Po zakończeniu

XXI. Wiceminister

- Myślisz, że ktoś mu w tym pomógł? - wyszeptała Hermiona wpatrując się w Harry'ego, który siedział na kuchennym blacie i palił kolejnego już papierosa.

- Nie mam pojęcia, ale nawet nie wiesz... jak ciężko było mi wyjść, nie robiąc nic... - powiedział pocierając czoło i patrząc przed siebie - Zostawić go tak... Kurwa...

Milczący Draco, który stał obok Harry'ego wyciągnął rękę i pogładził go po ramieniu.

- Harry! I tak by to nic nie zmieniło - podkreśliła Hermiona z mocą- a w tej sytuacji nie możemy zrobić nic więcej niż powiadomienie mugoli... Mamy już trzy ofiary śmiertelne, a Severus jest tam bez różdżki... - dokończyła załamana, chowając twarz w dłoniach. Po chwili zerwała się na równe nogi, ponieważ duża brązowa sowa prawie rozbiła się o okno.

- Co to? - zapytała, gdy Harry odebrał listy.

- Jutro odbędzie się sprawa... jestem jednym ze świadków - powiedział Harry, a Draco otwierał drugi - identyczny list i wyszeptał:

- Jakim cudem tak szybko?

Hermiona wzruszyła ramionami i powiedziała:

- Widocznie komuś bardzo się spieszy... - po czym dodała zerkając na zegar w kuchni - McGonagall czuwa na korytarzu, powinnam już ją zmienić. Odpocznijcie, a ja udam się do Ministerstwa.

***

Gdy Minerwa teleportowała się do Hogwartu, Hermiona usiadła na jej miejscu i spojrzała na drzwi pomieszczenia, w którym przebywał Snape. Ponieważ jako oskarżony czekał na proces w otwartym całą dobę posterunku aurorów, mogła do woli okupować korytarz.

Obok przechodzili aurorzy, którzy przyglądali się jej badawczo, ale nic sobie nie robiła z ich spojrzeń. Niech wiedzą, że są obserwowani, że Severus nie jest sam. Westchnęła i opadła się o krzesło. Powtarzała w myślach kilka receptur, które obiecała sobie jakiś czas temu opanować do perfekcji. Przy wyliczaniu proporcji wyciągu z nasturcji i skrzeloziela, jej powieki stały się ciężkie i na moment zapadła w coś pomiędzy jawą a snem.

Severus patrzył na nią uważnie i pilnował, żeby nie przegrzała mikstury. Nie potrafiła się skupić  na eliksirze, jej spojrzenie wciąż uciekało do niego. Odłożyła różdżkę i dotknęła jego dłoni.

- Jakim cudem zaangażowałeś takiego słabego śmiecia?

Co on przed chwilą powiedział? Spróbowała skupić  na nim spojrzenie, ale obraz rozmywał się i już nawet nie była pewna, czy Severus jest przy niej.

- Ale zrobił co miał zrobić.

- Czyli zjebać wszystko tak, że nas pogrąży - dotarło do niej, jak przez mgłę.

- Zabiłem tę sowę, więc do kurwy nic nie pogrąży - warknął ktoś, a Hermiona podniosła powieki zamierając w miejscu.

- O ile na jednym liście się skończyło, módl się, bo będziesz skończony.

- Zamknij mordę, szlama ciągle tam siedzi - syknął jeden z mężczyzn, którego głosu nie rozpoznała. Niewiele myśląc zarzuciła na siebie pelerynę i podeszła do ściany, zza której dobiegały głosy.

Jeden z mężczyzn, wysoki, umięśniony blondyn wyjrzał na korytarz, po czym wrócił do swojego towarzysza.

- Masz kurwa szczęście, bo chyba poszła. Ja pierdolę - powiedział z ulgą.

Hermiona wstrzymała oddech i nasłuchiwała dalej. Jednak mężczyźni nic więcej nie mówili, a ona dostrzegła Harry'ego, który zbliżał się do miejsca, w którym stała i ze zdziwieniem odnotował, że jej tam nie ma. Już miała do niego podejść i ukradkiem zawiadomić go o swojej obecności, gdy drzwi do pokoju, w którym było dwóch spiskujących aurorów otworzyły się z impetem i jeden z nich - chudy, wysoki szatyn wyszedł na korytarz, bez słów mierząc Harry'ego wzrokiem. Zaklęciem odblokował przejście do celi Severusa, ale na szczęście już po chwili wyszedł, ponownie zabezpieczając drzwi.