ဖူးစာယှဥ်

အပိုင္း ၁၅

ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲရွိ နားေနေဆာင္ႀကီးထဲတြင္ ေန႔လယ္စာ စားပြဲဝိုင္းႀကီးကို ဖြယ္ရာစြာ ျပင္ဆင္ထားသည္။ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကိုလည္း ခ်ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အသုံးအေဆာင္မ်ားမွအစ စားပြဲထိုင္ခုံမ်ားအဆုံး အဖိုးတန္ဆုံး ေက်ာက္မ်က္မ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ ၾကည္လင္ေသာ ေနေရာင္သည္ပင္ ရတနာမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနေသာ စားပြဲဝိုင္းႀကီးေပၚ ျဖန႔္က်က္ႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့။

အဖိုးတန္ဝတ္စုံမ်ား သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေရနဂါးမင္းႀကီးႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတို႔မွာ စားပြဲတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ထိပ္မ်ားတြင္ အသီးသီးထိုင္လိုက္ၾကသည္။ မိဖုရားႀကီးက ထိုင္ၾကပါ ဟု ဖိတ္ေခၚသည့္ဟန္ သြယ္ေပ်ာင္းေသာ လက္မ်ားကိုျဖန႔္ရင္း ထိုင္ခုံေနရာမ်ားကို ၫႊန္ျပသည္။ လူႀကီးႏွစ္ဦး ထိုင္ၿပီးမွသာ နန္းစႏၵီ၊ မင္းရာဇာႏွင့္ ေဒဝတို႔ မိမိတို႔ေနရာအသီးသီးကို ဝင္ထိုင္ၾကသည္။

ေဒဝသည္ ႏွာေခါင္းကို ေယာင္ကုတ္ရင္း မေနတတ္သလို အေနရခက္ေနသည္။ သူမ်ားအေျပာႏွင့္သာ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ ေရနဂါးတိုင္းျပည္၏ ခမ္းနားမႈကို ျမင္ရသည္မွာ အံ့ၾသလို႔မဆုံးႏိုင္။ ေနရာတိုင္းတြင္ တင့္တယ္ခမ္းနားမႈႏွင့္ျပည့္စုံသည္။ ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိၿပီး ဒီမွ် မ်ားျပားသည့္ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို သူ၏ နတ္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေတြးပင္ မေတြးထားမိ။ ထို႔အျပင္ စစ္သည္ရဲမက္ကအစ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားအဆုံး မိမိတို႔ေနထိုင္စားေသာက္ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ အဆင့္အတန္းက မိုးႏွင့္ေျမလို ကြာ၍ေနသည္။

ေျခာက္ေယာက္စာထိုင္ခုံေနရာ ျပင္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရာဇာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခုံတစ္ေနရာသည္ လြတ္ေနသည္။

"မင္းေနာင္ မလာဘူးလား"

မိဖုရားႀကီးထံမွ အေမးစကားျဖစ္သည္။ သားျဖစ္သူရွိရာသို႔ ငဲ့ၾကည့္ခ်ိန္မွာ ေ႐ႊသရဖူသည္ လင္းလက္၍သြားသည္။

"ကြၽန္ေတာ္ မေခၚထားဘူး"

ရာဇာသည္ မည္သူ႔ကိုမွ်မၾကည့္ဘဲ ေျဖသည္။ မိဖုရားႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးလိုက္သည္။