ΤΟ ΛΑΘΟΣ {GW15}

ΤΕΛΟΣ

ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ

Με κάλεσε στο κινητό και ζήτησε να βρεθούμε.Δεν αρνήθηκα το είχα και εγώ τόση ανάγκη.Το χρειαζόμουν.

Η αγωνία μου με έκανε να φτάσω νωρίτερα.Ανέβηκα στο διαμέρισμα και η πόρτα ήταν μισάνοιχτη.Την έσπρωξα ελαφρά και προχώρησα.Στεκόταν στο παράθυρο με γυρισμένη πλάτη κοιτάζοντας έξω και κρατώντας ένα ποτήρι με ουίσκι.Δε χρειαζόταν να πω τίποτα,με είχε καταλάβει μα ποτέ δε γύρισε να με κοιτάξει.

ΜΑΘΙΟΥ

Η Μαίρη είναι οτι καλύτερο μου συναίβει ποτέ και θα κάνω τα πάντα για να τη κρατήσω.Όποιος μου σταθεί εμπόδιο θα το πληρώσει ακριβά.

Ήξερα τι εννοούσε και η καρδιά μου ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει το κορμί μου.Τα χέρια μου ίδρωναν και τα πόδια μου έτρεμαν.

...αυτό το έχω φροντίσει και για σένα.Έχω πάρει τα μέτρα μου.Μέτρα που δε θα σου αρέσουν καθόλου.Τα πράγματα είναι μονόδρομος και δεν έχεις σ'αυτό καμιά επιλογή.Σε μια βδομάδα θα της κάνω πρόταση γάμου και αμέσως μετά θα τη παντρευτώ.Αυτό είναι σίγουρο και τελεσίδικο.Η αγάπη μας δε μοιάζει με καμιά και έχει έρθει η ώρα να το φωνάξουμε στο κόσμο.Τα παιδιά που έχω μαζί της δε τα αλλάζω με τίποτα,είναι η ζωή μου.

Ήθελα να καθίσω μα τα πόδια μου δε με βοηθούσαν,είχαν καρφωθεί γερά στο πάτωμα.Τα μάτια μου θόλωναν απο τα δάκρυα και αμυδρά ξεχώριζα ακόμα τη πλάτη του.Οι μόνες παύσεις που έκανε ήταν για να κατεβάσει μερικές γουλιές απο το ποτό του.Ο τόνος της φωνής του δε άφηνε περιθώρια να πω ούτε λέξη.

...Πάνω στο τραπεζάκι υπάρχει ένας φάκελος,για σένα.Περιέχει μια επιταγή και ένα χαρτί.Πιστεύω οτι είναι αρκετά για να εξαφανιστείς απο τη ζωή μας με το καλό και στο χαρτί θα βρεις τη μέρα και την ώρα που κανόνισα να δεις το γιατρό.Αυτό που έγινε μεταξύ μας ήταν ΛΑΘΟΣ και περιμένω να φερθείς έξυπνα,διόρθωσέ το και ξέχασε το.

Εγώ και εσύ ΤΕΛΟΣ!

Μπορείς να φύγεις.

Πλησίασα το τραπεζάκι νιώθωντας ερείπιο.Άνοιξα το φάκελο.Η επιταγή είχε πολλά,μα τι να τα έκανα τα χρήματα.Έχει τιμή ο θάνατος ενός παιδιού?Έχει τιμή ο πόνος της εγκατάλειψης?Πήρα απλώς το χαρτί και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου. Δε θα ξανανοιγα ποτέ εκείνη τη πόρτα της ζωής μου γιατί μέσα είχε μόνο πόνο.

ΕΤΣΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΜΟΙΑΖΕ Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ?

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύπη από την αναπόληση της ευτυχίας στις δυστυχισμένες μέρες.

Δάντης, 1265-1321, Ιταλός ποιητής