𝙴𝚜𝚊𝚛𝚎𝚝 𓆩ᥫ᭡𓆪

𝟙𝟚 𝕓𝕠̈𝕝𝕦̈𝕞 (Sᴇᴢᴏɴ ғɪɴᴀʟı)

Mutlu son diye bir şey yoktu...
Son varsa mutluluk yoktu...

༺༻

Maridin elini ısırıp tüm gücümle haykırdım . Bunu nasıl yaptım bilmiyorum ama bir anda yer gök titredi. Attığım her adımda ayağım değdiği her çimen soluyordu.

Dihyeni bir anda havaya kaldırıp halatı boğazından çıkardım. Bunu görünce babam bana doğru koştu ama onu bakışımla havaya kaldırıp ağaca doğru fırlattım. Diğer ifritler benden korkup geri çekildiklerinde Dihyeni yere yatırıp:

- Lütfen gözleini aç... ben sensiz yaşayamam...

Bu kadar bağırmama rağmen Dihye hala kımıldamıyordu. Ağlayarak göğsüne vurudum:

- Dihyeeee!!!....

Sonra onun cansız cesedine sıkı sıkı sarıldım. Marid yanıma gelip:

- Kardeşim beni affet... Ama bunu yapmasaydım, babam Dihyenin değil senin canını alacaktı...

- KES SESİNİ!!! BU MU SENİN FEDAKARLIĞIN!

- Ne yapa bilirdim!? Dihye seni bu gün götürmek istedi ama babamız ifritleriyle onlara saldırdı... Bana bu savaşta ya Dihye yada Seda ölecek dedi...

- GİT!!!!!

Ağlayarak Maride bir tokat attım ve Dihyeye sarıldım. Babam kahkaha atarak:

- SİZE DEMEDİMMİ? SEDA HEPİNİZDEN DAHA GÜÇLÜ. (Bana bakarak) BENCE SEVİNMELİSİN ! SONUNDA KURTULDUN ONDAN.

Sinirle:

- Kapa çeneni! Nasıl ona kıydın! Olmaz olsun senin babalığın!!!

- YETER!!! SEDANI SARAYA GÖTÜRÜN!

Onun emrinde çalışan ifritler bana korkarak yaklaştığında onların boynunu kırdım. Sadece Dihyeye sarılıp onu bırakmadan ölmek istiyordum.

Zübeanın kızgın sesini duyunca dönüp ses gelen tarafa baktım. Zübea oğlunun cansız cesedini görüp babama bağırdı ve cinleriyle birlikte, Dihyenin intikamını almak için bizimkilere saldırdı.

Etrafıma baktım her kes bir birine girmişti. Artık cin güçlerim ortaya çıktığı için onların hızını çıplak gözle göre biliyordum. Gözümü kapadım ve kendimi Dihyenin evinde tasvir ettim. Gözümü yine açtığımda ordaydım.

Dihyenin iksirler olan bir dolabı vardı. En üst rafta çeşitli zehirler saklıyordu. O şişelerden birini aldım ve odamıza gittim. Odaya girince onunla yaşadığımız o tatlı anıları hatırlayarak ağladım.

Kıyafet dolabını açıp içinden düğünümüzde giyindiğim elbiseyi aldım. Göz yaşlarımı silip o elbiseyi giydim ve son kez evimize bakarak o ormanlık alanına döndüm.

Zübea ve Al Ahmer arasında ki, savaş hala devam ediyordu. Abimden babamın tarafında onlarla savaşıyordu. Yine göz yaşları içinde gelip Dihyenin yanına oturdum .

Son kez onun solmuş dudaklarından öpüp elimi karnıma koydum:

- Bebeğim... beni affet...

Sonra şişenin ağzını açıp, zehirin hepsini içtim. Göz yaşlarımı silip:

- Artık kimse bizi ayıramaz - Dedim ve başımı onun göğsüne koyup yanında uzandım.

Bir elimle onun elini tutup parmaklarımı onun parmaklatına geçirdiğim an her şey kararmaya başladı. Anladımki, artık zehir işlemişti.

•••

Uzun bir karanlığın ardından Annemin sesini duydum. Gözlerimi zorla açtığımda annem mutlu bir ses tonuyla babama seslendi. Onlara şaşırmış bir şekilde baka kalmıştım.

Annem bana uzun uzun sarılıp öptükten sonra dayanamayıp sordum:

- Siz yaşıyormusunuz? B-ben hayattayım? ( telaşla) Dihye nerde?!

Annem ve babam bir birine bakarak:

- Dihyemi?

- Evet anne! Kocam! (Karnıma dokunarak) Bebeğim! O iyimi?

Annem :

- Kızım ne bebeği? Ne kocası sen iki aydır komadasın...

- Ne? Anne şaka mı yapıyorsun?

- Hayır, kızım! Ne şakası, köye ninenlere giderken babanla tartışıyoruduk, sen kulaklıkla müzik dinleyerek uyuyordun. Sonra aniden karşımıza bir araba çıktı, yol kazası yaptık. Kafa darben ağır olduğundan sen komaya girdin. Hatta bizimle çarpışan o arabadaki ailede, senin yaşlarında bir çocuk senin gibi komaya girmiş... Onlara bir sürü tazminat ödedik...

Sonrasını duymamıştım. Kendi düşüncelerim içinde kaybolup gitmiştim.

"Demek oluyordu ki, tüm yaşadıklarım koca bir yalandı... Dihye ve diğer herkes sadece bir rüyaydı...Bu yalan rüyadan bana kalan tek gerçek şey Dihye'ye hala duyduğum bu sonsuz aşktı"

𓆩12 - ci bölmün sonu𓆪
Oy vermeği unutmayın ponçiklerim♡

Hikayeyle ilgili daha fazla bilgi almak için @ bayan._.tuanna instagram sayfam.