞

Her şeyin bitti dediğimde..bıçağın vücudumu deleceğini düşündüğüm an... o an... Birisi karşımda ki ifriti aniden havaya savurup kenara attı. Başımı yana çevirip baktığımda insana çok benzer, beyaz giyinimli, başında tacı olan bilge görünüme sahip bir varlık gördüm. Galiba padişahtı. Çünkü, arkasında bir sürü kendisi gibi beyaz giyinimli yardımcıları vardı.

Taçlı cin:

- Bu gösteride neyin nesi? Dağılın hepiniz!

İfritlerden biri öne çıkıp:

- SİZİ BURAYA NE GETİRDİ ŞEMHURAŞ PADİŞAH?

- Nerede gezip gezmeyeceğimi sana mı soracağım ey cin?!

Onun bu sözünün ardından, hiç kimse tek bir kelime etmedi. Olanları kenardan izleyen ben, aynı zamanda da korkudan tir tir titriyordum. Bunu gören Padişah dönüp onlara:

- Biri bana burada ne işler döndüğünü söyleyecek mi? Bu insan ruhunun bizim alemimizde ne işi var?

- BİR İNSANLA ANLAŞMA YAPTIK. BU İNSANI ÖLDÜRMEMİZ GEREK.

- Bırakın onu. Size istediğiniz kadar altın vereceğim.

Altının ismini duyunca ifritlerin gözleri parladı. Belli ki altını seviyorlardı.

Böylece bir sürü altın karşılığında ifritlerin elinden kurtulmuştum. Padişah beni oradan alıp, kendisiyle birlikte bir yere götürdü.

Kalbim korkuyla küt küt atıyor sonumun nasıl olacağını merak ediyordum. Padişah:

- Hz. SÜLEYMANIN yüzüğü sende mi?

Kekeleyerek:

- E-Evet...Ne-nerden bildiniz?

- Enerjisini hissettim....Neyse bunu boş verde, yüzüğü bana ver. Onu benim korumam daha uygun olur.

- Ve-veremem... Kocam Hz.Süleymanın soyundan... O yüzden yüzük ona ait...

- O zaman sende ne işi var?

- Beni koruması için... Ama az önce kafir ifritler tarafından öldürülüyordum...

- Az önce seni öldürmek isteyenler kafir ve azgın ifritlerden değil. Onlar ne kafir ne de müslüman olanlardan. Doğrusu seni öldüremezdiler ama ilüzyonla sana acı çektire bilirler........Sana gelince......Bu alemden çıkmalısın.

- Evet ama nasıl?

- Söyleyeceğim ama kendi alemine dönünce bana o yüzüğü vereceksin.

- Hayır, veremem...

- O zaman burada kal ve benim hizmetkarım ol.

- H-hayır...

Padişah yardımcılarına dönüp:

- Götürün şunu ve gerekenleri yapın.

- Ne?- diyip korku dolu gözlerle ona baktım.

Bunun ardından yardımcıları kolumdan çekip beni bir yere doğru sürüklediler. Sonra bana beyaz giysi giydirip kendileri gibi yaptılar. O günden sonra tam bir yıl ben orada kaldım.

Beynim yıkanmış gibiydi. Artık onlara alışmış kendimi onlardan biri olarak görüyordum. Zor oldu ama sonunda o alemi kendi dünyam gibi kabul etmiştim.

Ta ki o güne kadar....

Her gün olduğu gibi padişahın bana verdiği emri yerine getiriyordum, aniden onun diğer yardımcıları karşımda belirdiler. Artık o kadar alışmıştım ki, onların böyle aniden ortaya çıkmalarına artık korkmuyordum. Onlardan biri: