စိမ္းစိမ္းစိုေသာ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွ ေတာငွက္တစ္ေကာင္၏ စူးရွရွ ေအာ္ျမည္သံ ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ ခတၱာသည္ လမ္းေလွ်ာက္ရပ္သြားသည္။ လက္တစ္ဖက္မွ အသင့္လြယ္လာေသာ ေလးကို ခပ္ဆဆလုပ္ရင္း ေဘးဘီဝဲယာ စူးစမ္းၾကည့္သည္။
"ငွက္ပါ ခတၱာရာ"
"အသံႀကီးကလည္းဟယ္.."
"ေအး.. ဟုတ္တယ္... ငါ ခဏခဏၾကားမိတယ္... ကေလးငိုသံလိုလို .. အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံလိုလို.."
"နင္ေနာ္.. ေတာ္ေတာ့"
ခတၱာသည္ သားရဲတိရစာၦန္ကို မေၾကာက္ေသာ္လည္း နာနာဘာဝ သရဲ တေစၦမ်ားကို အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ သူတို႔ရွိေနရာ လူသူအေရာက္အေပါက္မရွိေသာ ေတာႀကီးထဲတြင္ သစ္ကိုင္းနင္းသံ၊ ေလတိုက္သံကပင္ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေနသည္။
"နႏၵ .. လိုေသးလား.. ငါ ေမာၿပီဟ"
ၿခံကိစၥ၊ အိမ္မႈကိစၥမ်ားႏွင့္ ရက္ဆက္ကာ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္၍ မ်က္လုံးသြယ္ေအာက္တြင္ ညိဳေနၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ပင္ ပန္းေရာင္မေသြးႏိုင္ေတာ့ပဲ ျဖဴေရာေရာ။ နႏၵသည္ ခတၱာကို ၾကည့္ရင္း သနားသလို စိတ္တိုရသည္။
"နင့္ကို ေနခဲ့ပါလို႔ ငါ ေျပာသားပဲ.."
"နင္တစ္ေယာက္တည္း ငါ ဘယ္လို စိတ္ခ်ရမလဲ.. ဟိုတစ္ခါကလို က်ားနဲ႔တိုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ထြက္ေျပးမွာေပါ့.."
"ဘာထြက္ေျပးမွာလဲ .. သတိလစ္ေနတာနဲ႔ ဟိုက တစ္ခါတည္းကိုက္စားသြားမယ္"
ေနပင္အေတာ္ျမင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေတာငွက္ေပ်ာမ်ားရွိသည့္ေနရာကို သူသိပါသည္.. သြားပါရေစဟု နႏၵက အတင္းပူဆာေသာေၾကာင့္ စိတ္မခ်ႏိုင္ဘဲ ခတၱာလိုက္လာခဲ့သည္။ ေနမေစာင္းမီ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ရန္ စိတ္ေလာႀကီးေနမိသည္။ ေတာထဲတြင္ အခ်ိန္ဆိုသည့္ အရာက အဖိုးတန္ကာ ေပ်ာက္လြယ္ရွလြယ္လြန္းသည့္အရာ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္လိုေသးသည္ကို ခန႔္မွန္းဖို႔ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ ထို႔အျပင္ တစ္ခ်က္လမ္းမွားတာႏွင့္ မိမိေနရာကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
"နင္ လမ္းမမွားပါဘူးေနာ္ နႏၵ.."
"မမွားဘူး.. အစ္ကိုမင္းေနာင္ ေသခ်ာေျပာထားတယ္"
YOU ARE READING
ဖူးစာယှဥ်
Fantasyရေနဂါးတို့အစွမ်းဟာ မိုးထစ်ချုန်းရွာစေရုံသာမဟုတ်ဘဲ မြေပြင်တောင်ကုန်းမှန်သမျှ ကန်ရေအတိနဲ့ နဂါးတိုင်းပြည်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးနိုင်စွမ်းရှိသလို တောင်စောင့်နတ်မင်းတန်ခိုးဟာလည်း ကန်ရေခမ်းတဲ့အထိ မြေပြိုခဲပစ် ဖုံးပစ်နိုင်သတဲ့။ ဘိုးစဥ်ဘောင်ဆက် အငြိုးကြီးပြီး စစ်...
