white jasmine 🌼🍂 jikook [ short story] completed

11🌼

jimin pov..

ජන්කුක්.. මගේ කුකි. එයා නැතුව මම ගෙවන අසූහත්වෙනි දවස. ඇයි එයා තාමත් නිදියගෙන ඉන්නේ. එයාට තේරෙන්නෙ නැද්ද මම දුකින් කියලා. මට එයා නැතුව හරි පාලුයි කියලා.. ඇයි එයාට තේරෙන්නෙ නැත්තේ.

උදේම නැගිටලා මම හදාගත්ත කෝපි කෝප්පෙත් අරන් කලින් දවස් අසූ හයේම කලා වගේ තනියම ගාඩ්න් එකේ තිබුනු ඔන්චිල්ලාවට මම ගියා. මගේ පිච්ච පාත්තිය මම දිහා බලන් ඉන්නවා. ඔව් මට පේනවා. එයාල අහනවා මගෙන් ඇයි ඔයා තනියම කියලා. වෙනදා ඔයා තුරුල් වෙලා හුරතල්වෙන ඒ කුමාරයා කෝ කියලා.

ඒත්... මම මොනවාද එයාලට කියන්නේ. එයා තාමත් නිදි කියන්නද. එයා ඇහැරෙන්නෙ නෑ කියන්නද...?

වෙනදා වගේ ඔයාගෙ තුරුලේ හුරතල් වෙවී මේ උනුම උනු කෝපි කෝප්පෙ තොල ගාන්න මම කොච්චර ආසද.

ඔයාගෙ තොල් අතරේ විනාඩි ගනන් තනිවෙලා උනුසුම්වෙන්න මම කොච්චර ආසද..

ඒ හැමදේම මතක් වෙද්දි.. ආහ් .. මගේ හදවත කෑලි කෑලි වලට කැඩිලා යන වේදනාව ඔයාට දැනෙනවද කුකී....

මම මගෙන්ම අහගන්නවා. ඔයාගෙන් උත්තරයක් බලාපොරොත්තුවෙන්. ඔයා එදා ලේ විලක් මැද වැටිලා මගේ ඔඩොක්කුවෙන් ඔලුව තියාගෙන මගේ ඇස් දිහා බලන් හිටපු හැටි මට මතක්වෙද්දි මට වාවගන්න බෑ කූක්.

ඔයාගෙ වේලිලා ගියපු තොල්වලින් මගේ ඇස් දිහා බලාගෙන ' පරිස්සමින් ඉන්න මගේ ජැස්මින්..' කියලා ඔයා මුමුනපු විදිහ.. ඇයි ඔයා මාව තනිකරලා යන්න හිතුවේවත්.

හොස්පිට්ල් කොරිඩෝ එක දිගේම වේගෙන් ඔයා නිදාගෙන හිටපු ඇඳ තල්ලු කරගෙන නර්ස්ලා පස්සෙන් දුවන් ආපු මම අන්තිම මොහොතේ තද කරලා අල්ලන් හිටපු ඔයාගෙ අත අතෑරියේ කොච්චර බයකින්ද කියලා ඔයා දන්නවද කුකී.

ඔයා ' මගේ ජැස්මින්.. මම ආයෙමත් ආවා..' කියලා මාව බදාගන්න දවසක් එනකන් එදා ඉදන් අද වෙනකන්ම මම බලන් ඉන්නවා කියලා ඔයා දන්නවද කුකී...

ඒත් ඔයා තවමත්ැදක් උඩට වෙලා මැශින් ගොඩක් අස්සෙ ජීවත්වෙනකොට මට දැනෙන වේදනාව කොච්චරද කියලා ඔයා දන්නවද කුකී...

නෑ ඔයා දන්නෙ නෑ. දන්නවා නම් ඔයා එනවා කොහොමහරි මං ගාවට. ඔව් ඔයා එහෙමයි. ඉතින් මම අදත් තනියම මගේ වගේම ඔයාගෙත් ආසම ජැස්මින් යාය මැද ඔන්චිල්ලාව උඩ ඔයා එනකන් බලාගෙන.

⚓⚓⚓