Do I Know You?

IRKY: Epilogue 3 of 3

A/N: Guyth, sa chap na ito ay may malaking bahagi akong binago. Sorry kung binago ang 1/4 sa chap na ito, pero nandito parin naman ung pinakakwento, inimprove ko lang sya para mas feel na basahin sya. SALAMAT sa pag-iintindi ^__^

~~~

Epilogue 3 of 3

*Zeke Ivan*

"Gummy, bakit ang dami mong dala?"

"Gummy, aalis ka ba?"

"Gummy, saan ka pupunta?"

"Gummy, bakit nandito yung kotse nyo?"

"Gummy, aalis ba talaga kayo?"

"Gummy, iiwan mo din ba ako?"

"Gummy, diba may promise tayo na hindi tayo maghihiwalay at wala ni' isa sa akin ang mang-iiwan"

"Gummy, ba't ang daya mo? At bakit hindi ka sumasagot sa mga tanong ko? Totoo bang aalis ka na at iiwan mo din ako? Totoo ba? Huh? Sumagot ka naman"

She said at nagsisimulang nagsisiwaldas ang mga luha nya galing sa mga mata nya. I sighed and I hugged her.

"I'm sorry, kailangan ko umalis para kay Dad. My Dad had a brain tumor. Kailangan naming umalis para mapagamot sya, para maagapan ang sakit nya."

"I need to go, Lissa. Goodbye" I said and I patted her back. Then agad akong kumawalas sa yakap at nagmadali akong pumasok sa kotse at agad namang pinaandar ng driver yung kotse.

Habang nasa kotse ako ay nakayuko lang ako habang tahimik na umiiyak.

I sighed. Years na din nang nangyari nun. Nang iwan ko si Melissa at nang bumalik ako. Ako naman tong pinagtabuyan nya. Masakit man, ginagawa ko yung gusto nya. Ang tuluyang umalis sa buhay nya.

At nang umalis ako sa buhay nya. May nakilala ako. Isang babae. Isang babaeng nagligtas sa malungkot kong puso. Actually, sya ang iniligtas ko nun but sa tingin ko ako yung naligtas dahil nawalan ako nang alaala nun at nakalimutan ko si Melissa at sya ang naging ligaya ko.

Tuluyan na akong umalis sa buhay ni Melissa. Eto ang gusto nya, sinunod ko lang. Diba nga, sabi nila na gagawin nila ang lahat para maging masaya ang mahal nila? At kung naging masaya ang mahal nila, magiging masaya din sila.

Kaso hindi naman totoo yun. Heto ako nasasaktan. Nasasaktan dahil nilayuan ko sya. Nasasaktan dahil hindi ko man lang pinaglaban yung nararamdaman ko para sa kanya. Ang tanga ko lang no! Sobrang tanga ko dahil imbis na gumawa ng paraan para patuyan na mahal ko sya, lumayo ako sa kanya. Ang tanga ko!

At eto hindi alam kung saan ako pupunta. Naglalakad ako mula kanina pang umaga at hanggang ngayong gabi. Pero hindi ko man lang maramdaman yung pagod at gutom. Hindi ko rin naman mapigilan yung paa ko para huminto at magpahinga muna. May sarili yatang utak ang mga paa ko at patuloy parin sa paglalakad.

At buti nalang talaga naisipan kong magdala ng payong, magsuot ng jacket, mag khaki short at tsinelas kasi umuulan ngayon, pero hindi naman sya kalakasan.

I sighed. Napahinto ako sa paglalakad. Siguro kailangan ko na ding umuwi ngayon. Hating gabi na yata eh. Wala kasi akong relong dala. At baka nag-aalala na siguro si Dad at si Ate Chloe lalo na't kagagaling lang ni Dad sa sakit.

Ang galing nga eh. Akala ko nun, wala nang pag-asang gumaling si Dad nun. May taning na ang bujay ni Dad nun. Then biglang isang araw. Bigla nalang nawala yung tumor sa utak ni Dad. Isang himala yun at alam kong ang Diyos ang may gawa nun.