Istakozun gelişmesini tetikleyen ve büyümesini sağlayan şey, yaşadığı rahatsızlık ve strestir. -Abraham Twerski
Şehri ikiye bölen bir Duvarın ardında yaşamak zorunda olan Vuslat, bir sabah genç bir çocuğun ölümüne şahit olur. Bu infaz sayesinde her...
Hepinize iyi okumalar canlarım, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🦞
Batmak üzere olan güneş yüzünden aydınlığın yavaştan sönükleşmeye başladığı yolda ilerleyen Vuslat, beklemediği kadar iyi bir gün geçirmişti. Günlerdir olduğu gibi Zahir Bey'in evine gelmiş, başta bazı işlere yardım ettikten sonra Gül ile vakit geçirmeye başlamıştı. Her şeye rağmen kızın enerjisi, kendisine olan yakınlığı kendisini de iyi etkilemişti. Öyle ki hala yüzünde hakim olan belirsiz bir gülümseme vardı. Biraz hava almak istediği için arabayla değil, yürüyerek evine gelmeyi tercih etmişti ve evden uzaklaştığı her adımında kendi benliğine biraz daha yaklaştığını fark edebiliyordu.
Artık buna da alışmış gibiydi, o yüzden takılmamaya çalışarak kaldırımdan yürümeye devam etti. Bir süre daha böyle devam ettikten sonra telefonu çalmaya başladı, çantasının içindeki telefonunu aldığında ekranda gördüğü isim şaşırmasına neden oldu. Kısa bir kararsızlıktan sonra telefonu açtı ve kulağına dayadı.
"N'aber Vuslat?" dedi hemen Özer, cevabı beklemeden ekledi. "Müsait misin?"
"Evet, bir şey mi oldu?"
"Kötü bir şey yok," dedi çocuk gülerek. "Şey için aradım seni, hani Birce'nin anlattığı şu dövme olayı vardı, hatırlıyor musun?"
Bu hatırlatma peşinden birçok anıyı getirdiği için önce yutkunması gerekmişti. "Hatırladım,"
"İşte kendi yaptırdığı dövmeciden bize de randevu ayarlamış, birazdan gitmemiz lazım, hazır ol diye aradım seni,"
Bu detayın unutulmamış olmasına şaşırdı, çok geçmeden dövme yaptıracağını kavrayınca içinde bir heyecan oluştu. "Hemen şimdi mi?"
"On dakikaya çıkmamız lazım, istersen seni alamaya gelirim?"
Birden yürümeyi kesti. Gitmeyi, dövmeyi yaptırmayı istiyordu ama bu Bulut'la da karşılaşmak demekti. Tüm bedenini hızla ele geçiren gerginliği içinde başını arkaya atarak ağzının içinde söyledi, uzayan sessizliğin farkında değildi.
"Vuslat?"
Yeniden duyduğu ses onu kendisine getirmeye yetti. "Tamam, olur," dedi ama sanki ne söylediğini o da bilmiyordu. "Ben Atlas Mahallesindeyim, oraya gelebilir misin?"
"Gelirim," dedi çocuk, olduğu yere daha detaylı bir şekilde anlattıktan sonra telefonu kapattı ve biraz daha köşeye giderek duvara yaslandı.
Az önceki o iyi ruh halinden eser bile kalmamış halde kollarını önünde bağladı. Zaten var olan heyecanı biraz sonra Bulut'u göreceğini bildiği için daha da artmıştı, bu da otomatik olarak kendisine kızmasına neden oluyordu. Günlerdir kurtulamadığı çatışmanın içine yeniden düştü, her şeyi konuşup bu konuyu tamamen kapatmayı isteyen ve sanki hiçbir şey olmamış gibi davranmasını isteyen yanı karşılıklı birçok nedenler sunmaya başladı.
