ΤΟ ΛΑΘΟΣ {GW15}

ΤΟ ΧΑΡΤΙ

Ήξερα πως ποτέ δε θα δεχόταν να μας φέρει αντιμέτωπες.Ήθελε λέει να το αφήσω πάνω του.Έπρεπε να μάθει τι είχε συμβεί και μου ορκιζόταν πως δε την είχε αγγίξει.Στο σπίτι δε τον είχα δεχτεί και όσες μέρες έλειπε απλά ερχόταν το πρωί για τα παιδιά. Η ζωή μου για άλλη μια φορά είχε έρθει τα πάνω κάτω.Το σύμπαν,σκεφτόμουν, δε μας θέλει μαζί.Βρισκόμουν ανάμεσα στην αμφιβολία και την οργή.Τα συναισθηματά μου ανάμεικτα.Τα βράδυα μου έλειπε φρικτά και με το φως του ήλιου δε τον άντεχα.Αυτό δε θα μπορούσε να συνεχιστεί.

Δεν ήταν δύσκολο να βρω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της.Νομίζω πως ένιωσε ικανοποίηση όταν με άκουσε να τη καλώ σπίτι. Είχα προετοιμαστεί γι'αυτή τη συνάντηση που κανείς δε γνώριζε.

Εκείνο το πρωί ο Μάθιου είχε φύγει με το Μάρκ,τη Μάγδα την έστειλα για ψώνια και τη μητέρα μου με τη μικρή στο πάρκο.Φοβήθηκα τον εαυτό μου.Δεν ένιωθα απολύτως τίποτα.Κενό!

Όταν της άνοιξα κατάλαβα πως και η ίδια ήταν καλά προετοιμασμένη.Αυτό ή θα δυσκόλευε τη κατάσταση ή θα τη ξεκαθάριζε μια και καλή.Δε χαιρετηθήκαμε απλά της υπέδειξα να περάσει και να καθίσει. Ήταν όμορφη όπως πάντα.Και ποιός άντρας να αντισταθεί σε τέτοια ομορφιά,αναρωτήθηκα.

Της πρόσφερα καφέ και κάθησα απεναντί της.Λίγα λεπτά σιωπής επικράτησαν.Τη κοιτούσα και ξαφνικά δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να τη κάνω αυτή τη κουβέντα ή όχι. Ίσως γιατί ήξερα πως μετά τα πράγματα θα άλλαζα.Απλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα ήταν προς το καλό.

Σήκωσα τα μάτια μου σε εκείνη και χαμογέλασα ελαφρά με ύφος κατανόησης.

ΜΑΙΡΗ

Νομίζω πως ξέρεις γιατί είσαι εδω.

ΜΙΛΑ

Φυσικά Μαίρη.

ΜΑΙΡΗ

Ωραία...Όσο και να σου ακουστεί περίεργο,σε καταλαβαίνω.Ξέρω πως νιώθεις.Εσύ ξέρεις πως νιώθω εγώ?

Άφησε τη κούπα της στο τραπεζάκι.

ΜΙΛΑ

Αν το έκανα αυτό.Αν σκεφτόμουν εσένα,θα έπρεπε να καταδικάσω τα δικά μου συναισθήματα.

ΜΑΙΡΗ

Χμ.Σωστά!

Η επιλογή είναι δική του,συμφωνείς?

ΜΙΛΑ

Είναι?

Ήρεμη,σίγουρη και κάποιες στιγμές θα ορκιζόμουν πως στο βλέμμα της έβλεπα μια συμπάθεια προς εμένα.

ΜΑΙΡΗ

Έχουμε δυο παιδιά.Έχουμε περάσει δύσκολα μα στο τέλος καταλλήγαμε μαζί.Υπάρχει αγάπη.Διεκδικείς κάποιον που έχει διαλέξει που να δώσει την αγάπη του.

ΜΙΛΑ

Το ξέρω,αλλά οι άντρες Μαίρη μου την αγάπη απο τον έρωτα και το πάθος τα διαχωρίζουν μέσα τους.Γι αυτούς είναι διαφορέτικα συναισθήματα και πολλές φορές τα βρίσκουν σε διαφορετικές γυναίκες το καθένα ξεχωριστά.

Έγυρα το κορμί μου πίσω στο καναπέ.Πήρα μια βαθυά ανάσα και ετοιμάστηκα να ακούσω.

ΜΑΙΡΗ

3 μήνες είσασταν μαζί.

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι και διέκρινα ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στα μαγουλά της,κάτω απο το επαγγελματικό μέικαπ.

...ποιο απο τα συναισθήματα βρήκε σε εσένα?

ΜΙΛΑ

Το πάθος!

ΜΑΙΡΗ

Ωραία.Είσαι ερωτευμένη?

ΜΙΛΑ

Σα τρελή.

ΜΑΙΡΗ

Κοιμήθηκες μαζί του?

Το ταβάνι πλάκωνε το στήθος μου.Η θερμοκρασία μου ανέβαινε και η συγκέντρωση μου με εγκατέλειπε.

ΜΙΛΑ

Ναι?

Γέλασα πλατιά,τόσο που με κοιτούσε σχεδόν σοκαρισμένη.

Σηκώθηκα απο τη θέση μου και στάθηκα στο μεγάλο παράθυρο.Γελούσα και δάκρυζα μαζί.Τι περίεργο όργανο η καρδιά,μια παίζει σε αυτό το ρυθμό και μια στον άλλον!

ΜΑΙΡΗ

Μου λες αληθεια?

Ρώτησα απλά χωρίς να πάρω τα μάτια μου απο εκείνη την υπέροχη θέα.Δε κοιτούσα τίποτα και τα έβλεπα όλα.

ΜΙΛΑ

Ξέρω πως ο λόγος μου θα είναι ενάντια στον δικό του.Έχω ένα φάκελο για σένα.Όταν τον ανοίξεις,θα έχεις εσύ την επιλογή πια.Συγνώμη και σε ευχαριστώ που με άκουσες.

Άκουσα τη πόρτα να κλείνει.Δεν ήθελα να κουνηθώ.'Έμεινα εκεί αρκετά να σκέφτομαι και να θυμάμαι.Ένιωσα το πρώτο έρωτα,θυμήθηκα τη πρώτη συνάντηση,τη φυγή μου,το Μαρκ,την επιστροφή,την αγωνία,την αγάπη και τώρα...τίποτα.

Πλησίασα το τραπεζάκι και πήρα στα χέρια μου εκείνον τον λευκό φάκελο.Άνοιξα το πάνω μέρος και έβγαλα το χαρτί απο μέσα.

Έκλαιγα με λυγμούς,πόναγα όσο ποτέ άλλωτε.Τα πόδια μου δε με κράτησαν και σωριάστηκα στο πάτωμα.Έμεινα να κρατάω το χαρτί που πετούσε τη ζωή μου στα σκουπίδια,που ξερίζωνε τη καρδιά μου. Εκείνο το χαρτί!