ផ្ចាញ់ស្នេហ៍ទេវបុត្រកំណាច

ភាគទី12:នៅជាមួយគេសុខស្រួលណាស់មែនទេបានជាមិនចង់ត្រឡប់មកវិញនោះ?

ភាគទី12:នៅជាមួយគេសុខស្រួលណាស់មែនទេបានជាមិនចង់ត្រឡប់មកវិញនោះ?

+ក្នុងភូមិគ្រឹះត្រកូលមីន
«តិចៗលោកប្រយ័ត្នដួល»សាវចាន់គ្រាគេចូលមកក្នុងភូមិគ្រឹះយឺតៗ
«យុងហ្គីបងមកវិញហើយមែនទេ?ចុះនេះជាអ្នកណា?»សម្លេងតូចក្រូចឆ្មាបន្លឺឡើងមកដោយស្នាមញញឹមតែវាក៏រលុបបាត់ទៅវិញនៅពេលដែលបានឃើញសាវចាន់ឈរគៀកកើយក្បែរខ្លួនយុងហ្គីបែបនេះ
«មិនមែនជារឿងរបស់ឯងទេចៀសផ្លូវរបស់យើងទៅ»យុងហ្គីមិនត្រឹមតែមិនប្រាប់ទេនៅស្តីឲ្យទៅរាងតូចដែលឈរនៅចំពោះមុខគេទៀត
«លោកហេតុអីក៏សម្លុតគេបែបនេះចំជាឆ្កួតមែន!!»សាវចាន់ស្តីឲ្យយុងហ្គីជំនួសជីមីន
«មិនអីនោះទេ..ហិហិខ្ញុំមិនបានខឹងទេចឹងលោកយកគាត់ចូលមកក្នុងសិនមក»ជីមីនខំសើចបន្លំការឈឺចាប់ខំធ្វើពើនិយាយថាមិនខឹងតែក្នុងចិត្តគឺខឹងនិងអន់ចិត្តជាមួយយុងហ្គីស្ទើរស្លាប់ទៅហើយ
«បាទ!!លោកមកជួយគ្រាបន្តិចមកគេធ្ងន់ណាស់!!»សាវចាន់និយាយពឹងឲ្យជីមីនមកជួយគេព្រោះគេទប់និងទម្ងន់យុងហ្គីលេងចង់ជាប់ហើយ
«បាទ...»ជីមីនក៏ប្រញាប់ចូមកជួយគ្រាយុងហ្គីទៅខាងក្នុងពេលមកដល់សាឡុងហើយពួកគេទាំងពីក៏បានរាងក្រាសឲ្យអង្គុយចុះ
«ខ្ញុំទៅវិញសិនហើយលោក../យុងហ្គី..ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំគឺមីនយុងហ្គី»សាវចាន់បម្រុងនិងហៅឈ្មោះរបស់យុងហ្គីតែក៏ភ្លេថាខ្លួនមិនស្គាល់ឈ្មោះទើបយុងហ្គីគេឆ្លើយកាត់ប្រាប់ពីឈ្មោះរបស់ខ្លួន
«អ៎..បាទលោកយុងហ្គី..ខ្ញុំគឺសាវចាន់..មានឱកាសជួបគ្នាម្តងទៀត»សាវចាន់ញញឹមហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់
«ស្អាតណាស់...ស្អាត់គ្រប់កន្លែងទាំងដំណើររូបរាងលោកពិតជាស្អាតណាស់សាវចាន់»យុងហ្គីសម្លឹងមើលដំណើររបស់សាវចាន់ដោយស្នាមញញឹមនិងពោលសរសើមិនដាច់ពីមាត់។នេះគេកំពុងតែធ្លាក់អន្លង់ស្នេហ៍របស់ចាន់មែនទេ
«យុងហ្គី..បងឈឺដែលទេ?»ជីមីនដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរយុងហ្គីនិងសួរទៅគេដោយក្តីបារម្ភ
«ឯងសាកទៅឈរឲ្យឡានបុកមើលទៅតើវាឈឺទេ»យុងហ្គីសម្លក់ហើយសម្លុតជីមីន
  មីនយុងហ្គីអាយុ29ឆ្នាំជាម៉ាហ្វៀលាក់មុខនៅក្នុងសង្គមងងឹតគេជាពួកជួញដូអាវុធខុសច្បាប់និងគ្រឿងញៀនតែគ្មានប៉ូលីសណាម្នាក់អាចតាមដានឬស៊ើបពីប្រវត្តរបស់គេដឹងឡើយព្រោះគេបានរស់នៅលាក់ប្រវត្តិរូបជិតល្អណាស់។គេបានរៀបការជាមួយនិងផាកជីមីនដែលជាក្មេងកំព្រារស់នៅក្នុងបនស្រីមួយកន្លែងកាលនោះព្រោះតែអាណិតទើបគេទិញជីមីនយកមកចិញ្ចឹមនិងរៀបការធ្វើជាប្រពន្ធតែពេលរស់នៅជាមួយគ្នាយូៗទៅយុងហ្គីចេះតែប្រែប្រួលទៅៗលេងល្បែងលែងស្រីធ្វើបាបជីមីនគ្មានលួសមួយថ្ងៃជួនកាលបង្អត់បាយជីមីនក៏មាន...។
«សុំទោសដែលសួរធ្វើឲ្យបងមានអារម្មណ៍មិនល្អ»ជីមីនឱនមុខចុះសម្រក់ទឹកភ្នែកមកទាំងក្តីឈឺចាប់ពាក្យសម្តីរបស់យុងហ្គីរាល់ថ្ងៃនេះវាមុតជាងកាំបិតទៅទៀតសម្រាប់ជីមីនដែលទទួលរងវានោះ
«ប្រាវ~ធុញណាស់វេុីយស្អីតិចទឹកភ្នែកៗទឹកភ្នែករបស់ឯងហ្នឹងវាហូរមិនចេះអស់ទេឬយ៉ាងមិច?»យុងហ្គីដោយសារតែខឹងនុងជីមីនពេកគេក៏រុញជីមីនមួយទំហឹងធ្លាក់ពីលើសាឡុងដួលទៅលើឥដ្ឋយ៉ាងដំណំ
«ហ្ហឹកៗ...សុំទោស..ហ្ហឹកឈប់យំទៀត..អូននិងមិនបងឃើញទឹកភ្នែកអូនទៀតទេ...ហឹ្ហក»ជីមីនស្រូតយកដៃជូតទឹកភ្នែករបស់ខ្លួនចេញគេខប់ទប់ទឹកភ្នែកមិនឲ្យហូរតែវាពិបាកណាស់គេសម្រាប់គេទោះគេខំខាំមាត់សង្កត់ចិត្តថាមិនវាហូរយ៉ាងណាក៏ដោយក៏នៅតែទប់មិនជាប់ដដែល
«ផាច់..អាយ...មិនឲ្យយើងឃើញហេ៎..ចុះនេះស្អីហ្ហា៎?ទឹកភ្នែកឯងនៀកវាមកបែបនេះរហូត..ឯងដឹងទេថាយើងស្អប់ទឹកភ្នែកនេះយ៉ាងណាហ្ហា៎?»យុងហ្គីស្រវាបោចសក់របស់ជីមីនថែមទាំងទះទប់ជីមីនទៀត
«ហ្ហឹកៗ....ឈឺបងលែងអូនទៅ..សុំអង្វរកុំធ្វើបាបអូនទៀតអី..ហុឺៗ..អូនខ្លាចហើយ»ជីមីនយំសំពះសុំអង្វរដល់យុងហ្គីគេខ្លាចណាស់ខ្លាចគ្រប់យ៉ាងពេលដែលយុងហ្គីធ្វើបាបគេគេសឹងតែឆ្កួតម្តងៗទៅហើយ
«ផាច់ៗ..ដឹប..ខ្លាចមែនទេ?បើខ្លាចហេតុអីក៏ឯងចូលចិត្តធ្វើឲ្យយើងខឹងនឹងឯងម្លេះហ្ហា៎អាជីមីន..ផាច់ៗ..»យុងហ្គីទាំងទះទាំងទាន់គេពិតជាព្រៃផ្សៃពេកហើយចំពោះជីមីននេះគេមិនគិតអាណិតដល់រាងតូចដែលមាននាមជាប្រពន្ធនេះទេឬ?
«អួយ~បានហើយឈប់ទៅឈឺណាស់..ខិះៗ..ហ្ហឹកៗលោកប្តីឈប់ទៅអូនខ្លាចហើយលែងហ៊ានធ្វើឲ្យបងខឹងទៀតហើយថ្ងៃក្រោយឈប់ហើយ...សុំអង្វរកុំវៃអូនទៀតអី»ជីមីនស្រវាអោបជើងរបស់យុងជាប់ដើម្បីកុំឲ្យទាន់មកលើខ្លួនរបស់គេទៀតគេយំគេសំពះគេអង្វរគ្រប់យ៉ាងដល់យុងហ្គី
«ដឹប...ព្រូស..ចាំណាផាកជីមីនឯងត្រឹមជាទាសកតណ្ហារបស់យើងតែប៉ុណ្ណោះហើយឯងក៏គ្មានសិទ្ធមកសុំការលើកទោសពីយើងដែរ...មកនេះ...»គេទាន់ជីមីនចេញរួចក៏ចាប់បោចសក់ជីមីនអូសឡើងតាមកាំជណ្តើរឡើងទៅបន្ទប់របស់គេ(យុងហ្គីឈឺជើងទេតែវៃប្រពន្ធផងទាត់ផងមិចវិញ?)
+ក្នុងបន្ទប់
«ពូស...អឹប»យុងហ្គីបានបោសជីមីនទៅលើពូករួចខ្លួនក៏ឡើងទ្រោបពីលើគេ
«ហ្ហឹក...យុងហ្គីសុំអង្វរកុំអីអូននៅឈឺមិនទាន់បាត់ទេ!.....ហ្ហឹក...លើកលែងឲ្យអូនមួយថ្ងៃទៅអូនសុំអង្វរ»ជីមីនយំក្រវីក្បាលគេនៅឈឺពេញខ្លួននៅឡើយទេព្រោះយប់មិញនេះយុងហ្គីក៏បានធ្វើរឿងនោះមកលើគេដូចគ្នា
«ហ្ហឹម~បិតមាត់របស់ឯងទៅហើយទុកកម្លាំងថ្ងូរឲ្យយើងស្តាប់វិញល្អជាង..ខ្វោកៗ»និយាយចប់យុងហ្គីក៏បានចាប់ហែកខោអាវនៅលើខ្លួនរបស់ជីមីនចោលខ្ទិចគ្មានសល់ត្រឹមមួយពព្រិចភ្នែក