ΤΟ ΛΑΘΟΣ {GW15}

ΕΝΑ

Έξω απο το αεροδρόμιο,η ματιά μου έπεσε στον Ντειβ που περίμενε ακουμπησμένος στο αμάξι. Γύρισα τη πλάτη μου γρήγορα να προλάβω μη με δει. Λίγα μέτρα πιο κάτω και ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόμο απέναντι,δυστυχώς φρέναρε μπροστά μου. Κατέβηκε απο το αμάξι και ήρθε να πάρει τη βαλίτσα μου.

ΜΑΙΡΗ

Άστη! Θα πάρω ταξί,μπορείς να φύγεις.

Εκείνος με κοίταξε με τρυφερά!

ΝΤΕΙΒ

Σε παρακαλω,έχω εντολή να μη σε αφήσω απο τα μάτια μου!Μη το κάνεις δύσκολο.

Τον κοιτούσα και τα γόνατα μου λύγισαν.Με κράτησε στην αγκαλιά του σαν αδερφός.

...δε μπορώ να σε βλέπω έτσι,σταμάτα να κλαίς!

Και έτσι αγκαλιά,με έβαλε στο αμάξι. Στη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα. Ένιωθα όμως τη συμπαράσταση του στον αέρα.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι με οδήγησε ο ίδιος μέσα στο σπίτι.Φεύγοντας μου ζήτησε σιγανά μια συγνώμη και εγω του χαμογέλασα ελαφρά.

Ο μικρός έτρεξε στην αγκαλιά μου,ασυναισθητα τον έσφιξα παραπάνω.

ΜΑΡΚ

Θιγά μαμά,θα θκάθω!

Άρχισα να τον γαργαλάω και να τον γεμίζω φιλιά.Είχα ανάγκη αυτό το γέλιο.Το πιο όμορφο του κόσμου!

Το παιχνίδι μας το διέκοψε η πόρτα όταν ο Μάρκ πετάχτηκε και πήδηξε στην αγκαλιά του πατέρα του.

Η ατμόσφαιρα βαριά,αλλά εμείς χρειαζόταν να προσποιούμαστε για χάρη του μικρού. Η μητέρα μου με κατάλαβε, αλλά έντεχνα κατάφερα να αποφύγω την όποια κουβέντα μαζί της για το θέμα.

Ο μικρός έπεσα για ύπνο και βρεθήκαμε μόνοι. Παλιά το αναζητούσα μα τώρα ήθελα να το αποφύγω. Πώς όμως?

Έβαλα ένα ποτό και στεκόμουν κοιτώντας το.

ΜΑΘΙΟΥ

Δε θα βρεις εκεί μέσα αυτό που θές.

Έκατσε στο καναπέ και με κοίταζε επίμονα.

...πρέπει να μιλήσουμε,δε νομίζεις?

ΜΑΙΡΗ