NUMARA HATASI ❦ 𝑡𝑒𝑥𝑡𝑖𝑛𝑔

38.

"2 ay sabret güzelim, tekrar evimizdeyim. Yanında olacağım." dediğinde burukça gülümsedim.

Sesimin titreyeceğini bildiğimden konuşmuyordum. Konuşursam fark ederdi ve onu zora sokardım. Derin bir nefes aldım.

"Ben önemli değilim Mete, sen sağlıcakla dön yeter. Dönemezsen de canın sağ olsun."

Zorla söylediğim bu şeyden sonra gözleri doldu ama hemen eliyle gözlerini ovuşturdu. Elini yavaşça karnımın üzerine koyup gülümsedi. Narin bir şeye dokunuyormuş gibiydi, eli titriyordu.

"Oğlumuza iyi bak sevgilim." dediğinde gözümden bir damla yaş aktı. Kalbim sıkıştı. Her gidişinde bu anı yaşıyorduk. Bu sefer farklıydı, bu sefer karnımda bebeğimiz vardı. Bunu bildiğinden gitmek onun İçin zordu. Aynı şekil benim içinde. İçim kan ağlıyordu bu gidişinde. Ayrı bi hüzünlüydüm diğer gidişlerine nazaran. Canımı sıkıyordu bir şey.

Elini karnımdan çekmeden dudaklarını anlıma oradan da dudaklarıma bastırdı. Yavaşça öptükten sonra geri çekildi. Son kez başıma öpücüğünü kondurduktan sonra bavulunu alarak kapıya doğru yöneldi. Ben de sadece arkasından ilerlemekle yükümlü kaldım.

"Allah'a emanet olun canımın içi, oğlumuza iyi bak olur mu?" dediğinde istemsizce gözümden bir damla yaş aktı. Başım dönüyordu.

"Gözün arkada kalmasın Mete, sağ salim dön yeter bize." Ayakkabılarını giyip tekrar doğrulduğunda onun da gözleri buğuluydu. Hissediyordum. O da hissediyordu.

Aramızdaki mesafeyi kapatarak karnıma zarar vermeden sıkıca sarıldı bana. Tekrar içine çekti kokumu. Dayanamadım ve tutamadığım yaşlarımı salıverdim.

"Ağlama güzel gözlüm, gelicem ben hemen zaten."

"Korkuyorum Metehan, anlamıyorsun."

"Korkma, Allah'ın izniyle bir şey olmayacak." Başımı olumlu anlamda salladım ve geri çekildim. Burukça bir gülümseme gönderdim.

"Vatan beklemez Mete, çabucak git; çabucak gel." Gülümsedi ve asker selamı verdi ve asansöre binip gözden kayboldu. Bende arkasından ağlayarak sayıları izlemeye devam ettim.