ဖူးစာယှဥ်

အပိုင္း ၁

စိမ္းျပာလဲ့ေနေသာ ေရကန္ႀကီးသည္ အဆုံးအစမရွိႏိုင္သလို က်ယ္ျပန႔္လွေသာေၾကာင့္ ကန္တစ္ဖက္မွ အျခားကမ္းစပ္ကို မျမင္ရႏိုင္။ ကန္ႀကီးပတ္လည္တြင္ သိပ္သည္းထူထပ္ေသာ ေတာင္တန္းေတာစပ္မ်ားရွိသည္။ ေရကန္ႀကီး၏ အလယ္တြင္မူ ေက်ာက္ေဆာင္ျမင့္မ်ား၊ သစ္ေတာမ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ ကြၽန္းႀကီးတစ္ခု။ ကန္ေရျပင္႐ိုက္ခတ္ရာ ကြၽန္းႀကီး၏ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာတြင္ သဲေသာင္ျပင္အခ်ိဳ႕ ေဖြးလ်လ် ရွိေနျပန္သည္။

ေသာင္ျပင္ဆုံးရာ အစြန္းတစ္ဖက္သည္ ေက်ာက္ေဆာင္ျမင့္မ်ား မညီမညာ။ ထို ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားအား ေကြ႕ရစ္ကာ သပ္ရပ္လွပစြာ ပုံေဖာ္ထုဆစ္ထားေသာ ေလွကားထစ္မ်ားသည္ ရဲတိုက္ႀကီးဆီ ဖိတ္ေခၚလို႔ေနသည္။ စိမ္းညိဳ႕ေသာေတာတန္းေနာက္ခံ ခမ္းနားလွေသာ ရဲတိုက္နန္းေတာ္ႀကီးသည္ မိုးတိမ္မ်ားၾကား တိုးဝင္ေတာ့မည့္အလား ကန္ေရျပင္ထက္တြင္ ဟိန္း၍ေနသည္။ ေရနဂါးနတ္မင္း႐ုပ္ကို ေ႐ႊခ်ည္မွ်င္မ်ားႏွင့္ ပုံေဖာ္ထားေသာ အလံသည္ တလူလူလြင့္ေနသည္။

ေ႐ႊေရာင္သန္းေသာ ေၾကးတံခါးဝင္ေပါက္ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အေစာင့္စစ္သား ႏွစ္ေယာက္သည္ လက္နက္တန္ဆာအျပည့္အစုံႏွင့္ ေစာင့္ေနသည္။ လႈပ္ရွားသြားလာသူမ်ားသည္ တစ္စုံတရာကို စိုးထိတ္သည့္အလား။ ယခင္ေန႔ရက္မ်ားကလို အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္သံမ်ားကို မၾကားရ။ ထို႔အျပင္ ရဲတိုက္ႀကီး၏ အေရးပါဆုံးႏွင့္ အလွပဆုံး ျဖစ္ေသာ နဂါးနတ္ကန္တြင္လည္း ေရကစားေနသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ။

နဂါးမင္းသမီးေလး စႏၵီသည္ ေရပန္းေရမႈန္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ထိုေရကန္ႀကီးေရွ႕တြင္ ၿငိမ္သက္ရပ္တန႔္ေနသည္။ ေဝခြဲမရသလို၊ ဆုံးျဖတ္ရခက္သလို ေလးကိုင္းသဏၭာန္မ်က္ခုံးႏွစ္ခုမွ ထိစပ္လုနီးနီး။ နီေရာင္ေသြးေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဖိကိုက္ထားသည္။ သူမနားမွ ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ အေစခံတစ္ဦးကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။

"အစ္ကို ရာဇာေရာ"

"ခင္ဗ်ာ.."

"သူ အခုဘယ္မွာလဲ"

"မ.. မသိ"

အေစခံမွာ နာမည္ၾကားရ႐ုံႏွင့္ ေသြးပ်က္ဟန္ ေၾကာက္႐ြံ႕လ်က္။ စႏၵီ့အေမးကို မေျဖႏိုင္ဘဲ ေခါင္းကိုသာ ခါေနသည္။ စႏၵီစိတ္ညစ္သြားဟန္ ရဲတိုက္ႀကီး၏ အေပၚတက္ေရာက္ေသာ ေက်ာက္ျဖဴေလွကားထစ္ႀကီးဆီ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္သည္။ မင္းရာဇာဆိုသည့္ ဝမ္းကြဲအကိုေတာ္ နဂါးမင္းသားသည္ သူ၏ အခန္းထဲမွာပင္ ေအးသက္သာစြာ အနားယူေနမည္လားဟု အေတြးဝင္ခ်ိန္ ခါးသက္မႈႏွင့္အတူ ေက်ာ႐ိုးထဲ စိမ့္ခနဲ။