ΤΟ ΛΑΘΟΣ {GW15}

Η ΑΡΧΗ(διορθωμένο)

  Η Λίζα και η Κειτ με παρακαλούσαν βδομάδες να βγούμε αλλά οι υποχρεώσεις μου δεν το επέτρεπαν. Δεν είχα πολύ καιρό που μετακόμισα από το Λος Άντζελες στη Νέα Υόρκη λόγω της δουλειάς μου. Αν είχα επιλογή δε θα ερχόμουν αλλά αυτή η δουλειά κάποτε με είχε σώσει και για να ακριβολογώ ο Μάϊκ που με πήρε κοντα του όταν η καλή μου φίλη Μάρθα του είπε πόσο πολύ ανάγκη την είχα. 

  Δεν άργησα να ετοιμαστώ αν και ένιωθα ένα περίεργο άγχος καθόλη τη διάρκεια. Ίσως γιατί δε θυμάμαι την τελευταία φορά που βγήκα για διασκέδαση. Παρόλαυτά, ντύθηκα απλά φορώντας ένα στενό τζιν με ένα λευκο μεσάτο πουκάμισο και για να είμαι σίγουρη πως θα ταιριάζω όπου και να πηγαίναμε επέλεξα ένα ζευγάρι ψηλές γόβες για να συμπληρώσουν την εμφάνισή μου. Βάφτηκα ελαφρά και άφησα τα μακριά μαλλιά μου λυτά να κυμματίζουν στην πλάτη μου. Τα κορίτσια έφτασαν στην ώρα τους κάτω από το διαμέρισμα μου και αν συμπεράνω από το έντονο συνεχόμενο κορνάρισμα και τις φωνές, έδειχναν ανυπόμονες. Πήρα αμέσως το δερμάτινο τζάκετ μου, χαιρέτησα τη μητέρα μου και έτρεξα να τις συναντήσω.

  Η υποδοχή ήταν ανέλπιστα θερμή. Κατέβηκαν και οι δυο από το αυτοκίνητο και ρίχτηκαν απευθείας πάνω μου. Λίγο έλειψε να βρεθούμε όλες μαζί στο έδαφος αλλά ευτυχώς καταφέραμε να βρούμε γρήγορα την ισορροπία μας παραμένοντας αγκαλιασμένες. Με φιλούσαν και αναφωνούσαν προκαλώντας μου πραγματική νοσταλγία για όσα είχαμε ζήσει στο παρελθόν. Ένα κύμμα συγκίνησης με κατέκλεισε μα συγκράτισα τον εαυτό μου λίγο πριν εμφανιστεί το πρώτο δάκρυ που είχε στριμωχτεί στην άκρη των ματιών μου. Τα πάντα εδώ ήταν αναμνήσεις που μέσα τους φυλάκιζαν είτε χαρά είτε πόνο.

  «Επιτέλους μας κάνεις την τιμή πριγκιπέσσα!!!» πέταξε η Λίζα απομακρύνοντας το πρόσωπό της απο τον λαιμό μου.

  «Έτοιμες να συγκλονίσουμε το Μανχάταν;» είπε αμέσως μετά η Κέιτ βγάζοντάς με απο την δύσκολη θέση να απολογηθώ

  «Με το μαλακό αγαπημένες μου γιατι έχω χρόοονια να ''συγκλονίσω''» σχολίασα χαριτολογώντας και κατευθυνθήκαμε στο αμάξι που περίμενε να μας συνοδεύσει στις τρέλες μας. Καθώς προχωράγαμε στο κέντρο, χάζευα από το παράθυρο την πόλη που αγαπούσα πάντα. Κάθε χιλιόμετρο που καλύπταμε πολλαπλασιάζονταν οι άνθρωποι στους δρόμους, έτοιμοι για να γεμίσουν και αυτή τη νύχτα με την πρόσχαρη διάθεσή τους, με χορό, χρώμα, γέλιο και έρωτα. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει μπρος σε μια εικόνα σαν αυτή που κάποτε ήμουν και η ίδια κομμάτι της.