ផ្ចាញ់ស្នេហ៍ទេវបុត្រកំណាច

ភាគទី17;ឯងនៅមិនទាន់ស្គាល់គេច្បាស់ទេ

ភាគទី17:ឯងនៅមិនទាន់ស្គាល់គេច្បាស់ទេ

«ហ្ហឹស~ចាំមើលចុះយើងនិងធ្វើគ្រប់វិធីដើម្បីដណ្តើមបងបូមកជារបស់យើងវិញឲ្យបានយើងមិនព្រមឲ្យឯងយកបងបូរបស់យើងទៅបានដោយងាយៗនោះទេ»សៀវអុីងក្តាប់ដៃខឹងចិត្តនិងសាវចាន់ដែលហ៊ានមកប្រណាំងប្រជែងជាមួយនាង
«លោកបា៉..លោកត្រូវតែជួយកូនណា»សៀវអុីងនាងបែមកនិយាយជាមួយលោកម្ចាស់ចូវ
«បា៉មិនដឹងទេរឿងនេះជារឿងឯងបា៉មិនលូកដៃទេ»លោកម្ចាស់បញ្ចប់ប្រយោគហើយក៏ឲ្យយូអេដានាំខ្លួនទៅបន្ទប់វិញ
«អាយ~ចង្រៃយ៍»នាងស្រែកឡើងមកសឹងតែបែកភូមិគ្រឹះព្រោះចិត្តខឹង
«ពួកឯងមើលស្អីមិននាំគ្នាទៅធ្វើការរបស់ពួកឯងទៅ»នាងឃើញអ្នកបម្រើនាំគ្នាឈរមើលមកនាងទើបស្តីបន្ទោសនុងដេញពួកគេ
«ចា៎/បាទ!!»អ្នកបម្រើទាំងអស់ក៏បំបែកគ្នាទៅធ្វើការរាងៗខ្លួនព្រោះបើនៅទៀតខ្លាចថាសៀវអុីងនាងចាប់ទះនោះទេ
«ហ្ហឺយ..ធុញមែនហើយ»នាងស្រែកទាំងមួម៉ៅរួចក៏ឡើងទៅបន្ទប់របស់នាងបាត់។
+សួនក្រោយផ្ទះ
«ឈូវិន....!!»សាវចាន់ហៅឈូវិនស្រាលៗ
«បាទ!ចៅហ្វាយមានការអីមែនទេ?»ឈូវិន
«ឯងទៅរកអីមកឲ្យយើងហូបបន្តិចមករបស់ជូៗយល់ទេ?»
«របស់ជូៗ?ស្អីទៅចៅហ្វាយរបស់ជូៗនោះ?»ឈូវិនលើកដៃអេសក្បាលព្រោះគេមិនសូវយល់ពីន័យរបស់សាវចាន់និយាយនោះទេ
«ហ្ហឺយ~ឯងនេះចំជាល្ងង់មែនហើយរបស់ជូៗគឺម្ជូរនោះអីដូចជាស្វាយស្ពឺអំពិលខ្ចីស្អីនិងទៅរកទិញមកលឿនឡើង»សាវចាន់លើកដៃញីសៀតផ្កាបន្តិចមុននិងនិយាយពន្យល់ទៅកាន់កូនចៅខ្លួន
«អ៎!!យល់ហើយបាទតែថាហេតុអីក៏ចៅហ្វាយចង់ហូបរបស់និង?»រៀបនិងដើរចេញទៅហើយឈូវិននៅឆ្លៀតងាកមកសួរសាវចាន់ទៀត
«ឲ្យទៅទិញក៏ទៅទិញមកនៅឆ្ងល់ច្រើននៅនិងហើយ»សាវចាន់មួម៉ៅភ្លាមៗគ្រាន់តែឈូវិនសួរនាំចង់ដឹងតិចតួចសោះក៏គេសម្លុតដែរ
«បាទទៅហើយចៅហ្វាយ!គ្រាន់តែសួរតិចក៏មិនបានដែលកាចនោះកាច»ឈូវិនដើរចេញទៅដោយរអ៊ូមិនដាច់ពីមាត់សោះ
«ខ្ញុំមិនយល់ពីខ្លួនឯងសោះមួយរយៈនេះហេតុអីក៏ខ្ញុំឆាប់មួម៉ៅហើយចេះតែចង់ហូបរបស់ជូរៗបែបនេះទៅវិញ!!»សាវចាន់អង្គុយគិតពីខ្លួនឯងនេះសូម្បីតែគេក៏មិនយល់ពីខ្លួនឯងដែលថាហេតុអីគេមួយរយៈនេះប្លែកម្លេះ
«សាវចាន់...!!!»កំពុងភ្លឹកគិតពីរឿងខ្លួនឯងសុខៗស្រាប់តែមានសម្លេងមួយហៅគេទើបគេប្រញាប់ងាកទៅមើល
«អុីបូ...!!»សាវចាន់ឧទានឈ្មោះរបស់ម្ចាស់សម្លេងដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល
«រៀបចំខ្លួនទៅក្រៅជាមួយនិងយើង»អុីបូមិននិយាយអ្វីច្រើនក៏បញ្ជាទៅសាវចាន់ឲ្យប្រញាប់រៀបចំខ្លួនព្រោះគេត្រូវនាំសាវចាន់ទៅតាមខេត្ត
«ទៅណាទៅ?ហើយទៅធ្វើអី?»សាវចាន់សួរទាំងទឹកមុខងឿយឆ្ងល់ជាខ្លាំង
«ប្រាប់ឲ្យទៅរៀបចំខ្លួនក៏ប្រញាប់ធ្វើតាមទៅកុំសួរនាំច្រើនពេក»អុីបូសម្លុត
«......»សាវចាន់មិនមាត់តែគេអង្គុយស្ងៀមធម្មតាគឺចិត្តចង់ឌឺទៅអុីបូតែម្តង
«ឯងមិនលឺយើងប្រាប់ទេឬសាវចាន់?»អុីបូសួរគេបញ្ជាក់ម្តងទៀតព្រោះឃើញថាសាវចាន់មិនស្តាប់បង្គាប់របស់ខ្លួន
«ចាំបន្តិចទៀតបានទេលោកខ្ញុំ..ខ្ញុំ../ខ្ញុំស្អីមានអីមិនឆាប់និយាយមកនៅខ្ញុំៗនៅនឹងហើយ»សាវចាន់ឆ្លើយរដាក់រដុបព្រោះមិនដឹងថាគួរប្រាប់អុីបូយ៉ាងមិចតែក៏ត្រូវអុីបូសួរកាត់សម្តីដែមខ្លួនកំពុងតែចង់និយាយ
«គឺខ្ញុំឃ្លាន!!»សាវចាន់ធ្វើភ្នែកភ្លឹសៗប្រាប់ទៅអុីបូ
«...ឃ្លាន?នេះថ្ងៃត្រង់ស្មើនេះហើយកុំប្រាប់ថាឯងនៅមិនទាន់បានញុំាអីទៀតឲ្យសោះណា?»អុីបូ
«អត់ទេខ្ញុំញុំារួចហើយតែខ្ញុំឃ្លាន/ចៅហ្វាយបាទគ្រឿងម្ជូរមកហើយ»សាវចាន់រៀបនិយាយហើយតែឈូវិនក៏រត់លឿនស្លេងស្រែកឡើងមកកាត់សម្តីរបស់គេអស់រលីង
«អុញ..លោកម្ចាស់តូចនេះមកដល់តាំងពីពេលណាដែលបាទ?»ឈូវិនមុននេះមិនបានចាប់អារម្មណ៍ឃើញអុីបូនោះទេទើបតែឃើញពេលដែលគេយកម្ជូរទៅដាក់លើតុឲ្យចាន់ទើបសួរ
«យូហើយ!»ប៉ុន្មានម៉ាត់ខ្លីៗចេញពីមាត់របស់អុីបូល្មមនិងឲ្យឈូវិនកាត់ន័យយល់បាន
«ឈូវិនឯងឡើងទៅរៀបចំសម្លៀកបំពាក់និងរបស់របរប្រើប្រាសចៅហ្វាយឯងទៅយើងនាំគេទៅតាមខេត្តមួយរយៈ»អុីបូឃើញសាវចាន់រវល់ញុំាហើយទើបគេងាកទៅប្រើឈូវិនជំនួសវិញ
«បាទ!!»ឈូវិនក៏ប្រញាប់ចេញទៅធ្វើតាមបញ្ជារបស់អុីបូ។ចំណែកចាន់វិញគេមិនខ្វល់នោះទេគឺគិតតែពីអង្គុយញុំាម្ជូរដែលឈូវិនទិញមកមុននេះធ្វើប្រងើយ
«មិនជូរទេឬ?នេះយើងឃើញឯងហូបដូចជាឃ្លានតាំងពីជាតិណាចឹង!!»អុីបូគ្រាន់តែឃើញស្វាយអំពិលគេស្រាវទឹកច្រោកតែម្តងជាពិសេសពេលឃើញចាន់ហូបដោយមិនមានប្រតិកម្មទៀតគេរឹតតែចង់ដឹងទៀតថាវាជូឬក៏អត់បានជាចាន់ហូបទំនងម្លេះ
«អត់ជូទេផ្អែមណាស់លោកសាកទេ?»សាវចាន់ក្រវីក្បាលឆ្លើយនិងហុចស្វាយមួយជំនិតទៅឲ្យអុីបូ
«អត់ទេឯងហូបទៅនឹងអាងបានប្រញាប់ទៅ!!»អុីបូក្រវីក្បាលដឹងទេថាគេនេះខ្លាចរបស់ជូរប៉ុណ្ណាគ្រាន់តែឃើញគេចង់ក្អួតបាត់ទៅហើយ
«អ៎!!មិនសាកពិតមែនឬ?ប្រយ័ត្នស្តាយក្រោយណា!!»សាវចាន់ញុកស្វាយចូលមាត់ឆ្លៀតសួរបញ្ជាក់ទៅអុីបូទៀត
«ហ្ហឹម..យើងមិនចូលចិត្តរបស់ជូរទេ»អុីបូ
«ហ្ហ៎រ....ចឹងខ្ញុំញុំាហើយ»សាវចាន់ក៏បន្តញុំាម្ជូររហូតដល់អស់ពីថង់តែម្តងធ្វើឲ្យអុីបូដែលអង្គុយមើលគេញាំនោះកើតចិត្តឆ្ងល់ភ្លាមៗ
(គេជាប្រុសតែហេតុអីក៏ញាំម្ជូរដូចមនុស្សស្រីចាញ់កូនចឹង?ឬក៏គេមានកូន!!ទេមិនអាចទេមនុស្សប្រុសឯណាដែលអាចមានកូនបាននោះ!!)អុីបូសម្លឹងមើលមុខចាន់និងលួចគិតក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងនេះបើសាវចាន់ជាស្រីគេគិតថាចាន់ចាញ់កូនបាត់ហើយព្រោះបើញុំាម្ជូរច្រើនយ៉ាងនេះបើមិនចាញ់កូនទើបចម្លែកតែស្តាយដែលសាវចាន់ជាមនុស្សប្រុស
«លោក..លោកហ្ហា៎...ផាំង...»សាវចាន់ព្យាយាមហៅអុីបូដែលអង្គុយសម្លឹងមុខគេតែហៅច្រើនដងហើយនៅតែគ្មានការឆ្លើយតបទើបគេទះតុមួយដៃបញ្ចេញសម្លេងធ្វើឲ្យអុីបូភ្ញាក់ពីការគិតហើយសួរទៅសាវចាន់..
«យ៉ាងមិចឯងនិងហៅតាមសម្រួលទៅវាថីចាំបាច់ទះតុ!!»
«គឺខ្ញុំហៅលោកហើយតើតែលោកមិនលឺទើបខ្ញុំទះតុបែបនិង»
«.......»អុីបូមិនមាត់តែសម្លក់ចាន់ចង់ជ្រុះគ្រាប់ភ្នែក
«លោកថាចេញទៅក្រៅមែនទេចឹងឆាប់ទៅកុំឲ្យខាតពេលយូ»សាវចាន់ក្រោកឡើងដើរតម្រង់ទៅរកអុីបូ
«ឆាប់ទៅជិតដល់ម៉ោងជួបភ្ញៀវហើយ»អុីបូលើកនាឡិកា
មកមើលបន្តិចហើយក៏ដើរចេញទៅជាមួយសាវចាន់
«អួយ....លោកឈប់សិនខ្ញុំដូចជាវិលមុខមិចមិនដឹងទេ»សាវចាន់ពេលនោះសាវចាន់ស្រាប់តែងងឹតមុខរកដួលទើបបនិយាយប្រាប់ទៅអុីបូ
«ស្អីឯងទៀតហើយនេះ?គួឲ្យធុញមែនរឿងមិនចេះចប់សោះហើយ!!»អុីបូចាប់ផ្តើមមួម៉ៅឡើងមកព្រោះគេខាតពេលជាមួយសាវចាន់ជិតមួយម៉ោងហើយពេលនេះក៏ជិតដល់ម៉ោងត្រូវទៅជួបភ្ញៀវនៅតាមខេតទៀត
«បើលោកប្រញាប់ក៏ទៅមុនទៅញាប់ក៏ទៅចុះខ្ញុំមិនទៅក៏បានដែរ»សាវចាន់
«ហ្ហឺយ...ឯងនេះនាំរឿងច្រើនមែនមកនេះមក.អឹប.»អុីបូលើកបីសាវចាន់
«នេះលោកចង់ធ្វើស្អីនិង?»សាវចាន់បើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលអ្នកដែលលើកខ្លួនបី
«នៅឲ្យស្ងៀមៗទៅប្រយ័ត្នយើងទំលាក់ចោលបែកគូទខ្ទិចទៅ»អុីបូ
«ហ្ហឹម~!!!»សាវចាន់មិនហ៊ានមាត់.កច្រើនគ្រាន់តែក្រហ្ហឹមរួចតោងកអុីបូជាប់ឲ្យគេបីតាមសម្រួល។
  អុីបូក៏បានបីសាវចាន់រហូតមកដល់ក្នុងឡាន។រួចគេដាក់សាវចាន់ឲ្យអង្គុយនៅខាងក្នុងឡាននៅកាប៊ីនឡានខាងមុខនិងដាក់ខ្សែក្រវា៉ត់ឡានឲ្យគេត្រឹមត្រូវហើយទើបខ្លួនដើរទៅបើកគូទឡានយកអីវ៉ាន់ពីដៃឈូវិនដាក់ចូលក្នុងឡានហើយទើបប្រញាប់រួសរាន់បើកឡានចេញទៅយ៉ាងលឿន...។
«អេ..បងបូគាត់ទៅណាឯងមានដឹងទេ!»សៀវអុីងដែលទើបតែរត់ចេញពីបន្ទប់មកឃើញឡានរបស់អុីបូបើកចេញទៅនាងក៏សួរទៅកូនលូជីងដែលឈរក្បែរនាង
«មិនដឹងនោះទេ!!!»លូជីងឆ្លើយមកហីៗ
«ធ្វើជាកូនចៅគេយ៉ាងមិចចៅហ្វាយទៅណាមកណាក៏មិនដឹង!!»នាងស្តីឲ្យលូជីង
«ចុះអ្នកវិញធ្វើដល់ជាប្អូនរបស់លោកម្ចាស់ហើយមិចក៏ដឹងថាលោកម្ចាស់គាត់ទៅណា?»លូជីងសួរបកទៅនាងវិញធ្វើឲ្យនាងគ្មានពាក្យអ្វីត្រូវឆ្លើយតបព្រោះតែវាចំចំណុចពេក
«លូជីងមុននេះលោកម្ចាស់ផ្តាំមកថាឲ្យឯងទៅជួយមើលការងារបងផាកានៅឯក្រុមហ៊ុនផងព្រោះគាត់ទៅតាមខេត្តលើកនេះគឺរាងយូបន្តិច»ឈូវិនមកប្រាប់លូជីងតាមអ្វីដែលអុីបូបានផ្តាំមុននិងគេឡើងឡានចេញទៅមុននេះ
«ហ្ហឹម~អគុណហើយចុះឯងមិចក៏មិនទៅតាមលោកម្ចាស់និងចៅហ្វាយឯងទៅ?!»លូជីង
«លោកម្ចាស់មិនឲ្យទៅបើគាត់ឲ្យទៅយើងក៏មិននៅដែរ»ឈូវិន
«អ៎រ..ចឹងឯងទៅជួយមើលការងារនៅក្រុមហ៊ុនជាមួយយើងទៅបើឯងនៅភូមិគ្រឹះច្បាស់ជាអប្សុកស្លាប់ហើយ»លូជីងក៏បានបបួលឈូវិនទៅជាមួយគ្នាព្រោះនៅទីនេះគ្មានមនុស្សនៅទៀតទេមានតែយូអេដាលោកម្ចាស់ចូវនិងសៀវអុីងហើយឈូវិនគេក៏មិនសូវស្និតជាមួយពួកគេផងទើបលូជីងបបួលគេទៅបានជាគ្នាណាមួយការងារក៏រាងច្រើនផងបានឈូវិនទៅមួយទៀតការងារនិងឆាប់ហើយ
«ហ្ហឹម~បែបនិងក៏ល្អដែលព្រោះនៅទីនេះស្អុះស្អាប់ណាស់ហើយធុញមុខអ្នកខ្លះទៀត»ឈូវិនសម្តៅទៅលើសៀវអុីង
«ចឹងតោះឆាប់ទៅកុំឲ្យបងផាកាចាំយូប្រយ័ត្នគាត់ខលមកជេទៅ»លូជីងក៏អូសដៃឈូវិនចេញទៅបាត់។ចំណែលឈូវិនវិញត្រូវភាំងបន្តិចពេលបានលូជីងកាន់ដៃខ្លួនបែបនេះបេះដូងរបស់គេដូចជាលោតខុសពីធម្មតាមិចមិនដឹងទេ
(ហេតុអីក៏ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាបេះដូងរបស់ខ្ញុំលោតញាប់ម្លេះ?ហេតុអីក៏ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជាមានអ្វីមួយចូលមកក្នុងប្រព័ន្ធខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតរវើរវាយបែបនេះ?អាយ..អាឈូវិនអឺយឈប់គិតភ្លាមទៅ)គេសម្លឹងមើលដំណើរហាប់ណែនលូជីងដែលកាន់ដៃរបស់ខ្លួនទាំង
អារម្មណ៍ហោះហើរអណ្តែតអណ្តូងមិនដឹងជាគិតពីស្អីខ្លះទេ...
+អុីចាន់
  នៅក្នុងឡានមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់គ្មានអ្នកណានិយាយរកគ្នាសូម្បីតែមួយម៉ាត់។ម្នាក់ផ្ចង់អារម្មណ៍បើកឡានដោយសម្លឹងមើលទៅផ្លូវរហូតចំណែកម្នាក់ទៀតគិតតែពីសំងំគេងស្ងៀមស្ងាត់ភ្នែកដៀងសម្លឹងមើលទេសភាពតាមផ្លូវមិនដាក់។តែសុខៗសាវចាន់ស្រាប់តែនឹកគិតដល់រឿងមួយធ្វើឲ្យគេសម្រេចចិត្តងាកមកសួរទៅអុីបូ...។
«លោក..ខ្ញុំអាចសួរលោកមួយសំណួរបានទេ?»សាវចាន់
«សួរមកឆ្លើយបានខ្ញុំនិងឆ្លើយឆ្លើយមិនបានក៏អត់!!»អុីបូនិយាយតែភ្នែកសម្លឹងទៅមុខរហូត
«ហេតុអីលោកមិនឲ្យខ្ញុំពាក់ព័ន្ធជាមួយនិងមីនយុងហ្គី?»ទម្រាំតែសាវចាន់ដាច់ចិត្តសួរទៅអុីបូគេត្រូវគិតហើយគិតទៀតថាគួតែសួរឬក៏អត់ចុងក្រោយគេនៅតែជ្រើសរើសសួរដដែល
«ពួកគេជាមនុស្សដែលមិនគួឲ្យទុកចិត្ត»អុីបូឆ្លើយតែប្រាប់សាវចាន់តែបន្តិចប៉ុណ្ណោះព្រោះមិនចង់ឲ្យគេដឹងលឺរឿងច្រើនជាងនេះទៀត។វាមានរឿងអាថ៍កំបាំងជាច្រើននៅពីក្រោយរឿងមួយនេះតែគេមិននិយាយប្រាប់សាវចាន់នោះទេ
«ហេតុអីក៏គិតថាគេជាមនុស្សមិនគួឲ្យទុកចិត្តទៅវិញខ្ញុំមើលទៅគេជាមនុស្សល្អហើយថែមទាំងរួសរាយទៀត!!»សាវចាន់គេមិនបានគិតដូចជាអុីបូនិយាយឡើងគេគិតថាយុងហ្គីជាមនុស្សល្អតែគិតបែបនិងវាក៏មិនខុសនោះដែលព្រោះយុងហ្គីមិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ស្អីនោះទេគ្រាន់តែគេយល់ខុសមកលើអុីបូហើយអុីបូយល់ខុសទៅយុងហ្គីវិញតែប៉ុណ្ណោះ
«ឯងស្គាល់គេមិនទាន់ច្បាស់នោះទេកុំទាន់ហ៊ាននិយាយថាគេជាមនុស្សល្អអីអ្វីដែលឯងគួធ្វើគឺនៅឲ្យឆ្ងាយពីគេកាន់តែឆ្ងាយកាន់តែល្អ».......

The Continue ✨ vote pg na