Samira

Hoofdstuk 8

Ik besluit naar de hengst te lopen. Hij stopt met grazen als hij mij ziet en draaft naar me toe met zijn oren naar voren. Speels duwt hij met zijn neus tegen mijn zij. Ik glimlach. 'Ik houd je hier. Hoe dan ook. Ik zal je toch maar eens een naam moeten geven hè? Je moet een mooie naam hebben die bij je karakter past. Wat denk je van Angin Puyuh?' (Betekent stormwind) Hij kijkt me lief aan en duwt zijn neus tegen mijn schouder. Grinnikent kriebel ik hem op zijn schoft. Goed, besluit ik, dat zal zijn naam zijn. Angin Puyuh.

Ik lig naast Angin Puyuh in het gras. Waar moet ik heen? Ik wil niet dat mijn vader me vind, maar ik wil me ook de hele tijd verstoppen. De enige oplossing is met Angin Puyuh gaan rondtrekken. Ook dat idee trekt me niet heel erg aan, maar het is voorlopig een goede oplossing. 'Kom jongen, we gaan!' Angin Puyuh briest en kijkt me vrolijk aan. Ik klim op zijn rug en we vertrekken.

De hele nacht rijden we door en uiteindelijk val ik in slaap op zijn rug. Als ik de volgende ochtend wakker wordt, zijn we ergens op een open vlakte met slechts een paar kleine struikjes. Ik ben hier nog nooit van mijn leven geweest en raak een beetje in paniek. Plots zie ik in mijn linkerooghoek iets bewegen. Ik stap af en kijk naar links. Tegen een struik zit een man. Hij is besmeurt met bloed en ik zie een paar diepe sneeën zitten. Maar dat is niet hetgene waar ik van schrik. Ik schrik van iets heel anders. De man is blank.