နီရဲဝိုင္းစက္ေသာ ေနမင္းႀကီးသည္ ေတာတန္းနားသို႔ ငုံ႔ဆင္းလာသည္ႏွင့္ ပူျပင္းမႈကင္းေသာ ေရာင္ျခည္မ်ားကို ျဖန႔္လႊင့္၍ေနၿပီ။ တိမ္မွ်င္ တိမ္စတို႔သည္လည္း ပတၱျမားေက်ာက္ရည္ပက္ျဖန္းခံရသလို လွပ၍ေနသည္။ ကန္ေရစပ္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားၾကား ယွဥ္တြဲရပ္ေနသူႏွစ္ဦးသည္ ေနဝင္ခ်ိန္ေအာက္မွာ ခန႔္ညားစြာ။
"ရာဇာ.. ငါတို႔ ဒီေနရာကေန ထြက္သြားရေအာင္"
ဒီေဒသ၏ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားကို ျမတ္ႏိုးပါသည္ဟု ဆိုခဲ့သူက ယခုေတာ့ ထြက္သြားဖို႔ရန္ ေျပာေနသည္ကို မယုံႏိုင္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ေနရာမွ မသိမသာ ငဲ့ၾကည့္မိသည္။ ခမ္းနားေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ဂုဏ္သေရရွိ အမူအရာမ်ားႏွင့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ထိုသူသည္ ဘယ္အေျခအေနမဆို ေလးစားရေသာ နမူနာတစ္ခုပင္။
"ဘာလို႔လဲ စြမ္း.."
"ငါ မင္းနဲ႔ အၿမဲေနခ်င္တယ္"
"အခုရာ အတူတူမရွိလို႔လားဗ်ာ"
ၿပဳံးရယ္လိုက္ကာ ခ်စ္ရသူ၏ လက္ဖဝါးကို ဆုပ္ကိုင္သည္။ မသိမသာဖယ္ထြက္သြားသူကို နားမလည္ႏိုင္။
"စြမ္း.. ဘာျဖစ္လဲ.. ဒီမွာေနရတာ .."
မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးလားဟု ေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေလးလံစြာခံစားရသည္။ ႏွစ္မ်ားၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုသူသည္ မိမိနားမွာ အၿမဲလိုလို ရွိေနခဲ့သည္။ ထြက္သြားရန္မဆိုႏွင့္ ေခတၱခဏခြဲခြာဖို႔ပင္ ဘယ္တုန္းကမွ စကားမဆိုခဲ့။ သို႔ေသာ္ စြမ္းသည္ မိမိအရပ္ေဒသကို စြန႔္ခြာခဲ့သူသည္ သူတို႔ေနရာမွာ ၾကာျမင့္စြာရွိေနခဲ့ရသည္ကို ေမ့ေနခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ စြမ္းေနရာကို ခရီးသြားၾကမလား"
"မျဖစ္ႏိုင္တာ"
အေလာတႀကီးႏိုင္စြာ ဟန႔္တားၿပီးမွ သတိထားမိသလို ျပန္လည္ ထိန္းခ်ဳပ္သည္။ စိမ္းၾကည္ေသာမ်က္လုံးမ်ားကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ အေလးအနက္ေျပာသည္။
"ငါတို႔ အဲ့ဒီ့ကိုသြားလို႔မျဖစ္ဘူး.. မင္းလည္း ဒီမွာဆက္မေနနဲ႔.. အေဝးဆုံးကို သြားၾကမယ္ကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔အတူတူရွိေနမွာ.."
YOU ARE READING
ဖူးစာယှဥ်
Fantasyရေနဂါးတို့အစွမ်းဟာ မိုးထစ်ချုန်းရွာစေရုံသာမဟုတ်ဘဲ မြေပြင်တောင်ကုန်းမှန်သမျှ ကန်ရေအတိနဲ့ နဂါးတိုင်းပြည်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးနိုင်စွမ်းရှိသလို တောင်စောင့်နတ်မင်းတန်ခိုးဟာလည်း ကန်ရေခမ်းတဲ့အထိ မြေပြိုခဲပစ် ဖုံးပစ်နိုင်သတဲ့။ ဘိုးစဥ်ဘောင်ဆက် အငြိုးကြီးပြီး စစ်...
