KALBE BATAN DİKEN

Her güçlü kadın kendini kanatacak adamı bulurdu. O adama bağlanır ve yine kendini kandırırdı. Sonunda yanacağını bilse de durmaz, severdi.

Her kadının vazgeçemediği bir adam vardır. İnsanlar vazgeçtiğini sanır ama yine insanlar derler ki, yanındakiyle yaşar aklındakiyle ölürsün.

Bizimki de o hesap sevgilim.

Üstümüzden geçen o kadar zaman, o kadar mevsim sevgilim. Unuttun mu beni?

Çünkü ben unutamadım bizi.

Göğsümün üstüne her gün uğrayan ağrı, gözlerimde canlandırdığında bizi yastığım hep nehirler içinde kalıyor.

Yastığım bile boğuluyor.

Şimdi neredesin bizden uzakta?

Şimdi neredesin evimizden uzakta?

O evde geçirdiğimiz her saat kafamın içinde, sensiz bir saat bile yok benimle. O evin önünden her geçtiğimde kapısından kulaklarıma ulaşan sesler buruk bir tebessüm oluşturuyor yüzümde.

Sen hâlâ gözümün önünde, sen hâlâ kalbimin dilinden düşmeyen o adam.

Herkes bana senin tek adam olmadığını söylüyor ama gözüm, ben hiç gerçekten sevmedim bir adamı.

Ben bir tek seni sevdim.

Ben bir tek senin gibi bir diken sevdim.

Kalbime battığında bile göğsümde uyuttum seni. Kanatsan da, acıtsan da canımı ben bir tek sana güvendim.

Kanaya kanaya sana kandım ve sende beni geri çevirmedin, beni kandırdın.

Ah sevgilim, Mabel Matiz bile bana beni anlatıyor. O bile "Gözümün gördüğü, göğsümün bildiği ile bir değil." derken ben şimdi nasıl tekrar inanırım sana? Göğsüm bilse de beni ne kadar sevdiğini, gözüm görse de ne kadar pişman olduğunu vicdanım bilmez.

Kalbim acısa da vicdanım artık sana acımaz.

Beyaz bir gül sevdim, dikenine âşık oldum. Beyaz gül ayrılık getirir dediler, inanmadım, ben senden sadece kalmanı istedim.

Dikenlerini neden yalanlarınla kapladın, gözüm?

Kalbime batan diken gibi bir adam sevdim.

Bak, şimdi kalbime bile batamıyorsun, beni kanatamıyorsun.

Ve ben de artık sana güvenemiyorum, sevgilim.

Bunun için özür dilerim.