Samira

Hoofdstuk 7

Mijn ouders kijken me verwachtingsvol aan. Ik glimlach zogenaamd vol vertrouwen, maar eigenlijk ben ik heel nerveus. Stel dat hij ineens gaat bokken of steigeren. Dan moet ik hem in het bos achterlaten, maar zonder kudde overleeft hij het nooit! Ik aai hem over zijn neus en klim op zijn rug. Ik haal diep adem om rustig te worden, en pak zijn manen stevig vast.

Ik denk aan stap en hij gaat stappen. Dan denk ik aan draf en hij gaat draven. Ik ontspan. Het werkt! En dan denk ik aan galop en hij gaat galloperen. Ik laat hem weer stilstaan. Opgelucht klop ik op zijn hals en klim weer van zijn rug af. Dan draai ik me om naar mijn ouders. Ze staren me verbrouwereerd aan. Mijn vader zegt op barse toon: 'Meekomen jij!'

Verward loop ik achter hem aan. In de tipi van mijn ouders barst hij los. 'Waarom zat jij zo?!' Ik schud verward mijn hoofd. Dan begint er een lampje bij me te branden. Ik zat niet zoals vrouwen horen te zitten, dus met twee benen aan een kant van de rug. 'Zo heb ik meer controle over hem.' Mijn vader kijkt me woedend aan. 'En als je normaal zit heb je dus geen controle?!' Ik schud mijn hoofd. Mijn vader snuift. 'Jij kunt dit paard niet berijden. Breng hem terug naar de plek waar je hem vond.'

Met grote passen loopt hij naar buiten. Dit kan hij niet menen! Ik loop snel achter hem aan. 'Papa wacht! Dit slaat nergens op! Wat is er mis mee om zo te zitten?! Zo zit jij toch ook? En bovendien zitten alle westerse vrouwen ook zo!' Mijn vader draait zich om. Hij is helemaal rood aangelopen en zijn ogen schieten vuur. 'Er is heel veel mee mis om zo te zitten! Waag het niet om ooit nog zo'n toon tegen mij aan te slaan!' Ik voel dat de woede opborreld en ik kan me niet meer inhouden. 'Denk maar niet dat ik hem terug breng! Je bent ontzettend onredelijk! Ik zit zo en daar kun jij helemaal niets aan veranderen! Jij, jij kunt nog niet eens bij hem in de buurt komen, dus waag het niet om te zeggen hoe ik moet zitten!' Woedend loop ik weg. Ik weet niet waarheen, maar alles is beter dan hier.