Samira

Hoofdstuk 27

7 Juli
Lief dagboek,
Sinds 1 maand woon ik nu bij Samanta, Carl en Jack, en nog stééds weet ik niet wat ik van mijn pleegouders moet vinden. Ze zijn erg aardig, maar wat als zij ook van plan zijn om mij in de kast op te sluiten? Maar waarom zouden ze dan nu zo lief tegen me zijn? Van Jack weet ik zeker dat hij me nooit iets zal doen! Integendeel: Hij beschermt me juist altijd! Hij heeft trouwens ook erg mooie blauwe ogen! In het weeshuis gingen we, als we zeker wisten dat meneer en mevrouw Smith sliepen, gezellig samen fluisteren. En Natalja wilde het áltijd persé over jongens hebben! Dan had ze het over een of andere Brandon. Ze kende hem van het dure zomerkamp waar ze ieder jaar heenging. (Natalja's waren erg rijk, maar hielden niet van hun dochter. Daarom stuurden ze haar naar het weeshuis, met de reden dat het 'goed voor haar ontwikkeling' zou zijn. Hoewel ze door de hoge prijs die haar ouders betaalden erg werd voorgetrokken, was ze niet gelukkig.) Iedere avond moesten we haar gezwijmel aanhoren! Om gék van to worden! Maar daardoor weet ik wel tot in de details wat de symptonen van verliefdheid zijn: Een gevoel van fladderende vlinders in je buik, een bonkend hart, zweethanden en slappe benen. En dat gevoel krijg ik van Jack. Maar het kan on-mo-ge-lijk verliefdheid zijn!! Ik ken hem pas net, en hij is mijn stiefbroer! Nou goed, genoeg voor vandaag! Weltrusten!

De deur van mijn slaapkamer gaat open. Vliegensvlug klap ik het boek dicht en schuif het onder mijn kussen.
Jack komt mijn kamer binnengelopen... mijn pleegbroer...of stiefbroer? Ik weet niet eens wat hij nou precies van mij is, laat staan wat ik er van vind. 'Ehm.... Samira? Ik moet je iets vertellen.' Ik knik. Ik ga hem absoluut niet vertellen over mijn dagboek, want misschien vraagt hij dan wel of hij erin mag lezen! 'Ik ehm.... ik ben de zoon van Carl en Samanta...' Zo verbaasd als ik kan kijk ik hem aan. 'Oh echt?' Vraag ik. Jack kijk me even onderzoekend aan en schiet dan in de lach. 'Samira, als er één ding is dat je niet kunt, dan is het wel toneelspelen!' Ook ik schiet in de lach. Ik ben inderdaad altijd slecht geweest in liegen! Dan fronst Jack zijn wenkbrouwen. 'Maar wie heeft het je dan verteld? Samanta en Carl zeiden dat ze niks hadden gezegt.' Ik zucht. Ik kan beter de waarheid vertellen. 'Goed, ik vond een oud dagboek, en daar had ik het in gevonden.' Jacks gezicht klaart op. 'Oh mag ik het eens lezen?' Hij steekt zijn hand uit. Geschrokken leg ik mijn hand op het kussen. 'Nee!' Roep ik net iets te fel. Jack trekt zijn arm snel weer terug. Verbaasd kijkt hij me aan. 'Oh...., oke... dan ga ik maar weer. Doei!' Ik laat me achterover vallen op mijn bed. Ik kan het hem écht niet laten lezen! Ik zou hem nooit meer durven aankijken! Nou ja... Ik vraag wel aan hem of hij mee gaat paardrijden!

Genietend kijk ik naar de prachtige zonsondergang. Jack, die naast me rijd, kijkt al net zo tevreden. 'Ik zie het iedere avond, maar het blijft schitterend!' Ik knik. Angin Puyuh is sinds hij hier bij de andere paarden in de wei staat, ook een stuk meer ontspannen. Ik maak me wat zwaarder, leun achterover en denk aan stilstaan, en even later laat ik me al van zijn rug glijden. 'Zo, dit lijkt me een goede plek voor een pauze!' We staan stil bij een kraakhelder meertje met ernaast een enorme boom. Ik plof neer op de oever van het meertje en laat mijn voeten erin bungelen en Jack komt naast me zitten terwijl de paarden lekker aan het drinken zijn. 'Ik ben blij dat je terug bent Jack!' Jack glimlacht. 'Ik ook!'