ΤΟ ΛΑΘΟΣ {GW15}

ΠΟΛΕΜΟΣ

Γύρισα τη πλάτη μου. Η εικόνα του με κάποια άλλη με τρέλαινε, δε μπορούσα να πιστέψω πως πρίν απο λίγο χανόταν μέσα μου και ξαφνικά είχα γίνει αόρατη, ανύπαρκτη!

Έπαιζε μαζι μου, ήμουν σίγουρη πια. Στάθηκα σε μια γωνία στην άκρη του χώρου, έκλεισα τα μάτια και ανέπνευσα βαθυά. Αποφάσισα πως χρειαζόμουν λίγα λεπτά μοναξιάς. Τρύπωσα στο πλήθος και προχώρησα προς το δωμάτιο μου. Άνοιξα τη πόρτα και μόλις την έκλεισα πίσω μου,ξέσπασα! Δεν ήταν λύπη, δεν ήταν φόβος,δεν ήταν το αίσθημα της προδοσίας. Ήταν θυμός! Πόλεμο ήθελε? Μπορούσα να γίνω καλός αντίπαλος! Δεν έπεφτα έξω, οτι ένιωσα ήταν αληθινό, σε αυτό θα ρίσκαρα, στο ενστικτό μου.

Μάζεψα τα κομμάτια μου, φόρεσα το χαμόγελό μου και γύρισα στο πάρτυ.

Τρύπωσα στο κόσμο και άρπαξα ένα ποτήρι σαμπάνια. Βρήκα δυο τρεις κοινούς γνωστούς και κοντοστάθηκα. Γρήγορα διαπίστωσα πως η παρουσία μου δεν ήταν αδιάφορη.Έλαβα αρκετά κοπλιμέντα, τόσα όσα χρειαζόμουν για να τονωθεί η αυτοπεποίθηση μου. Όσο περνούσε απο το χέρι μου απέφευγα την όποια επαφή με το Μάθιου και την αψεγάδιαστη καλεσμένη του.Μέσα στο πλήθος κάποια στιγμή ένιωσα ένα χέρι να με αγγίζει. Γύρισα και αντίκρισα τον Μάξ.

ΜΑΞ

Ήρθε η ώρα να σε κλέψω!

Είπε και με τράβηξε ελαφρά στην άκρη.

Βρεθήκαμε σε μια γωνιά στην άκρη του δωματίου. Απο κει μπορούσες να δεις τους πάντες και τα πάντα.

Άρπαξε δυο ποτήρια σαμπάνια απο το δίσκο του σερβιτόρου και μου πρόσφερε το ένα.

ΜΑΞ

Απόψε θα πιούμε στη τύχη του Μάθιου.

Τον κοίταξα με έκπληξη και απορία.

ΜΑΞ

Μπορεί να σε βλέπει το πρωι που ξυπνάει και το βράδυ που κοιμάται. Αν αυτό δεν έιναι τύχη τότε τι είναι?

Χαμογέλασα και έβρεξα τα χείλη μου με τη σαμπάνια. Τότε χωρίς δισταγμό με πλησίασε και με αγκάλιασε.

ΜΑΞ

Ας ολοκληρώσουμε τουλάχιστον αυτό το χορό!